Pepperminta is ghb vermomd als cinema, een ode aan de kracht van (felle) kleuren en het kinderlijke, ergens tussen een happy trip, Amelie Poulain en Die Sendung mit der Maus. Pipilotti Rist is een gevierde Zwitserse videokunstenares, die met haar eerste lange film een logische voortzetting maakt van haar eerdere werk, waarin onbekommerde vrolijkheid en anarchie de hoofdbestanddelen zijn. Je vraagt je onwillekeurig af wanneer die uitgelaten gekkigheid misschien vervelend gaat worden, na 20 minuten, na een half uur misschien? Maar nee, wat in de handen van veel anderen al snel mis zou gaan, blijft bij haar boeiend in zijn vindingrijkheid. Dat is een hele prestatie, want bedenk: zowat elke film is afhankelijk van de allerhande narigheid die de hoofdperso(o)nen overkomt, terwijl Rist precies het tegendeel doet. En hoeveel kunst kom je tegen die zo grappig is? Oh ja, het is ook kunst: elk shot is van een kleurenpracht om je vingers bij af te likken.
Perfecte film om met je liefje naartoe te gaan.

Japanse reaktie op het Italiaanse Neo-Realisme, of anders gezegd: de eerste film (1963) in Japan die op deze manier de maatschappij afbeeldde. Film die belangrijker is (geweest) binnen Japan dan erbuiten. Eenieder die zijn Italiaanse klassiekers kent zal niet verrast worden, maar zal zich ook weer niet vervelen.

(Een film in de categorie: enkel-te-zien-op-het-IFFR-importeer-anders-de-dvd-zelf.)

'Pappa, wanneer mogen wij de tuin verlaten?'
"Als je volwassen bent.'
'Wanneer ben ik volwassen, pappa?'
'Als je hoektand uitvalt.'
'Hoektand? Links of rechts?'
'Dat maakt niet uit'
'Maar mag ik dan ook autorijden?'
'Nee, dat mag pas als je hoektand weer is aangegroeid.'

Wrange, groteske film over drie tieners die opgesloten in het ouderlijk domein totaal afgesloten worden van de buitenwereld en opgroeien in een door de ouders zorgevuldig in stand gehouden waanwereld. Waarin vader de stem van opa (Frank Sinatra) simultaan vertaalt in een preek over gehoorzaamheid aan de ouders. Een binnengesmokkelde videoband van Rocky IV brengt de status quo aan het wankelen.

Extreem consequent in zijn uitvoering opdat men zich niet kan identificeren met een van de personages. De kijker kan niets anders dan iedere extreme uiting van psychologisch geweld ondergaan. Het gelach in de zaal was voornamelijk schaapachtig.

Zoonlief bezwijkt voor de druk en bekent een moord aan de politie, maar moeder weet zeker dat hij onschuldig is! Het kruidenvrouwtje (en acupuncturiste zonder vergunning) zal niet rusten tot de onschuld van haar achterlijke zoon vast komt te staan. Daarbij is de kijker in een paar nauwkeurig-wrange scènes getuige van de dwangmatige liefde van moeder voor haar zoon. Het zal dan ook niet verbazen dat ook bij haar niet alles is wat het lijkt, en komen we pas na de nodige plotwendingen te weten wie de werkelijke moordenaar is. Koreaanse blockbuster-hit van de maker van The Host is wederom een goed geslaagde mix van suspense en melancholische humor.

Een Sloveense studente bekostigt haar dure smaak met prostitutie en komt daarmee in de problemen. Ljubljana is namelijk een kleine hoofdstad waar het lastig is zulke geheimen te bewaren. Het eerste halfuurtje is redelijk spannend door een nare ontmoeting met twee pooierboys, daarna loopt de lucht volledig uit de film als bij een ballon. Je kúnt er natuurlijk voor kiezen een thriller te laten kantelen naar een psychologisch drama, maar hierin stelt Slovenian Girl behoorlijk teleur, want verder dan wat gesomber over hoe deprimerend het leven kan zijn komt het niet. We zien onze antiheldin besluiteloos heen en weer treinen tussen de stad en haar papa (een goeiige sul die zijn ouwelullenrockband nieuw leven probeert in te blazen). Maar ja, het platteland is saai en deprimerend. Dan maar weer terug naar Ljubljana. Maar ja, daar is het gevaarlijk. Enzovoort, enzovoort.

Ik deel met collega Van Vugt een zwak voor het mooie land Slovenië, maar u merkt het, niet bepaald voor deze Slovenian Girl (noch voor Zappa).