Ninja-epos dat afgeleid is van een langlopende mangareeks. Kamui is de dolende ninja-zonder-werkgever (en dus vogelvrij in de meest negatieve betekenis van het woord). Hij komt - na vele omtrekkende bewegingen uiteraard - een vissershoofdman te hulp die op uiterst brutale wijze het paard van de plaatselijke shogun van een been berooft. De meeste dieren die in beeld komen, daar gaat een pijl of zwaard doorheen, trouwens. En de meeste mensen wacht al geen beter lot, maar dat is te verwachten van een samoeraifilm. Het verhaal stelt wat teleur, met die typische onhandige manier van personages introduceren (namelijk met behulp van een flashback). De CGI-effecten zijn wel erg lelijk, maar de zwaardballetten zijn okee.

Regisseur Sai-San blijkt bij zijn praatje voor de vertoning een joviale grappenmaker : 'Veel ninjatechnieken zijn geheim, ik heb er vele tijdens het draaien geleerd die ik thuis op mijn vrouw wilde proberen. Maar dat mocht niet.' Niet al te serieus nemen, dan is Kamui best te genieten dus.

Jawel, Bong Joon-Ho deed het weer, na Memories of Murder en The Host; namelijk een topfilm afleveren! Sardonisch en uitgekookt is het script dat hij zelf schreef, intens de vertolking van Kim Hye-Ja als de moeder van de zwakbegaafde jongen die van een bizarre moord wordt beschuldigd. Zoals bij de meeste Koreaanse cinema is de toon zeer melancholiek en de politie incompetent. De moeder zal zelf op zoek naar de moordenaar moeten gaan nadat haar zoon, onder druk gezet, heeft bekend. Maar dat is slechts het begin; de plot zal nog enkele keren op verrassende wijze kantelen en de sterke band tussen moeder en zoon in een verontrustend licht zetten.

Katholiek is zo gek nog niet. Subtiele film die bijna een studie is naar de absurde kanten van de pelgrimsindustrie in Lourdes, waar iedereen aan meedoet. Maar komen die dan nog voor, wonderen? En als God almachtig is, kan hij toch iedereen beter maken? De pastoor legt geduldig uit dat het al een heel wonder is als je je openstelt voor de heer, en je ziekte leert accepteren. Dan hervat hij zijn kaartspel.

Superieur afgewogen film, waar iedere scène precies op zijn plek past.

Mike Figgis ging in 1999 met vier videocamera's aan de gang en presenteert deze in een matrix van 4 live videostreams. In het begin chaotisch totdat de vier takes samen beginnen te komen op datzelfde kantoor van de Hollywood-producer, waarna de verwikkelingen snel gaan, en de satire voluit gaat. Larry Sanders meets Short Cuts.

Wat experimentele chaos lijkt, is het niet: de regisseur leidt je subtiel naar het juiste beeld door het geluid te versterken of juist af te zwakken.

Alsof je naar een Deense remake van La Prophète zit te kijken, totdat de volgende verschillen opvallen:

- Hier houdt men van knusse inrichting, en staan er kantoorplanten in de cellengang.
- Hier telt niet de strijd om de macht, maar wie het beste is in vivisectie. Als het proefkonijn kapot gaat neem je toch gewoon een nieuwe?

Claustrofobisch geweld als hobby, zo doet men dat in Denemarken. Het resultaat is beklemmend goed.

Zondagavond in een vrijwel uitgestorven danszaal in de Schouwburg (een wat onwerkelijk aandoend groot verschil met de avond ervoor). De Jakhals maakt zijn entree. De frisbesikte Amsterdamse Striptekenaar, in wiens gezelschap wij ons bevinden, trekt zijn aandacht. De Jakhals maakt een mooie show van dat feestje der herkenning, waarbij hij zijn gezicht ten hemel richt en een soort flamenco-achtig dansje uitvoert in zijn strakke Italiaanse pak. Het ritueel heeft wel iets van een scène uit The Sopranos. Het enige wat er nog aan ontbreekt is dat De Jakhals er een langgerekt ‘Madoooonna’ uitfloept. In plaats daarvan posteert hij zich tussen mij en De Striptekenaar en de dames in het gezelschap. Enkele ogenblikken later zal hij de hand van een van de dames vastpakken zonder haar aan te kijken, wederom zijn gezicht naar boven richten en het dansje nog een keer doen.

De Jakhals klaagt ach en wee, met de theatrale gedrevenheid van de mobsters uit eerdergenoemde TV-serie. Het is het einde van het IFFR, Rotterdam, de wereld, zo’n lege danszaal. Niet genoeg volk om hem te bewonderen, is hij daarom helemaal naar de Schouwburg gekomen? De Jakhals heeft een ego dat bij zijn enorme lengte past, een ego met een eigen postcode, hij is niet geïnteresseerd in het gezelschap rond De Striptekenaar en nauwelijks in De Striptekenaar zelf. Wij, honden als wij zijn, laten De Striptekenaar achter met De Jakhals, om in de foyer van de Schouwburg een biertje te drinken met de rest van het Zone-team.

Daar komt ook de Striptekenaar de foyer binnen. Vulde het ego van De Jakhals soms inmidddels de hele lege danszaal?
‘Och,’ zegt De Striptekenaar een beetje beteuterd, ‘Hij had het ene stoere verhaal na het andere, en toen hij aan zijn vierde of vijfde wou beginnen, onderbrak ik hem om te zeggen dat ik dat he-le-maal niet erg vind dat-ie zo stoer is, omdat ik hem gewoon waardeer om wie hij is en niet om wat ‘ie is. En toen is ‘ie boos weggelopen. Terwijl ik het juist goed bedoelde.’

Eén ding is zeker: als het je lukt om je op je tenen te laten trappen door de frisbesikte Amsterdamse Striptekenaar, dan is je ego héél erg groot. Madoooonna!

Het heeft zo zijn voordelen als je land voorzitter is van de EU; rijke Europarlementariërs in de Sloveense hoofdstad Ljubljana zijn voortdurend op zoek naar een verzetje, en dan bedoelen we niet een bezoek aan het middeleeuwse slot of een terrasje aan de Ljubljanica. De studente Alexandra Slovenk (Sloveens Meisje) verdient een aardig centje bij als callgirl, maar dat gaat niet probleemloos; al in de eerste scène overlijdt een klant aan een hartaanval en binnen de kortste keren heeft ze twee gewelddadige pooiers achter zich aan. Alle ingrediënten voor een tweede Lilja 4-ever lijken aanwezig, maar Alexandra is geen slachtoffer en houdt de zaken - hoewel niet altijd even stevig - in eigen hand.

Regisseur Kozole combineert intelligent drama met thrillerelementen en onderkoelde humor en heeft in actrice Nina Ivanisin een ijzersterke troef. Alexandra’s relatie met haar vader, die zich heeft gestort op de reünie van zijn oude band Electrosshock (‘Als Bob Dylon succesvol is, waarom wij dan niet?’ - ‘je bedoelt Bob Dylan.’), is als een kacheltje in de koude Sloveens nacht. Die reünie resulteert overigens in een verrassende rol van Frank Zappa’s Bobby Brown in de slotscène, waarvoor een bonuspunt.

Groots opgezette epic van de val van Nanjing in 1937 in stemmig zwart-wit. Het is een historisch gegeven dat wij veelal kennen van een enkel zinnetje uit de geschiedenisles (waarin het woordje 'verkrachting' opvalt). City of Life and Death slaagt erin iets van de gruwelen voelbaar te maken, met een letterlijke zee van gedode burgers. Met name de eerste helft maakt indruk.
Tot zover klinkt dit u vast als een vijfsterrenfilm in de oren, maar de teller blijft toch op 4. Naar verluidt zorgde de film in China voor controverse door het genuanceerde beeld dat hier van de Japanners geschetst wordt. Ik kan me daar wel iets bij voorstellen. Er wordt in het tweede uur ingezoomd op het al dan niet overleven van een dozijn hoofdfiguren. Hiervan gaat de meeste aandacht naar Todakawa, een Japanse soldaat met gewetensbezwaren. Iets dergelijks geldt ook voor de Duitse zakenman John Rabe. Een nazi die huilt om zijn Chinese personeel, dat is een ontregelend beeld. Dit soort uitzonderingen zullen er heus geweest zijn, maar het beestachtige sadisme van de Japanners is dermate spreekwoordelijk dat de keuze merkwaardig te noemen is. Een ander minpunt is de aanzwellende pianomuziek bij dramatische momenten. Bij de eerste poging van de vertoning was het geluid afwezig. Wat bleek? De beelden waren al indrukwekkend genoeg; de muziek biedt slechts overbodige onderstreping. De vertolkingen en regie zijn zondermeer geslaagd als eerbetoon aan de slachtoffers die in de toenmalige Chinese hoofdstad vielen.

South Park heeft school gemaakt, blijkbaar ook in Argentinië. Een stel halfgare ravers heeft de atomaire klap overleefd en krijgt het aan de stok met mutanten en 'Bonito's'. Bij tijd en wijle zeer grappige vondsten in deze bad art animatie: 'Waar water is, zijn dieren. Waar internet is, zijn mensen.' Veel humor is echter moeilijk te volgen voor wie zelf geen Argentijn is, of te weinig lijm heeft gesnoven.

Bij de vertoning van deze winnaar van de Gouden Leeuw van Venetië stroomt de zaal geheel vol filmrecensenten. Lebanon gaat uiteraard over de gruwelen uit de burgeroorlog aldaar, gefilmd met minimale middelen, namelijk het binnenste van een tank en enkele beelden van de omgeving gezien door het vizier. Dat werkt, net als de suggestie van beweging door middel van een schuddende camera. Toch vergt het veel geduld om deze rit uit te zitten, want het betreft een weinig opzienbarende oorlogsanekdote. Tja, je zit toch anderhalf lang uur te kijken naar vier zwetende mannen in een halfduister koekblik. Dit zou niet zo'n punt zijn als de personages meer psychologische diepte hadden gehad, maar Das Boot op rupsbanden is dit helaas niet.
NB: Het strekt tot aanbeveling deze film niet met een volle blaas te gaan zien, want de soldaten nemen de ene plaspauze na de andere (in realtime).

Regelmatig duikt het begrip 'familiedrama' in de media op. Als de film tien minuten onderweg is, is al duidelijk dat we te maken hebben met een man die zojuist zijn gezin heeft omgebracht, maar er geen einde aan maakt. Noch geeft hij zich aan bij de politie. Rest dus tergende nervositeit. Op zich een uitdaging voor een filmmaker, zou je zeggen, maar helaas is The Ape een ergerlijk geval van plagiaat. Van Le fils van de gebroeders Dardenne om precies te zijn. Ook hier kijken we een groot deel van de film in de nek van een hypernerveuze man-met-een-gruwelijk-geheim. Niet OK.
Die ene waarderingsster is voor het stuntwerk in de scene waarin hoofdpersoon en cameraman op de rails gaan staan voor een aansnellende Intercity (en net op tijd wegspringen).