Kiyoshi is bekend van extremer werk, dit keer is het hem te doen om een 'normale' film. Vader van ogenschijnlijk keurig gezin verliest zijn baan, maar durft dit niet aan zijn familie te vertellen, en doet alsof hij elke dag keurig naar z'n werk gaat. Deze leugen zet een langzame doch volledige desintegratie van de familie in gang: langzamerhand blijkt dat iedereen graag weg wil. Het eerste deel is lichtvoetig en komisch, het tweede deel is meer beklemmend, maar dat komt jammer genoeg niet helemaal uit de verf.

1 Mei 1947: de bewoners van het dorpje Portella della Ginestra vieren de verkiezingsoverwinning van de socialisten en de communisten op Sicilië. Plots wordt het vuur geopend, met als resultaat 11 doden en tientallen gewonden. De film neemt ons mee naar een van de daders van deze aanslag, die meer zegt te weten dan tot dan bekend is. In een fictief onderzoek van de advocaat van deze dader wordt steeds meer duidelijk van het dubbelspel en de opdrachtgevers. Dit mondt uit in een prachtige eindscène waarin het complot uit de doeken wordt gedaan als een uitgelegde supertarot. Het complot is een eerste manifestatie van het Gladio-netwerk, een vingeroefing voor de strategia della tensione. Met onderaan de namen van de (op te ruimen) daders, en bovenaan een kongsi van staat, Vaticaan en mafia samengebracht door CIA-man James Jesus Angleton, met belangrijke rollen voor ministers, kardinalen en spionnen. Ergens in het midden figureert een jonge Guilio Andreotti.

De film is vrij statisch gehouden en behelst voor een groot deel een college in delen, vormgegeven als tweegesprekken tussen advocaat, verdachte, experts en anderen. De tijd dringt, want ondertussen heeft men het ook op de overgebleven getuigen voorzien.

Onschuldige geschiedsschrijving? Regisseur Benvenuti heeft deze film in 2003 onder druk van een Italiaanse parlementaire commissie uit roulatie moeten halen.

Persoonlijke herinneringen van regisseur Nemec vertellen het verhaal van hoe hij plots getuige was van de inval van de Russen in Praag in 1968. Gewapend met een camera(-man) en vier rollen film, schiet hij beelden die later wereldberoemd werden als tegengif tegen de Sovjetpropaganda. Het eerste deel is de vertelling van hoe de films gemaakt werden en het land werden uitgesmokkeld, het tweede deel bevat de filmbeelden zelf: veel volk op straat, de Russische soldaten uitscheldend en graffiti: hakenkruizen op de russiche tanks, 'USSR rot op naar huis' op de muur. Wat vooral treft is de ongedwongen omgang van de mensen, alsof je kijkt naar de Telegraafrellen, maar dan met doden.

In de epiloog verhaalt Nemec van de wijze raad die hij kreeg van Claude Chabrol, zijn idool: 'Hou je niet bezig met politiek, politiek is niks voor filmregisseurs.'

"De strategia della tensione is geen spel, het is een strategie om te overleven"

Al vroeg in de film laat regisseur Sorrentino dit zijn Guilio Andreotti zeggen, in een swingend gestyleerde en gedetailleerde biopic over het leven van deze Italiaanse politieke mastodont die 60 jaar politiek, 25 ministerschappen, 8 premierschappen en 3 vrijspraken achter de rug heeft. Het enige wat niet zelf swingt is de stijve Andreotti zelf, op het eerste gezicht licht karikaturaal neergezet. Als meester van het politieke spel tussen kerk, staat en mafia is hij de overlever, zelfs als begin jaren negentig de operatie Schone Handen uitbreekt.

"Aanslagen en complotten zijn het werk van Andreotti en Craxi."
Graffiti in de film

In de film wordt de moraliteit van Andreotti afgezet tegen de brieven die de door de Rode brigades gegijzelde politiek leider Aldo Moro schreef, voordat hij vermoord werd. In deze brieven heeft hij stevige kritiek op Andreotti. (Sommige alternatieve geschiedschrijvers suggeren overigens iets anders: Gladio). Deze kritiek wordt in de film door Andreotti op veelzeggende manier herinnerd:

"Moro en al die anderen moesten zonodig geloven in de waarheid. En nu zijn ze allemaal dood"

(Na het zien van deze film komen associaties met Balkenende onwillekeurig naarboven.)

Liechti geeft de kijker een voorgelezen dagboek van een man die naar het bos trekt om zich aldaar te verhongeren, op beelden van een moerasbos, het stippelpaard van Pippi Langkous, stadstaferelen en vervormde electrische effecten, en houdt de spanning vast. Want iedereen wil weten wanneer het dagboek ophoudt (na 50? 60? 70? dagen), en uiteraard is er de vraag: waarom? Naar een boek van Shimada Masahiko, die zich weer liet inspireren door een 'waargebeurd verhaal'.

In 1967 vroeg de dient publiciteit van de Rotterdamse haven Joris Ivens een film te maken met, om en rond het nieuwe industriegebied de Europoort. Ivens koos een poëtische aanpak rondom het verhaal van De Vliegende Hollander. De beelden zijn bijzonder, vanwege het gefilmde havenbedrijf uit die tijd. Dat maakt nieuwsgierig als tijdsdocument, de moderne interesse gaat niet zozeer naar de poëtisch-publicitaire kant, maar gewoon naar de beelden uit 1967. Naast deze film werden er ook twee andere films getoond, Touch en Bacher. Met dezelfde onderwerpen en uit dezelfde tijd, maar dan van de hand van Tom Tholen.

Terzijde: de film werd ingeleid door een spreker van het Filmmuseum, die met zijn langdradige Engelandse verhaal een toeschouwer deed uitroepen: 'Wanneer begint de film? Ik ben niet gekomen voor gelul'. Tegen dit heerschap trad de zaal natuurlijk hard op, want hoewel hij feitelijk totaal gelijk had, houdt men niet van oproerkraaiers. De tweede spreker koos eieren voor zijn geld en stelde zijn promopraatje voor de Joris Ivens DVD-box gelukkig uit tot na de voorstelling.

Vrouw rijdt met haar auto over iets, maar durft niet te kijken wáárover. Daarna verliest ze alle interesse in de mensen om haar heen, haar werk, familie en vrienden, en laat alles gaan. De vrees dat ze iemand heeft doodgereden jaagt haar schuldgevoel tot grote hoogten, daarmee iedere interesse in haar upperclass leven verliezend. Volgens de regisseuse een studie naar klasseverschil en het daaruit voortvloeiende schuldgevoel. Resultaat is een film die vakkundig in beeld is gebracht, maar met 80 minuten veel te lang en leeg voor het te vertellen verhaal. 40 Minuten was beter geweest.

Blockbusterthriller, waarvan je niet kan voorspellen aan welke Hollywoodwetten hij zal voldoen. De seriemoordenaar wordt al vroeg gepakt, de politie is bot en lui, de pooier komt alleen in actie omdat er steeds meer van zijn dames verdwijnen. Wat volgt is een cascade van verwikkelingen waarvan je niet vantevoren kan voorspellen wie het overleeft, of wie niet. Verschillende vormen van geweld: de platte hand tegen het hoofd als normaal middel in de conversatie, tot en met de hamer en beitel waarmee de moorden worden gepleegd. Vol, vol, vol.

(Cultuurverschilletje: anders dan in Japanse films, worden er in Korea niet vaak honkbalknuppels gehanteerd.)

De term 'dogging' duidt op lekker anoniem hopsen, in Nederland zou het A58-seks heten. Toch is het in dit verhaal vooral een kapstok om de het relatieperikelen van een groepje twintigers op te hangen. Typische BNN-film waarvan de open omgang met seks in de Engelse context waarschijnlijk het pluspunt is. Ook typisch BNN is: wat hilarium, geen onaffe verhaallijntjes, en geen verrassingen. Precies goed voor de doelgroep, anderen lopen een groot risico zich te vervelen.

Telstar is de biopic van het leven van Joe Meek, legendarische Engelse producer van veel hitwerk eind jaren '50, begin jaren '60. In de studio gevestigd in een woning boven een winkel wordt de ene rock-'n-rollhit na de andere opgenomen, met de zangeres in de badkamer, de strijkers in het opslaghok en de band in de voorkamer. En altijd: a nice cuppa. Joe Meek is de wervelwindproducer, zakelijk ondersteund door The Major (een rol van Kevin Spacey, recht uit Biggles). Vanwege een rechtenconflict over zijn eerste grote hit ('Telstar') komt de studio langzaam in geldnood, en ook Joe's fascinatie met zanger Heinz zorgt voor een steeds slechtere sfeer. De studio gaat langzaam achteruit, the Major houdt ermee op en Joe wordt steeds meer paranoïde, leidend tot de dramatische ontknoping voor de ogen van de theejongen.

Feel-good-movie, waarvan het onderwerp al zo mooi is, en sommig acteerwerk zo prachtig, dat de wat fladderige filmische afwerking niet ergert.

Vantevoren werden we door de programmeur gewaarschuwd dat niet iedereen de film zou uitzitten. Dat deed hij erom: dan wordt uitzitten toch een prestatie. En dat was het. Doelloze machts- en seksspelletjes verworden tot een perverse geweldsorgie als een derde gnoom er in betrokken wordt. Totdat de schaar in de kut en de tepels gezet wordt.

In de nazit vond een oudere baard dat hij gechoqueerd was door het geweld tegen vrouwen. Wat door twee andere bezoeksters ferm werd betwist. De regisseur had heel veel woorden nodig om uit te leggen dat de karakters al 'exhausted' waren aan het begin van de film. Waarna de enige vraag blijft: was het publiek bedoeld als slachtoffer/dader in de perverse machtsspelletjes van de regisseur? We don't play that game maar hebben wel respect voor de aanpak: een vijfsterrenpoging om nul sterren te halen.

IJskoud drama over de gevolgen van een stralingsongeluk op de vruchtbaarheid van de zoon des huizes. Zijn vrouw wil kinderen, maar wat zullen de gevolgen zijn? Op een gegeven moment wil je -net als de hoofdpersonen- gewoon weg, en is het tijd voor een tukje. Bij het ontwaken blijkt hij dood en gaat zij baren. Dan is het filmpje klaar.

Hongkongse horror-thriller. Agent raakt bij een aanhouding zwaargewond, en beweert later dat een geest zijn leven heeft gered. Reden om hem over te plaatsen naar een afdeling waar regel nummer 1 geldt: er bestaan geen geesten. Maar ondertussen.

Zo komen we in een kat- en muisspel van geesten en speurneuzen, uitmondend in een confrontatie met een geest die het liefst bezit neemt van keurige schoolmeisjes. Die dit dan ook meestal op bloederige wijze bezuren. Uiteraard weten we halverwege al hoe de film gaat aflopen, het enige van belang is de manier waarop. De film is soms zó druk dat het ten koste gaat van de spanning.

Filmmaker met een boodschap wil het publiek overtuigen dat het Chili van nu nog even verknipt is als ten tijde van Pinochet, en brengt deze boodschap middels een gluiperige bruut als hoofdpersoon, die geobsedeerd is door zijn disco-dans-carriere. Zo plat als de hoofdpersoon, zo plat is de film.

De IFFR-site schrijft over Eldorado: 'Geen land ter wereld waar absurditeit en humor, tragiek en mededogen, geloof en surrealisme zozeer hand in hand lijken te gaan als België.' Dat klopt, maar wat meer vaart en doel had ook gekund. Nu blijven de vaak aardig surreële scènes losjes van elkaar, en houdt de film op een gegeven moment gewoon maar op, alsof de inspiratie op was.

Een jonge dokter ontvlucht in het turbulente jaar 1917 de Russische grote stad, en vestigt zich in een plattelandshospitaal. Aldaar zijn de spanningen niet minder, en zoekt de jonge arts zijn toevlucht tot de morfinevoorraad in de apotheek. En zo verandert Dokter Vlimmen in Dokter Pulder die papavers zoekt. Ondertussen rukt het communisme op.

Alexei Balabanov zorgde er ook deze keer weer voor dat de art direction perfect verzorgd is. Wie in zijn vorige film, Cargo 200, de opstapeling van lijken als metafoor voor het verval van de Sovjetunie zag, ziet in deze film de voorschijdende morfineverslaving van de dokter als metafoor van het voorschrijdende communisme die de oude maatschappij vernietigt.

Vlak na Awaydays deze film, het is moeilijk om de overeenkomsten te ontwijken. Laat ik er eentje opnoemen: het veelvuldige gebruik van de term 'domme kut'. Aan Tonio's gloedvolle recensie (alsook de IFFR-site) valt weinig af te dingen of toe te voegen: ook volgens mij verdient deze film een 5.

Middenklasseknul uit Birkenhead wil zo graag behoren bij 'the Pack', een strak georganiseerde bende hooligans van de overkant van de Mersey (Liverpool). Om mee te kunnen op awaydays/uitwedstrijden, en de tegenstander flink lens te slaan/schoppen/snijden. The Pack is stijlvol: strakke jeans, Adidasschoenen, Fred Perry-polo's, V-halstruien en windjacks: 1979 dus. Behalve de coming-of-age (uiteraard niet voor iedereen weggelegd) ook voortreffelijk veel post-punkmuziek, en voor de couleur locale is de taal van de Scousers gelukkig ondertiteld in foutloos Scouse. Onmisbaar genieten voor iedereen van die tijd: net geen topper, toch een 5.

Iedereen wil weg uit dit dorp in Oost-Duitsland, want men gaat/is of failliet of gaat/is werkloos. Emigreren naar Berlijn is fantasie, laat staan naar West-Duitsland. Wat doet de bloem der natie dan? Hakenkruizen zetten, hangzuipen of neuken op de zonnebank. Of men zet een zwerver in de fik (vast bij gebrek aan Vietnamezen). Regisseur probeert het drama over te brengen op het publiek, maar het enige wat overgebracht wordt is ergernis en verveling. Tip: halveren voordat dit ding op de zender van geldschieter Arte vertoond gaat worden.

(De regisseur spreekt van een anonieme stad, maar als we de nummerborden in de film in google gooien komen we al snel bij Landkreis Oder-Spree, Brandenburg uit.)

De omschrijving zegt al: Thaise kinderfilm. Vast een blockbuster van formaat, want men heeft aardig gekeken naar Toy Story en/of Shrek. Een groot gevecht tussen de goede en kwade geesten om het gekidnapte kind Tee krijgt zijn hoogtepunt rondom de zonsverduistering in Bangkok. Ook is men niet vies van aardig wat referenties: bijvoorbeeld Ghostbusters of Lord Of The Rings. Alles ziet er verzorgd en spannend uit, een zorgeloze kindermatinee.

Na zijn Pusher-trilogie neemt regissseur Winding Refn het ware verhaal van de meest beruchte Engelse crimineel met de bijnaam Charles Bronson onder handen. En daar gaat het mis: het karakter van de hoofdpersoon, hoewel indrukwekkend fysiek geacteerd, gaat onder aan een te gestileerd scenario en blijft daardoor heelas nogal plat. Daarentegen wel een paar prachtige scènes: het psychiatrisch gevangenishospitaal alwaar de patiënten dansen op Pet Shop Boys is eventjes One Flew Over The Cuckoos Nest-achtig over de top.

Vier horrorverhalen van vier verschillende regisseurs voor de prijs van 1, altijd goed. Geesten van overledenen zijn hier hongerig, en leiden op betrouwbare wijze tot de nodige bloed en spetters. Ten bewijze dat slachtoffers in horrorverhalen universeel zijn: Thaise lijzigheid zorgt niet voor een grotere overlevingskans. Helaas heeft deel twee last van een cameraman met parkinson.

RAF-terrorist Widmer wordt vrijgelaten, en komt in contact met de dochter van een van zijn slachtoffers. Een psychologisch spel van berekenende wraak maakt uiteindelijk dat de spiraal van geweld een nieuw vervolg dreigt te krijgen. Intelligent script houdt de verwevenheid van de verschillende hoofdpersonen lang verborgen.

Gezellig met lijken slepen in 19e eeuws Engeland is het thema van deze horrorpastiche. Onderwerp en uitvoering laten zien dat men kolossaal veel lol had bij het maken van de film, iets wat niet helemaal bij de kijker overkomt; de oudbakken colloquialisms ('shite', 'aye', 'guvnor') gaan op den duur vervelen. De vaart maakt echter het nodige goed.