Klootzakken zijn er in soorten en maten. De een wordt dictator van een land, de ander beperkt zich tot zijn directe omgeving. Vergeleken bij Raul, een hufter van het zuiverste water, is de Chileense dictator Pinochet (ten tijde van wiens regime deze film speelt) bijna een lieverdje. Dat maakt een scène vroeg in de film, waarin Raul een oud vrouwtje ‘te hulp schiet’, al snel duidelijk. Raul, behept met een voor de kijker onzichtbaar charisma waar zijn naasten onvoorwaardelijk voor blijken te vallen, heeft maar één doel: de Chileense Tony Manero worden in een contest. Wee degene die hem daarbij voor de voeten loopt, zoals de plaatselijke bioscoopeigenaar die het gore lef heeft om de versleten kopie van Saturday Night Fever te vervangen door een fonkelnieuwe Grease.

Als het niet zo in-en intriest was zou het hilarisch zijn: Rauls zelfgemaakte ‘discovloer’ en dito discobol, een voetbal beplakt met stukjes gebroken spiegel, de schofterige manier waarop Raul zijn mededansers behandelt, zijn knoestige danspasjes. Maar het is niet de bedoeling van regisseur Pablo Larraín dat we ook maar één moment sympathie voelen voor deze loser. Wanneer Rauls vriendin en diens dochter door de geheime politie aan een verhoor worden onderworpen bereikt zijn gedrag een nieuw dieptepunt. Love it or hate it, maar wanneer Larraíns aanklacht tegen een verrotte maatschappij is bezonken, blijft dit portret van een klootzak langer bij dan je eigenlijk zou willen. En uiteindelijk is dat geen slecht resultaat.

Filmmaker met een boodschap wil het publiek overtuigen dat het Chili van nu nog even verknipt is als ten tijde van Pinochet, en brengt deze boodschap middels een gluiperige bruut als hoofdpersoon, die geobsedeerd is door zijn disco-dans-carriere. Zo plat als de hoofdpersoon, zo plat is de film.