Liechti geeft de kijker een voorgelezen dagboek van een man die naar het bos trekt om zich aldaar te verhongeren, op beelden van een moerasbos, het stippelpaard van Pippi Langkous, stadstaferelen en vervormde electrische effecten, en houdt de spanning vast. Want iedereen wil weten wanneer het dagboek ophoudt (na 50? 60? 70? dagen), en uiteraard is er de vraag: waarom? Naar een boek van Shimada Masahiko, die zich weer liet inspireren door een 'waargebeurd verhaal'.

Regisseur Liechti slaagt met vlag en wimpel waar zovelen in halfbakken, pretentieuze onzin zouden stranden. Dit is een kunstzinnige film zonder acteurs over een levensmoede man die zich op een afgelegen plek doel doodhongert en pas maanden later, geheel gemummificeerd, wordt gevonden. Een voiceover bindt de filmbeelden aaneen met een dagboekverslag, waarin de man zijn lichamelijke verval en verwachtingen over de dood bijhoudt. Wat we zien bestaat slechts uit beelden van een natgeregend bos, insecten en dennennaalden op doorzichtig plastic en enkele flarden van wat mogelijk herinneringen van de man zijn, of hallucinaties. De regisseur koos er compromisloos voor om zijn film puur op de esthetiek van deze beelden te bouwen. Deze zijn van een wonderlijke schoonheid. Zo afstotelijk als Exhausted (zie elders op dit weblog de recensies hierover) wil zijn, zo fijnzinnig is deze The Sound of Insects. Er gebeurt niets, maar het wordt geen seconde saai. Of zelfs deprimerend. Wat de man tot deze langzame dood dreef wordt niet uitgelegd, maar op een gelaten manier toch voelbaar: de overtuiging niet in dit leven thuis te horen. Je hebt op den duur het gevoel naast hem in zijn zelfgemaakte hutje in dat natgeregende bos te liggen. Dichtbij en ongrijpbaar.