Even voor alle duidelijkheid: deze film heeft niets te maken met het Hungry Ghosts-programma, dat uit Aziatische horrorfilms bestaat. Is het een grapje van de programmeurs of puur toeval, wie zal het zeggen? Deze debuutfilm van Sopranos-acteur Michael Imperioli (regie, scenario en typecastingomzeilende bijrol) behandelt 36 uur in het leven van mensen zoals u en ik, zij het wat Amerikaanser en behept met iets meer problemen. Deze mensen zijn op zoek naar zichzelf, de ander en een plekje in hun eigen leven. En dat valt, zoals u en ik ook best wel weten, daar hoef je geen filmpersonage voor te zijn, om de donder niet mee.
In de zich te pletter werkende, gokkende en snuivende deejay Frank herkennen we Steve Schirripa, eveneens uit The Sopranos. Hij acteert zich een midlife crisis van jewelste, compleet met verstoorde vader-zoonverhouding, maar hij blijft toch een beetje Bobby ‘Bacala’ Baccalieri.
Enkele van de beste momenten in de film komen van acteur Nick Sandow (voornamelijk tv-series, geen Sopranos-connectie) als de zojuist uit rehab ontslagen Gus (zie foto), die zich zonder drank staande probeert te houden. Intens is hij wanneer hij zonder mededogen zijn nihilistische/realistische wereldbeeld uiteenzet aan een meisje dat zojuist het licht had gezien in een veredelde yoga-cursus, hilarisch wanneer hij een ‘ongelukje’ op een hotelkamer-wc becommentarieert (de smeerboel in kwestie blijft buiten beeld).
Helaas heeft de film ook zijn mindere momenten. We noemen: clichématige dialogen tussen personages die niet uit de verf komen, voorspelbare wendingen die voortkomen uit situaties waarvan je het idee hebt dat ze tot originelere uitwerkingen hadden kunnen leiden, een vlakke fotografie. Niet dat The Hungry Ghosts een slechte film is, maar de catalogus verklapt het zelf al een beetje: ‘De film doet denken aan de beste tv-drama's door de subtiele acteursregie, het snel schetsen van situaties in het leven van een personage, en het creëren van ruimte door uitgekiende momenten van non-activiteit.’
Een goede tv-film, dat is The Hungry Ghosts. Ook al is het dan een wereldpremière, ook al is-ie dan geregisseerd door een Sopranos-ster: van een openingsfilm op het IFFR verwacht je toch een beetje meer cinematografische opschudding.