Cinema Regained: vergeten parels en moeilijk vindbare meesterwerken worden in al dan niet gerestaureerde vorm vertoond. The Housemaid is volgens het IFFR een klassieker uit de Koreaanse cinema en ‘staat naar verluidt in Martin Scorsese’s top 3 aller tijden’. Fluks naar de Schouwburg dus, want klassieke Aziatische cinema, daar lusten we wel pap van.

De blurb doet een Kurosawa-achtig drama vermoeden (welgestelde man met status raakt in moeilijk parket in strak geregisseerde Oosterse maatsschappij, met alle gevolgen vandien - een beetje dat idee), maar deze - zonder meer prachtig gefilmde - overspeltragedie blijkt van een iets andere orde. Zoals de bloedserieus bedoelde drugsvoorlichtingsfilms van de Amerikaans overheid uit de jaren ‘60 anno 2009 een heel ander effect hebben, zo werkt deze cautionary tale tegen overspel met de huishoudster (blijkbaar een groot maatschapplijk probleem in het Zuid-Korea van toen) in toenemende mate op de lachspieren; wat als gegeneerd gegniffel onder het publiek begint, slaat tegen het einde van de film om in volle lachsalvo’s. Het melodramatisch overacteren, de idiote plotwendingen, de hilarische stoelendans rond een flesje rattengif; de film heeft de tand des tijds niet eh… helemaal doorstaan. Het slotakkoord is er een om nooit maar dan ook nooit meer te vergeten.

Dat de vertoning van de film regelmatig wordt stopgezet om een nieuwe spoel op te zetten, draagt (onbedoeld) bij aan het effect. Een cultfilm dus van hebikjoudaar, al durven we dat natuurlijk niet echt hardop te zeggen. En: Don’t try this at home, old chap!