Service was een van de meest veelbesproken films in Cannes, aldus programmeur Gertjan Zuilhof, die hem aankondigt, maar dat zegt misschien meer over Cannes dan over de film. Toegegeven, de film kent behoorlijk expliciete seksscènes en een voyeuristische camera die vaak erg ongemakkelijk dicht op de huid van de acteurs kruipt, maar als je de shockvalue wegdenkt verschilt de film in weinig van andere Filippijnse sociale drama’s uit de afgelopen jaren; maar misschien is dat slechts in mijn (westerse) beleving. Over die shockvalue, of zo u wilt rauwe realiteit, zal het publiek straks vermoedelijk nog wel wat vragen stellen, want de regisseur zwerft ergens op het festival rond en zal na afloop een Q&A doen.
Maar eerst de film dus.

De familie Pineda heeft de grootste moeite om hun pornobioscoop draaiende te houden, dus verleent het personeel extra hand-en-spandiensten in de tot darkroom omgetoverde bioscoopzaal. Ondanks alle uitspattingen die daar plaatsvinden, met name tussen mannen, kent men op het seksuele vlak toch grenzen: de geit die in het donker opduikt wordt fluks door de klandizie de zaal uitgejaagd. De film heeft een soort humor die authentiek aanvoelt, en de professionele cast houdt ons mooi voor de gek met hun naturelle spel: het is alsof de camera het leven zelf filmt, zonder script, zonder opsmuk. De prijs voor het smerigste toilet gaat alvast naar deze film. Extra punten voor de vertaler, die enkele filmposters titels meegeeft als Seedling, Frolic In The Water en Young Screwpine (geen idee wat dat laatste betekent). Ook pure poëzie: de tekst BAMAL PUMASOK, die ergens op een deur stta geschreven en zoiet s betkent als ‘geen toegang’.

De film is afgelopen. Ik heb enigszins moeten vechten tegen de slaap, maar ben benieuwd naar wat regisseur Brillante Mendoza te vertellen heeft. Niet veel, naar blijkt, want Medoza zwerft helemaal niet rond op het IFFR, maar is uiteindelijk gelokaliseerd in Manilla en zal overmorgen pas hier arriveren.