Een portret van Liverpool, de stad waar regisseur Davies opgroeide. Met een collage van grofkorrelige zwart/wit- en kleurenbeelden heeft hij niet alleen een documentaire over deze stad gemaakt, maar meer nog een beeldgedicht over de niet uitgekomen dromen van zijn jeugd. Vooral de poëtische voice-over vol melancholie maakt deze film, meer nog dan de bruisende stadsgezichten. De katholieke kerk hield hem voor dat alles goed zou komen als hij maar geloofde. Inmiddels is hij een overtuigd atheïst. Ook het geldverslindende koningshuis kan hem gestolen worden. 'We were hoping for paradise, but ended up in the anus mundi'.

We wisten al wel dat Liverpool, Glasgow en andere industriesteden in de seventies verloederd waren, maar de vele beelden van vervallen flats met ingegooide ruiten blijven schokkend. De rode bakstenen arbeidershuisjes, zwerfhonden, tandeloze oude vrouwtjes en mooie havengezichten: als je van oude filmbeelden houdt is dit een tip! Dat de ploeterende arbeiders zich ondertussen wel degelijk goed konden vermaken zien we op de filmpjes van het strand, voetbalwedstrijden, de kermis en massa’s spelende en zingende kinderen op straat. Maar of Davies destijds ook vrolijk meevoetbalde blijft onduidelijk. Terwijl de massa The Beatles vereerde, luisterde hij in ieder geval naar klassieke muziek van Mahler en Brückner. Mooie sfeervolle film, maar wel wat zwaarmoedig.