Dezelfde hoge verwachtingen als bij Kelly Reichardt had ik van dit Waalse duo, dat in 2004 met Aaltra in mijn festival-topvijf eindigde. Inktzwarte absurde humor, vol lelijke gewelddadige mensen die in de meest onwaarschijnlijke situaties belanden. In Louise-Michel is het al niet anders. De nurkse dikke Louise wordt ontslagen, samen met al haar collega’s. Samen besluiten ze met hun oprotpremie de baas om te laten leggen door een pro. Louise zal het wel even regelen. Want zo moeilijk kan dat toch niet zijn, een hitman vinden in Wallonië? En inderdaad, ze hoeft alleen maar een pistool van straat op te pakken en de man na te lopen die het ding zojuist uit zijn jas liet vallen en ze heeft haar pro. Michel neemt haar mee naar zijn kantoor, en maakt van grootspraak een ware kunst. Haar goedgelovigheid is zijn redding en hij neemt de klus aan. Hij hoeft alleen nog maar even te leren schieten. En wat spullen op te halen bij z’n ouders (die hem Cathy noemen). Gaandeweg wordt duidelijk dat mensen niet lijken wie ze zijn. Raskomiek Benoit Poelvoorde speelt een erg leuke bijrol van Michels geschifte ingenieur-buurman.