Johanna ter Steege in de auto, 80 minuten close-up door de voorruit gefilmd, de ogen in de schaduw, alle aandacht op de mond. Die doet al het werk: bijna de hele film lang bellen met de getrouwde man die haar zojuist aan de kant heeft gezet. Aanvankelijk lijkt ze het allemaal prima onder controle te hebben, maar dat blijkt slechts een staaltje goed acteren. Dat voordurend water drinken doet ze ook niet voor niets: er moet het een en ander weggespoeld. Psychisch gewonde vrouwen spelen kan ze als geen ander. Gecombineerd met haar bleke kwetsbaarheid is ze een beetje de Nederlandse Isabelle Huppert. Emotie op de vierkante millimeter, een trillende mondhoek, een cynisch lachje, angstige ogen, ze doet het erg goed. Een aangrijpende situatie, maar na een uur beginnen de voorbijflitsende muren, bomen en asfaltstrepen wel wat te vervelen. Een goed geschreven monoloog, maar als film van 80 minuten net iets te saai.