De talkshowwijsheid dat de cirkel van geweld, zowel binnen als buiten het gezin, lastig te doorbreken is, wordt er hier hardhandig in geklopt. Goed gemaakt zelfkantportret dat echter iets te lang duurt en nogal wat voorspelbare kantjes heeft: de blanke pit in de ruwe bolster, en de dood die loert op de laatste dag voor je pensioen. De spoedcursus Koreaans vuilbekken zal menig kijker er aan doen denken de kat bij thuiskomst Sheba voor te zetten.

Vlak na Awaydays deze film, het is moeilijk om de overeenkomsten te ontwijken. Laat ik er eentje opnoemen: het veelvuldige gebruik van de term 'domme kut'. Aan Tonio's gloedvolle recensie (alsook de IFFR-site) valt weinig af te dingen of toe te voegen: ook volgens mij verdient deze film een 5.

Gangsters slaan gangsters in elkaar, cops slaan vreedzaam protesterende studenten in elkaar, gangster slaat studenten én cops in elkaar, just for the fun of it, om met Tom van Doorn te spreken, en dat in de eerste vijf minuten. Kortom, we zijn weer in vertrouwd Zuid-Korea. Centraal in al dit geweld staat de vuilbekkende, gewelddadige, mensen(en vooral vader-)hatende gangster/afperser Song-Hoon. Dat er duidelijke oorzaken zijn voor ’s mans gedrag heeft wordt met enkele flashbacks verklaard. Wanneer hij een schoolmeisje ontmoet die niet onder de indruk is van zijn hufterige gedrag maar hem met gelijke munt terugbetaalt, ontstaat een onwaarschijnlijke vriendschap. Deze jongedame heeft zo haar eigen problemen (paranoïde pa, hufterige broer) en de twee hebben meer gemeen hebben dan op het eerste gezicht lijkt (cue volgende flashback).

Breathless is een film over schuld en boete, het belang van (surrogaat-)familie, die tussen alle rospartijen (en dat zijn er nogal wat, maar dat is nu eenmaal Song-Hoons leven) door de gevoelige snaar weet te raken en door zijn slotscènes nog lang zal nazinderen. Yang Ik-June schreef, regisseerde, produceerde en acteerde dit alles met een intensiteit waar een zekere navelstaarderige Japanse superster, ook op dit festival aanwezig met een nieuw egodocument, nog een puntje aan kan zuigen. Ook Yang baseerde zijn film op zijn eigen leven. Dat u het maar weet.