Op de vraag of ze Keane heeft gezien, reageert regisseuse Fien Troch een beetje verschrikt. Ik haast me eraan toe te voegen dat ik haar allerminst van plagiaat beschuldig en dat haar film me op een heel goede manier aan Lodge Kerrigans indringende drama doet denken. ‘Het script had ik al geschreven voor ik Keane zag, maar toen een goede vriend me er na lezing op wees dat er veel overeenkomsten waren, heb ik de film toch willen zien. Op sommige momenten heb ik me laten inspireren door de vorm die Kerrigan heeft gekozen, maar ik denk dat ik uiteindelijk toch mijn eigen film heb gemaakt.’

Naast sporen van Keane zijn ook de invloeden van de Dardenne-broers voelbaar, maar dat neemt niet weg dat Unspoken inderdaad een eigen film is geworden over omgaan met verlies van een kind. Dicht op de huid volgen we de personages, in extreme closeups waarin de buitenwereld geen rol speelt, in hun wanhoop en in hun onvermogen om met elkaar te praten of hun gevoelens onder woorden te brengen, sinds hun dochter vier jaar terug plotseeling verdween. Dan is het natuurlijk mooi meegenomen dat je over twee zeer expressieve acteurs beschikt, in wier gezichten in de lichtste plooiing een ondragelijk leed te lezen valt. Die acteurs zijn Emmanuelle Devos en Bruno Todeschini, die ook al intens mag kijken in Sois Sage. Indringendste scène is die waarin een man ’s avonds laat op straat de moeder aanrandt en haar gebiedt om hem, terwijl hij zich aftrekt, aan te kijken; de leegheid in haar blik blijkt voldoende om zelfs hem van zijn stuk te brengen, en onder het mompelen van een ontgoocheld ‘Shit’ verdwijnt de man in de nacht…