Musa, een pijnlijk verlegen muezzin (degene die voorgaat in het gebed in de moskee) wordt verliefd op zijn buurvrouw, Clara, een half-Italiaanse katholieke vrouw die vastbesloten is non te worden. Een behoorlijk kansloze missie dus en nee, een vlotte vertelling wordt het bepaald niet. Wel zijn er wat verwikkelingen rond de criminele broer van Musa en een boekhandelaar die een geheimzinnige band met Clara lijkt te hebben. En er zijn spaarzame grappige speldeprikjes, zoals het moment waarop de brave muezzin per vergissing de rozenkrans van de buuv tijdens het gebed hanteert (titel!) maar de lucht loopt er halverwege al uit in deze toch niet onsympathieke film. Het probleem is dat geen van de drie hoofdpersonages veel interessants in huis lijkt te hebben: dan maal je als kijker ook niet zozeer om hun relaties.

Thaise horror in de trashy jaren'80 splatter-traditie*), die mank gaat aan stapels flashbacks en erger nog: flashbacks in flashbacks. De eerste doden vallen al voordat de belangrijkste personages echt zijn voorgesteld. Het is, kortom, een rommelige vertelling over een familie die de dode moeder (want door de minnares van pa behekst en vergiftigd) weer tot leven wil wekken. Het zal misschien in de Thaise folklore passen om de heks in kwestie bruut te curetteren en uitgerekend haar lichaam te gebruiken om de ziel van mama in te laten dalen, maar verstandig kan dat natuurlijk nooit wezen. Het gaat dus niet geheel volgens plan en de heks neemt op haar beurt uitgebreid wraak in een rondje martelporno. Aan een voorbijvarende boeddhistische monnik is de ondankbare taak gegeven te verklaren dat dit toch echt niet de manier is om met elkaar om te gaan.

*) Hilarisch trash-moment bij de openingstitels: hoewel dit volgens het programmaboekje om Art of the Devil deel 3 gaat, verschijnt er tussen de Thaise karakters een knoeperd van een 2.

De titel is zo'n typisch Japanse, beetje roestige woordspeling, die model staat voor deze Monty Python-achtige verzameling sketches van ruim een dozijn verschillende regisseurs. Niet alles is even grappig en regelmatig wordt het melig of zelfs volstrekt onbegrijpelijk, maar er zit genoeg gekkigheid bij om drie waarderingssterretjes in de wacht te slepen in deze parodie op de bombast van de Olympische Spelen. Mamaslingeren, 'samourai'-brullen, sumo voor 97 meter hoge robots en het brancer, ofwel het schoen-wegschoppen-vanaf-de schommel zijn enkele van de tien geselecteerde episodes (de oorspronkelijke versie telt er 15 en duurt ruim drie uur). Leuke vreemde eend in de bijt voor wie even geen zin heeft in zwaar engagement of bloedvergieten.

Vrouw rijdt met haar auto over iets, maar durft niet te kijken wáárover. Daarna verliest ze alle interesse in de mensen om haar heen, haar werk, familie en vrienden, en laat alles gaan. De vrees dat ze iemand heeft doodgereden jaagt haar schuldgevoel tot grote hoogten, daarmee iedere interesse in haar upperclass leven verliezend. Volgens de regisseuse een studie naar klasseverschil en het daaruit voortvloeiende schuldgevoel. Resultaat is een film die vakkundig in beeld is gebracht, maar met 80 minuten veel te lang en leeg voor het te vertellen verhaal. 40 Minuten was beter geweest.

Blockbusterthriller, waarvan je niet kan voorspellen aan welke Hollywoodwetten hij zal voldoen. De seriemoordenaar wordt al vroeg gepakt, de politie is bot en lui, de pooier komt alleen in actie omdat er steeds meer van zijn dames verdwijnen. Wat volgt is een cascade van verwikkelingen waarvan je niet vantevoren kan voorspellen wie het overleeft, of wie niet. Verschillende vormen van geweld: de platte hand tegen het hoofd als normaal middel in de conversatie, tot en met de hamer en beitel waarmee de moorden worden gepleegd. Vol, vol, vol.

(Cultuurverschilletje: anders dan in Japanse films, worden er in Korea niet vaak honkbalknuppels gehanteerd.)

Twee dulle grieten zorgen voor een vrolijk avondje laptop-pop in Lantaren. Het is een lekker chaotische set van tamelijk ver doorgekookte samplestructuren, afgewisseld met malle liedjes. Waarschijnlijk hebben de dames hun conservatoriumdiploma netjes gehaald om er vervolgens de kattenbak mee schoon te maken. De live videoprojectie is wat dilletantistisch en de verhoopte zugabe blijft uit, maar dat mag de pret niet drukken.

NB: Moga-Bo, de tweede act niet gezien.