Vlotte, sympatieke genrefilm die enkele onuitroeibare filmclichés (de smeris die op zijn laatste shift het loodje legt) voldoende weet te compenseren met een slot waarin alle losse eindjes alsnog op hun plaats vallen, en niet in het minst: enkele bizarre zelfmoordscènes. Op de schoolmeisjes wordt niet bezuinigd (zeven meiskes die met de vlechtjes aan elkaar geknoopt van een flatgebouw springen, dat is een beeld om niet gauw te vergeten) in de jacht op de geest van een seriemoordenaar. Rule #1 opent met een vuurgevecht tussen deze en een rechtschapen platte pet, die hem met de hulp van de geest van het laatste slachtoffer weet uit te schakelen. Platte pet wordt, nog herstellende van zijn schotwonden, overgeplaatst naar een shabby X-Files kantoortje, waar hij van zijn drankzuchtige parner Regel#1 leert: het wemelt van de geesten, maar hou het stil, anders valt de maatschappij in wanorde uit elkaar. En ja, als er een film is die Hungry Ghosts in de aanbieding heeft is het deze wel, want bezetenheid wordt hier als een soort vampirisme voorgeschoteld, wat een spannend spelletje wie-is-de-mol oplevert. Zoals de Hongkongse traditie voorschrijft gebeurt het troubleshooten met gewone vuurwapens.

Belangrijke mededeling van de redactie:

MEET & GREET:

Omdat de redactie van de Zone 5300 overspoeld wordt met vrouwelijke bewonderaars van de heer van Doorn is het vanaf heden mogelijk om een echte date met onze gonzo-held te winnen. Op kosten van het tijdschrift mag de vrouw in kwestie een film naar keuze uitzoeken, om samen te bezichtigen. Daarna is voor 1 uur een kamer in een hotel in de binnenstad van Rotterdam voor gebruik beschikbaar.

Vrouwelijke kandidaten dienen een recente foto, met motivatie, naar ilovetomvandoorn@gmail.com te sturen en zullen -mits ze geselecteerd worden- vanzelf door de heer van Doorn worden benaderd in de grote hal van de Schouwburg. (Over de afgewezen verzoeken kan helaas niet worden gecorrespondeerd .)

____________

Oh ja, voor ik het vergeet: Ik ben vanmiddag nog naar een Franse softpornofilm geweest. Dat was de enige film die echt op mijn lijstje stond. Maar ondanks dat het programmaboekje had vermeld dat het een erotische filmervaring was bleek het niet de bedoeling daar ook werkelijk aan toe te geven. Want vlak nadat ik mijn broek liet zakken om mezelf eens met een flinke dosis filmkritiek te verwennen kwam er uit de coulissen een woedende blonde vrouw op me afgerend.

‘U komt mij een handje helpen?’ vroeg ik beleefd.

‘Er zitten hier kinderen,’ zei ze.

‘En die laat u zomaar naar dit soort porno kijken? Het is een schande!’

Daarna sleurde ze me met verdacht veel haat het theater uit. Ik moet toegeven dat het best gênant is om een volle zaal uit te worden gegooid. Vooral als je broek nog op je knieën hangt.

Gelukkig was ik op de gang niet de enige die een film voortijdig verlaten had. Want in Pathe 5 hadden ze inmiddels de Zuid-Koreaanse voorlichtingsfilm ‘Hoe sla ik mijn wijf in elkaar zonder de sympathie van het publiek te verliezen’ opgezet.

‘Dit is de slechtste film die ik ooit gezien heb,’ gaf een meisje dat de zaal uit stormde als commentaar. ‘Sommige mensen huilden toen de hoofdpersoon dood ging, maar dat was alleen omdat ze zich realiseerden dat ze de twee en een half uur die ze aan deze kutfilm hadden verneukt nooit meer terug zouden krijgen.’

En dat terwijl Rutger de Directeur hem nog zo had aangeprezen: ‘We’re so proud to have a full house here tonight,’ had ie voor de film gezegd. Aan het einde, toen de lichten weer aan gingen, bleken er nog een stuk of vijftien man over te zijn. En die waren in slaap gevallen.

Vier horrorverhalen van vier verschillende regisseurs voor de prijs van 1, altijd goed. Geesten van overledenen zijn hier hongerig, en leiden op betrouwbare wijze tot de nodige bloed en spetters. Ten bewijze dat slachtoffers in horrorverhalen universeel zijn: Thaise lijzigheid zorgt niet voor een grotere overlevingskans. Helaas heeft deel twee last van een cameraman met parkinson.

RAF-terrorist Widmer wordt vrijgelaten, en komt in contact met de dochter van een van zijn slachtoffers. Een psychologisch spel van berekenende wraak maakt uiteindelijk dat de spiraal van geweld een nieuw vervolg dreigt te krijgen. Intelligent script houdt de verwevenheid van de verschillende hoofdpersonen lang verborgen.

Gezellig met lijken slepen in 19e eeuws Engeland is het thema van deze horrorpastiche. Onderwerp en uitvoering laten zien dat men kolossaal veel lol had bij het maken van de film, iets wat niet helemaal bij de kijker overkomt; de oudbakken colloquialisms ('shite', 'aye', 'guvnor') gaan op den duur vervelen. De vaart maakt echter het nodige goed.