Even voor alle duidelijkheid: deze film heeft niets te maken met het Hungry Ghosts-programma, dat uit Aziatische horrorfilms bestaat. Is het een grapje van de programmeurs of puur toeval, wie zal het zeggen? Deze debuutfilm van Sopranos-acteur Michael Imperioli (regie, scenario en typecastingomzeilende bijrol) behandelt 36 uur in het leven van mensen zoals u en ik, zij het wat Amerikaanser en behept met iets meer problemen. Deze mensen zijn op zoek naar zichzelf, de ander en een plekje in hun eigen leven. En dat valt, zoals u en ik ook best wel weten, daar hoef je geen filmpersonage voor te zijn, om de donder niet mee.
In de zich te pletter werkende, gokkende en snuivende deejay Frank herkennen we Steve Schirripa, eveneens uit The Sopranos. Hij acteert zich een midlife crisis van jewelste, compleet met verstoorde vader-zoonverhouding, maar hij blijft toch een beetje Bobby ‘Bacala’ Baccalieri.
Enkele van de beste momenten in de film komen van acteur Nick Sandow (voornamelijk tv-series, geen Sopranos-connectie) als de zojuist uit rehab ontslagen Gus (zie foto), die zich zonder drank staande probeert te houden. Intens is hij wanneer hij zonder mededogen zijn nihilistische/realistische wereldbeeld uiteenzet aan een meisje dat zojuist het licht had gezien in een veredelde yoga-cursus, hilarisch wanneer hij een ‘ongelukje’ op een hotelkamer-wc becommentarieert (de smeerboel in kwestie blijft buiten beeld).
Helaas heeft de film ook zijn mindere momenten. We noemen: clichématige dialogen tussen personages die niet uit de verf komen, voorspelbare wendingen die voortkomen uit situaties waarvan je het idee hebt dat ze tot originelere uitwerkingen hadden kunnen leiden, een vlakke fotografie. Niet dat The Hungry Ghosts een slechte film is, maar de catalogus verklapt het zelf al een beetje: ‘De film doet denken aan de beste tv-drama's door de subtiele acteursregie, het snel schetsen van situaties in het leven van een personage, en het creëren van ruimte door uitgekiende momenten van non-activiteit.’
Een goede tv-film, dat is The Hungry Ghosts. Ook al is het dan een wereldpremière, ook al is-ie dan geregisseerd door een Sopranos-ster: van een openingsfilm op het IFFR verwacht je toch een beetje meer cinematografische opschudding.

Het zal niemand die ook maar enigszins in het IFFR geïnteresseerd is ontgaan zijn: de ‘tijgerbalsemtijger’ is vervangen door een strakke variant, ontworpen door het Rotterdamse collectief 75B.
Uit het persbericht: ‘Het festival wil met een nieuw logo markeren dat het actief reageert op recente ontwikkelingen in de kunstzinnige film en filmgerelateerde beeldende kunst.’ En: ‘De tijger in het nieuwe logo maakt contact, kijkt aan en dwingt tot reactie.’
Dat laatste is zeker waar. Enkele van de reacties die we opvingen:
‘Somebody said it looks like a catfood commercial!’
‘Het is nogal Hello Kitty.’
‘Komt deze tijger straks ook op de vaandels te hangen?’
Dat liegt er niet om, maar de mensch houdt nou eenmaal niet van verandering. Wat we graag willen weten: wat vindt ú nou van het nieuwe logo?

Het 38e International Film Festival Rotterdam gaat van start, en wel aanstaande woensdag, met de openingsfilm The Hungry Ghosts van Sopranos-acteur Michael Imperioli (zie recensie). De kaartverkoop begon -online- in de nacht van vrijdag op zaterdag, en er zijn inmiddels al 90.000 kaartjes verkocht. Dat is niks om je zorgen over te maken, want, zo belooft het festival ons, ‘aan de kassa zijn voor alle festivalfilms in beperkte mate kaarten beschikbaar, ook voor zeer gewilde films als Slumdog Millionaire en Gomorra’. Aanstaande dinsdag, morgen dus, begint om 9.00 uur die verkoop aan de festivalkassa’s, en wel in de Doelen (ingang Kruisplein). Maar voor de avontuurlijker aangelegde filmfan is er op de dag van de voorstellingen zelf altijd nog een prima kans om een pracht van een film mee te pikken, die niet meelift op een of andere hype en aldus onder de radar dreigt te verdwijnen (zo eindigde de vorig jaar vertoonde Zweedse vampierfilm Let The Right One In in menig jaarlijstje, en zeg nu zelf: wie van u heeft hem destijds gezien?).

Overigens hóéf je niet eens naar een film om te genieten van al het moois wat het festival te bieden heeft - buiten het filmprogramma om gebeurt ook veel moois. Zo is ter gelegenheid van het Hungry Ghosts-programma (griezelen op zijn Aziatisch, en het heeft ironisch genoeg niets te maken met de openingsfilm) het voormalige fotomuseum aan de Witte de Withstraat als ‘spookhuis’ ingericht, met kamers die tot spookkamers zijn getransformeerd door Aziatische kunstenaars. Een bezoekje meer dan waard, lijkt ons. (Haunted House, Witte de Withstraat 63, vanaf donderdag 22 januari van 17.00 tot 24.00 uur, toegang gratis).
Daarnaast programmeert Worm vanaf donderdag dagelijks live-optredens in Lantaren/Venster, ook gratis toegankelijk. En wie zijn bril vergeten is kan terecht bij de Urban Screens, ‘een beeldenexplosie in de openbare ruimte’, aldus het IFFR. ‘Nanouk Leopold, Guy Maddin en Carlos Reygadas gebruiken drie gezichtsbepalende gebouwen als ‘projectiedoek’ voor speciaal gemaakte films.’

De komende weken is Zone 5300 dagelijks aanwezig met recensenten en striptekenaars om hier op dit blog verslag te doen. We komen u ongetwijfeld tegen, hier of op het festival zelf. En als u ons niet tegen het lijf loopt, dan wellicht Georgina Verbaan, Egbert-Jan Weeber, Michiel Huisman of Johanna ter Steege (kies zelf uw favoriet), die de premières van ‘hun’ repectievelijke films Oogverblindend, Bollywood Hero, Unmade Beds en Last Conversation zullen bijwonen. En zij zijn slechts 4 van de meer dan 400 gasten uit binnen- en buitenland. Dat wordt druk. Maar in tegenstelling tot wat sommigen u willen doen geloven, is Rotterdam groot genoeg.