Oostenrijkse oefening in onappetijtelijkheid, die het erg goed doet bij het publiek. Saaie Piet, Dronkelap en B-artiest raken van de weg en zitten de rest van de film opgesloten in de auto van Kurt Waldheim. Als een jongetje komt kijken, denken ze dat het leed geleden is, maar nee. Jongetje blijkt niet zomaar een rotjoch, maar een kampbeul-in-de-dop, die de toenemende honger, stress en vervuiling van het drietal liever blijft observeren dan een vinger toe te steken. Prima zwarte humor.

Dit is het betere kijkdozenwerk. De gebroeders Quay werken onverdroten door aan een oeuvre dat, hoewel overduidelijk geïnspireerd door de surrealist Jan Svankmeyer, behoorlijk eigenzinnig is. Het moet me van het hart dat de sets bij de gebroeders Quay doorgaans aantrekkelijker zijn dan de poppen - wat de animatie minder toegankelijk maakt dan die van de Tsjechische meester. Op je gemak de sfeervolle diorama's in Roodkapje (Witte de Withstraat 13a) bekijken is dan eigenlijk beter. Dit is nog mogelijk na het IFFR, namelijk tot 12 februari.

Caroussel van kiekjes en schetsen van de Antwerpse kunstenares Annemie Van Kerhoven (in de jaren '80 vooral bekend van het collectief Club Moral). Erg at random en de link met Markies De Sade blijft een raadsel.

Een wat morsige politie-inspecteur onderzoekt een moord op vrouw in het havengebied, maar kan allengs slechts tot één conclusie komen: hij was het zelf! Hij herinnert zich natuurlijk niets en er lopen bovendien parallelle moordzaken. Tja, hoe kan dat allemaal.
Retribution is het klassieke Japanse spookverhaal van het Verzopen Wicht, dat we onderhand wel kennen uit de Ring-cyclus. Maar dan toch wél even anders, want na enkele zeer effectieve schokeffecten treedt na verloop een ander soort spel in tussen de held en het spook, dat niet langer wraak wil (zie de recensie van collega Tonio van Vugt over het veelvuldig voorkomen van vrouwelijke geesten in Japanse horror) maar eerder een ongenode gast wordt, die eeuwig blijft hangen. Vervolgens zal de dreiging zich over de hele stad verspreiden, juist omdat de held gespaard wordt. Je zou kunnen zeggen dat de schokeffecten bij Kurosawa plaats maken voor een ongemakkelijk soort vervreemding. Een originele opvatting van het genre en een belangrijke troef - samen met een aangenaam verteltempo en oogstrelende fotografie.

Niet één (zoals in het IFFR-programma is vermeld), maar twee Americana-documentaires. De eerste gaat over de Amerikaanse variant van Koninginnenacht: lange vanuit een stapvoets rijdende auto geschoten beelden van burgers die een plek op de stoep hebben geclaimd voor de optocht van de volgende dag. Je moet wel doorhebben dat het verwijst naar de orkaan Katrina, anders is het doorbijten.
Blasted! is een ronduit hilarisch portret van fans van journalistiekvernieuwer/wapenfreak Hunter Thompson, die in 2006 overleed en in zijn testament te kennen had gegeven zijn as met een kanon te willen laten verspreiden. Op een oproep in een plaatselijke krant reageerden ongeveer 50 bewonderaars die deze taak wel wilden waarnemen. Hiervan worden er enkele geïnterviewd over wat Thompson voor hen betekent, hun persoonlijke raakvlakken en hun politieke standpunten. En ze mogen elk hun kanon uitgebreid demonstreren! Hup, daar gaat weer een bankstel aan flarden. En een ouwe tv. En diverse knuffelbeesten. Enzovoort. Kortom, men is excentriek én welbespraakt en dat is een prettige combinatie. Eén van de meest opgewekte voorstellingen van het festival. Iets voor de NPS?

Persoonlijke favoriet Tsukamoto (Tetsuo I en II, Tokyo Fist, Gemini, A Snake of June) stelt dit keer teleur. Nightmare Detective is een variant op het idee van de Nightmare on Elmstreet-cyclus. Zelfmoordenaars-in-spé worden in hun dromen bezocht door een soort psychische vampier (gespeeld door de regisseur zelf), die ze over het randje helpt en de halsslagader doet openen. De politie trekt uiteraard de voor de handliggende conclusies, maar dan blijkt er een aanwijzing voor moord te zijn: allen hebben kort voor hun dood hetzelfde nummer gebeld. Dan wordt de hulp van de -overigens zelf ook suïcidale- titeldrager ingeroepen.
Nightmare Detective voegt weinig of niets toe aan de overigens verder boeiende evolutie van Tsukamotos oeuvre. Of het zou moeten zijn dat zijn nieuwste op maat lijkt te zijn gemaakt voor de Hollywood-remake (zoals collega Marinus de Ruiter opmerkte). Misschien dat filmmoeheid bij ondergetekende zijn tol begint te eisen, maar het beproefde stijlmiddel van schokkerige, uit de hand geschoten beelden die de dreiging in de droomscènes moet weergeven, komt onderhand over als een zwaktebod van iemand die tot de belangrijkste visuele vernieuwers van de jaren '90 gerekend mag worden.

Oftewel: ook nerds hebben liefde nodig. Een thema dat wel voldoende verkend is door Todd Solondz (Happiness, Welcome to the Dollhouse). Lily ontmoet haar prins Jarrod in de fastfoodtent waar ze werkt. Op een bespottelijk verkleedpartijtje (zij is verkleed als haai, hij als adelaar) raakt het ‘aan’. Jarrod is inmiddels 25 en heeft zelfs al een dochter, maar gedraagt zich alsof hij 9 is. Hij is onverminderd geobsedeerd door de gedachte aan wraak op ‘zijn’ pestkop van school. Ook de rest van zijn familie en omgeving bestaat uit nerds. Zijn oudere broer was de enige met talenten, maar die is dood. Doordat Eagle vs Shark zo’n karikaturale kneuzenparade is, blijft de dramatische kant van het script (zelfmoord van de broer, depressie van de vader) een slag in de lucht - zo’n beetje als Jarrods nunchaku’s. De korte stukjes animatie (over een klokhuis en een rotte appel) zijn echter vrolijkmakend en halen op het nippertje de derde waarderingsster binnen.

Britse soldaten die in Irak de orde en democratie er even in komen kloppen, dat is natuurlijk bollocks. The Mark of Cain is een actuele, maar voorspelbare film, want van het groepje betrokken militairen heb je meteen door hoe ze elk met de gevolgen van hun wangedrag zullen omgaan. Nu kan een kleine oorlogsanekdote grootste cinema opleveren (denk aan Paths of Glory of Full Metal Jacket bijvoorbeeld), maar dit lijkt rechtstreeks voor tv gemaakt.

High concept: Akira meets Ren & Stimpy. Ja, dat is mogelijk.
Zoals Mad Max om benzine ging, zo is hier poep de laatstovergebleven energiebron. De hele wereldeconomie draait op excrementen en de beloning in de vorm van ijslollies. Een bende mutanten, de Diaper Gang, probeert de boel te ontwrichten. Klinkt maf? Is het ook! A&S is onnavolgbare waanzin vol visuele vondsten, intelligente verwijzingen naar films en kunst, bizarre figuren. De tekenstijl is origineel, kleurrijk, swingend en wordt ondanks alle ontploffingen nooit vermoeiend voor de ogen. Dat mag voor het genre uniek heten.

Vervelende titel, standaard gegeven dat ruim baan voor sentimentaliteit biedt, maar: toch een heel redelijke film. Pablo, een verwaarloosde jongen van 11, klampt de loner Louis aan om zijn vader in Spanje te zoeken, want mama, een onvervalste barfly met de kop van Philippe Noiret, is weer eens de hort op. Louis, een kruimeldief met gokschulden, geeft uiteindelijk toe voor een paar honderd euro. Zo begint een ingetogen roadmovie over sociale ellende, effectief door sterk spel van Diego Mestanza (de zoon van regisseuse Massee) als Pablo, en een script dat handig voordehandliggende clichés vermijdt. Zo is Louis geen doorsnee ruwe-bolster-blanke-pit-typetje en komt ook niet alles goed (in een Amerikaanse remake zou Pablo onvermijdelijk in een welgesteld pleeggezin worden opgenomen). Het themamuziekje wrijft de strekking van de film er net iets te nadrukkelijk in.

Sympatieke lowbudget komedie over een stel minimumloners die een zweterige zomer doormaken. Hij is zo lui dat zij zijn tanden voor hem moet poetsen, maar ze hebben het verder wel gezellig samen. Todat zij haar baan verliest. DDD maakt korte metten met het clichébeeld van de nijvere, nette Japanner. Loopt goed af en is zeer grappig als het lethargische tempo wordt doorbroken.

Wederom een film die alles verknalt door op meerdere gedachten te hinken. We zien een veertiger vol spijt terugkijken op een carrière bij een fout bedrijf. Dit wordt elke drie minuten onderbroken door scènes uit Libins no-budgetfilm Distribution of Lead uit 1988, die bovendien modieus in omgekeerde volgorde zijn ingemonteerd - denk aan Irréversible of Memento. Echter, wie deze informatie niet uit de festivalcatalogus heeft, zit zich bijna anderhalf uur getergd af te vragen waar het allemaal op sláát. Wanneer het ontbrekende schakeltje wordt onthuld, blijkt dit uiteindelijk ook nog eens erg onbevredigend.
Derde wall-to-wall zeperd van een (tot nu toe) over het algemeen tegenvallend IFFR.

Trainspotting op zijn West-Vlaams. Naar een roman van beroepsmisantroop Herman Brusselmans, dus dan weet je dat de personages stuk voor stuk uitblinken in grof, crapuleus gedrag, al is de keuze van de aanstormende rockers voor Devo's Mongoloid als coversong opvallend origineel. Ondanks de komische noten is Ex Drummer vooral een statement, een schets van een onsympatieke, intens lelijke wereld. Helaas gooit de regisseur zijn glazen in met een onnodig gewelddadig slotakkoord, als een kind dat zijn speelgoed in een hoek smijt. Kost een ster, maar Mortier gaat vast nog betere films maken.

Vlakke reconstructie van de laatste paar maanden van Mark Chapman voordat hij John Lennon neerschoot. Aan Jonas Ball de ondankbare taak om kleur te geven aan deze trieste loser, want de film is braafjes opgehangen aan quotes van Chapman zelf. Een afdaling in de persoonlijke hel van een schizofrene patiënt kan meesterwerken (Repulsion! Taxidriver!) opleveren, maar het droge uitgangspunt staat zulks in de weg. Conspiracytheorieën worden angstvallig gemeden (hoewel we Chapman in het begin heel even zien kibbelen met de plaatselijke Scientology-afdeling).

Kroatisch onbehagen dat zijn uitweg vindt in een oeverloze woordenstroom van een twintigtal slackers van uit diverse leeftijdsklassen. Soms geestig en filosofisch, maar meestal gewoon onnavolgbaar gekibbel tussen mensen die uit gewoonte zichzelf en elkaar in de weg zitten. De nerveus gemonteerde hand-held zwartwitbeelden doen erg Dogma-achtig aan: passé dus.

Deze Deense animatiefilm weet op zowat alle fronten de plank mis te slaan. De techniek is van een schokkerigheid die anno 2006 écht niet meer van deze tijd is, maar daar ligt niet het grootste euvel. Het script is op zijn zachtst gezegd problematisch. August Christensen, een priester, neemt de zorg op zich van Mia, het dochtertje van zijn zojuist overleden zuster Christina. Deze maakte onder de naam Princess furore in de porno-industrie. Wat aanvankelijk begon als een genuanceerd verhaal over een getraumatiseerd meisje, wordt al snel een platte wraakfilm: August wil dat alle Princess-tapes worden vernietigd of anders moet iedereen in de porno maar dood (en ja, iedereen gáát ook dood, ongeacht het zesde gebod). Een knokheld van het Arnie-kaliber zie ik nog wel aan zo’n missie beginnen, een shaolin-priester ook wel, maar zo’n bleke Lutherse slungel?
Van een gezonde synergie tussen de personages en stijlelementen is al evenmin sprake. De plichtmatige rol van het levende knuffelbeest Multe voegt niets toe, het karikaturaal grote hoofd van het meisje Mia maakt dat je haar niet als een echt kind kunt zien, terwijl dit de bedoeling zou moeten zijn van de makers. De combinatie van 2-D animatie en live action (de flashbacks op videobanden uit Augusts en Christinas jeugd) is uitermate geforceerd en voegt evenmin iets aan de film toe. In plaats van dit soort ideeën bijeen te harken, had regisseur Morgenthaler beter kunnen nadenken over de hypocriete consequenties van het scenario.

Ik voeg me bij het koor: dit is zonder twijfel een van de meest amusante films van het festival. Monster bedreigt Koreaanse familie en hun snackbar als gevolg van Amerikaanse arrogantie en inheemse incompetentie. Non-stop actie met de bloopermachine op volle toeren. Het monster ziet er uit als de grote broer van de mutant-op-pootjes uit het laboratorium uit Joe Dantes Piranha uit 1978.

Knuffeldillentant Khavn (De La Cruz) mag van het IFFR weer een bak ongecontroleerde chaos op de kijker afsturen en scoort andermaal een dikke nul. Wat misschien voor 5 minuten prikkelend was geweest, kachelt ruim een uur richtingloos door. Ravottende Filipijnse kinderen op een vuilnisbelt begeleid door rammelpunk, het heeft wel iets als variatie op het ‘erg hè’-effect van de Novib-spots. Maar hoeveel decennia geleden is punk ook weer overleden?

Langdradige videoclip van 74 minuten van de retro-robotjes van Daft Punk, die mensen proberen te zijn en een soort Mummenschanz-achtige maskers op hun helmen plakken. Helpt niet echt, want de Californische zon doet de pasta smelten. Dan maar lopen, door de stad, door de woestijn, lopen, lopen, lopen. Waar is de uitgang?

En dan nu een stukje anti-cinema. Een man met leesbril zit op een stoel en leest de woordelijke weergave op van twee salafistische donderpreken uit 2000, waarbij Mohammed Atta en twee andere (vermoedelijke) vliegtuigkapers van 11 september aanwezig zouden zijn geweest. In Deutsche Fassung. Dat is alles. De kijker mag zelf oordelen. Als hij de lange zit volhoudt tenminste. Ook pikant is dat imam Mohammad Fazazi ook in verband wordt gebracht met de aanslag in 2003 in Casablanca.
Citaat: ‘God heeft de kennis van de mens door angst begrensd’. En, aan het eind: ‘Saoedi’s zijn nog ongeloviger dan Duitsers!’.

Japan is momenteel bezig zijn (opgelegde) pacifisme overboord te gooien, dus het thema van geheime tests met nieuwe wapens -in dit geval een koudebom- is niet geheel vergezocht. Een groep weeskinderen wordt als proefkonijnen gebruikt. Slechts een jongetje en een meisje overleven het wrede experiment. Ze groeien op en vinden elk op hun manier emplooi via de 'Wraakwet'. In het toekomstige Japan is het oog-om-oog-principe bij de wet geregeld. Volgens deze regeling krijgt de beklaagde in een moordzaak in plaats van een advocaat een bodyguard om de huurdoders op een afstand te houden. Klinkt als een recept voor typisch perverse manga-waanzin, maar helaas, de uitwerking is met zijn slome, wrakke structuur en halfstoere geposeer ronduit saai.

Puntgave afstudeerfilm(!) van Russische regisseuse met een gevoel voor Raymond Carver-achtige verhaallijnen waar je U tegen zegt. Een oude officier raakt in conflict met zijn zoon Andrej, die niet wil deugen voor het leger en liever ‘rijke wijven neukt’ om in zijn onderhoud te voorzien. Diens beste vriend is desnoods gay for pay, totdat hij door een stel potenrammers te grazen wordt genomen. Een naar liefde hunkerend meisje in een rolstoel doet een zelfmoordpoging met onvoorziene gevolgen. De oudere vriendin van Andrej wordt bestolen door een staatschoffie. Zijn moeder worstelt met longkanker. En zo zijn er nog veel subplots, maar het wordt nergens teveel. Een rake schets van het moderne Rusland met zijn nouveau riche, het leger dat van zijn oude glorie is beroofd en vooral geloofwaardig geacteerde personages, het is allemaal aanwezig.
Een verrassing!

Little Dieter needs to fly was het tien jaar eerder gedraaide portret van de in Duitsland geboren Amerikaanse piloot Dieter Dengler, die boven Laos (Rescue Dawn was de codenaam voor een geheime missie in de Vietnamoorlog!) werd neergeschoten. Extremo-acteur Christian Bale speelt Dieter met zoveel jongensachtig tsjakka-optimisme als de legendarische Klaus Kinski de klootzak mocht uithangen. Eerst wekt dat ongeloof, dan irritatie en tenslotte bewondering. Je realiseert je gaandeweg dat dit aan naïviteit grenzende optimisme Dieter de beste kansen geeft voor overleving. Dieter wist immers door vindingrijkheid en een rotsvast vertrouwen in een goede afloop aan de communisten en het oerwoud te ontsnappen, waar de overige gevangenen het opgaven of gek werden. Meeslepende film, op het fysiek vermoeiende af. Herzog deed het weer.

Nietsverhullende SBS-shockdoc over Japanse SM zonder reclameblokken. Regisseur Hiroki is zelf een afficionado van geknevelde/bungelende dames en duikt er met de camera bovenop. Voor wie psychologische achtergrondinformatie wil, is het geduld oefenen, want die komt pas na vier bijna real-time gefilmde sessies een beetje los. De 'touwenmeesters', allen van middelbare of zelfs gevorderde leeftijd, keuvelen over hun passie zoals liefhebbers van modeltreintjes dat doen: in detail en bloedserieus. Gelukkig komen de masochistes ook aan het woord. Da's voor Japanse verhoudingen al heel wat.

In de bleke kleuren van een op de rommelmarkt gekochte National Geographic uit de jaren '60 wordt een traditioneel aboriginal-verhaal verteld over jaloezie en geduld. Een goede jager is namelijk een geduldig jager, zo is ongeveer de strekking. Ook de kijker moet geduld oefenen. Net iets teveel, want het verhaal is veel simpeler dan aangekondigd. Dat de aboriginals hier dichtbij zichzelf blijven en geen (nobele) wilden hoeven te verbeelden, is anno 2006 niet echt een verdienste die Ten Canoes tot een meesterwerk maakt. Wel een een heel redelijke film voor de kijker die wil onthaasten.

In de Koreaknaller Old Boy straft de held zichzelf door het puntje van zijn tong af te snijden na een heus abattoir aangericht te hebben, bij No mercy for the rude is het hebben van een te kleine tong juist de aanleiding ervoor. Om een operatie te kunnen betalen, begint de zwijgende held een loopbaan als hitman. Hij droomt over Spanje en ziet zich graag als een matador, die zijn mes slechts inzet voor de ‘lomperiken van deze wereld’. De afrekeningen binnen het milieu geschieden hier namelijk met scherpe messen en slechts bij uitzondering met vuurwapens. Typisch Koraanse elementen zoals huilende kerels, veel drank, puntgave fotografie, blunderende/martelende agenten en loeihete kimchi zijn voorhanden, maar een prettig onvoorspelbare verhaallijn á la Memories of Murder helaas niet. De killer die diep van binnen een bang jongetje is en een zwerfjochie onder zijn hoede neemt omdat hij zich hierin herkent, het hoertje-met-het-gouden-hart, het zijn clichés die de sjeu er vanaf halen. Toch heeft No Mercy wel wat, namelijk veel komische en bloederige momenten.

Slaapverwekkend gefröbel van Japanners die teveel aan hun viltstiften hebben gesnoven. Nee, dan tóch liever de waterlanders van Rémi en Candy, Candy. Het enige waarderingssterretje wordt verdiend met de bijdrage van Kurosaka Keita, Agitated Screams of Maggots, een prettig gestoord huisvlijtclipje voor de (inmiddels gesplitte) cultband Dir En Grey in de traditie van Ero Guro Nansensu (erotisch-groteske nonsens). De Japanse underground leeft wel degelijk, maar deze selectie tekenfilms doet daar geen eer aan.

Pas op: SPOILER.

Stel dat George Bush neergeschoten zou worden, is dat dan erg? Het is ongetwijfeld voor velen een vrome wens, maar D.O.A.P. laat zien dat er niet zo veel in Amerika zou veranderen. Dick Cheney, achter de schemen toch al de machtigste vice-president die de VS ooit gehad hebben, volgt Bush gewoon op, de politie knuppelt er weer op los en gooit lukraak honderden verdachten in de cel, men klooit wat door in het Midden-Oosten, hysterie en samenzweringstheorieën vieren hoogtij en uiteindelijk blijkt de schutter een soort Timothy McVeigh te zijn.
Dit is een gelikte, maar bloedserieuze nepdocumentaire volgens het recept van de slimme montage van nonfictie en geacteerd materiaal. Dit was twee decennia geleden in Woody Allens Zelig nog verbijsterend vernuftig, maar de rechttoe-rechtaan whodunnit van D.O.A.P. doet de aandacht in het laatste halfuur danig verslappen. Wat wilde de regisseur bewijzen? Dat we via de media gemanipuleerd worden? Duh!

Snelle klucht over geslepen advocaat Sung in het oude China van mannen met vlechten, maar zonder vrouwen met ingebonden voetjes. Justice my foot! heeft zowaar feministische trekjes: Sung mag dan zo rad van tong zijn dat hij iedere zaak wint, vrouwlief (een hoofd groter dan hij) is er steeds bij om hem met enkele zwierige staaltjes martial arts bij te staan. Ook al is ze hoogzwanger, de zwaartekracht houdt zich volgens de wetten van het genre op kritieke momenten bescheiden op de achtergrond. Samen binden ze de strijd aan met een Ruftende Rechter en corrupte Mandarijnen. De spastische ondertiteling gooit echter roet in het eten: de pret is beperkt tot het visuele voor wie geen Chinees verstaat.