Paprika is de droomgedaante van droomonderzoekster Atsuko. Dromen onderzoek je middels een DC Mini, waarvan er 1 gestolen is. DC Mini's kun je ook andersom gebruiken: maak van de realiteit een droom en de wereldheerschappij zal van jou zijn. Paprika stelt samen met detective Konikawa alles in het werk om dit te voorkomen.
Adembenemende beelden in een fantastische animé, die het duidelijk niet van het verhaal moet hebben. Iets minder fantasievol verhaal dan het welbekende Spirited Away, de beelden spreken echter een heel ander verhaal.

The Enigmatic Case is een historische martial-arts- of kungfufilm, en het regisseursdebuut van Johnnie To. Onze held wordt gevangen gehouden omdat hij meer zou weten over waar de goudschat ligt. Na zijn ontsnapping komt hij de heldin tegen, en komen we in de ene na de andere verwikkeling terecht, en overal moet er gevochten worden. Uiteraard overwint de held. Zij (en met haar velen) niet.
Film in VHS-kwaliteit (zowel technisch als inhoudelijk) was niet het gehoopte succes. Dit was voor To reden om nog enkele jaren weer voor tv te gaan werken, voordat hij weer een nieuwe poging waagde.

Lily is verliefd op Jarrod, beiden niet zulke handige mensen. Lily gaat mee met Jarrod naar zijn geboortedorp en trekt bij zijn familie in. Naargelang de film vordert blijk dat al die bottige horkerigheden van Jarrod Lily niet kunnen deren, en Jarrod geeft zijn verzet uiteindelijk op.
Minpuntjes voor de behaagzieke gitaarmuziek, en ook de animatietjes hoeven niet. Blijft daarmee net op drie sterren hangen.

Acht jaar werken aan je eerste animatiefilm over stront en blauwe luierdwergen; de maker is een vasthoudend tiep. Het resultaat is er naar: op een vaardige wijze wordt vanaf het begin tot aan het eind alles, maar dan ook alles naar de gallemiezen geholpen. Behalve uiteraard Aachi en Ssipak, en hun vriendinnetje Beautiful. Met zo'n vaart en flair, en zulk een rijkdom aan vondstjes, dat je spijt krijgt dat je de ondertitels moet lezen. Beter dan dit kan haast niet.

Invalfilm in het Johnie-To-programma, waar ook de IFFR-site over zwijgt. Andy Lau en Sammy Chen spelen twee dikkertjes. Zij is zo dik geworden nadat ze was afgewezen door haar glamourvriendje, hij was altijd al dik. Samen gaan ze werken aan een dieet voor haar om zo de verloren liefde weer terug te winnen: 200 pond in 6 maanden. Dan kan hij niet achterblijven; ook niet in de liefde. Vaardige klucht die wél grappig is, want geen afgelebberd sterrenvehikel (Ik ben Joep Meloen, Filmpje, e.d.).
Curiosum: film is een HK-produktie, maar speelt zich af in Japan. Op de hoofdrollen na zijn alle personages Japans, dus ook Japans gesproken; door de twee dikkerdjes met een Chinees accent. Uiteraard zit er ook een Japanse agent Dreutel in, op zijn witte dienstfietsje.

Ik heb eigenlijk weinig toe te voegen aan wat mijn collega-recensenten al over deze film hebben opgeschreven, of wat de IFFR-site erover schrijft. Klein puntje: de ondertitels zijn wel erg karig, soms. Was het geld op?

Die Flambierte Frau niet als komedie, maar als psychologisch drama. Man ontdekt dat vrouwlief thuis behoefte heeft aan meer, en dat ze dat graag uitleeft in de pornoindustrie. Daarom doet hij er maar het zwijgen toe. Zij ondertussen gaat verder, en gaat de hoer spelen. Haar klanten zijn van het type "van slaan wordt vlees mals" en dat bevalt haar wel. Dan is er buiten de krantenbezorger gerekend, die alles van haar weet. Als redder in nood dwingt hij haar ook tegen de grond, bindt haar vast, en steekt een van haar klanten goed lek. Net zoals hij ooit met zijn vader deed. Later doet hij ook nog mee aan de gangbang van zijn moeder. Om dit alles aan elkaar te metselen worden er op het laatst nog wat verhaallijntjes getrokken. En aan het eind zit het gezinnetje gezellig aan een picknick in het park.

De film doet bij tijd en wijle onzinnig aan, een effect wat we wel meer kennen uit de Japanse cinema. Uiteraard wacht ook hier de vrouwenpanty hetzelfde lot als het gemiddelde cellofaantje rondom een pakje sigaretten.

Acht minuten over twaalf, dat is het tijdstip dat Ceaucescu op 22 november 1989 het presidentieel paleis onvluchtte, en de Roemeense revolutie was in Boekarest een feit. 16 jaar later organisteert een lokaal tv-station een discussie over hoe de revolutie in hun stad plaatsvond. Was men al voor of na 12:08 op straat? Prachtige persiflage over het huidige Roemenië, knullige tv-shows, lafheid en lanterfanterij in het algemeen. Komt misschien wat traag op gang; een kniesoor die daar op let.

De iffr-site (zie link boven) schijft er over: "Het heeft er alle schijn van dat Lena het alter ego is van de jonge regisseur Maria Saakyan". Dat zal zeker kloppen. Meiske neemt de trein van Moskou naar Armenie. Meiske merkt dat in Armenie alle familie zwarte weduwe of gek zijn geworden. maar ze vindt wel de kandelaar uit haar jeugd (in de vorm van een vuurtoren) terug. Ondertussen vallen er ook wat bommen en granaten: tijd om de biezen te pakken! Maar de trein rijdt niet vanwege die bommen en granaten. Even later rijdt de trein wel, en kan ze weer snel terug naar dat veilige Moskou.

Deze film ademt sfeer. Omschrijven wat er gebeurt voldoet niet, ik ben de film gaan zien zonder de IFFR-beschrijving (bovenaan gelinkt) te lezen. Dat de regisseur voor deze film zijn ouders als onderwerp heeft gekozen ligt niet voor de hand, maar klopt achteraf wel. Fijnzinnig werk voor sfeergevoelige mensen, met prachtig camerawerk. Opgepast: risico op traagheidsbeleving.

Zes verhalen uit het hedendaagse Bulgarije. De film doet met zijn opzet denken aan Kaos, de film van de Taviani's met de drie verhalen met magische sferen van Pirandello. Hier zijn de zes verhalen wat meer geënt op de realiteit, en is er daarom ook minder ruimte voor magische invloeden. Heel Bulgarije lijdt aan Fernweh (zucht naar het verleden/de horizon/de toekomst), dus ook alle protagonisten in de zes verhalen. Sommige verhalen zijn erg geslaagd (bijv. de zwangere tiener), andere weer niet.

Roadmovie. Jochie wordt (alweer) door zijn moeder achtergelaten in een Parijs' hotel. Hij vindt een gast uit het stamcafe bereid om hem naar Spanje te brengen - op reis naar zijn vader. U raadt het al: die vader bestaat helemaal niet. De regisseuse mocht achteraf nog uitleggen dat de acteurs 'haar engelen' waren, niet alleen haar zoontje, die het jochie speelde.
Dat ondanks al deze omineuze voortekenen toch een alleszins redelijke film tot stand is gekomen met aardig plot en acteerwerk, is iets om je over te verwonderen.

Hollen of stilstaan met deze film: of extreem geweld, of moeilijk kijkende zwijgende mensen. Alsof iedere denkplaatje in het originele manga-stripverhaal in deze film 45 seconden moest duren.
Extreem geweld is op zich een handig middel: het maakt dingen grappig die anders niet grappig zijn. Van die humor wordt hier te weinig gebruik gemaakt. Ach, misschien bedoelt de film het ook allemaal wel serieus.

Een dode vrouw wordt er gevonden in de sneeuw, maar is ze wel dood? Een aaneenschakeling van gebeurtenissen, waarin een afgehakt hoofd en enkele goudstaven een hoofdrol spelen. Het dorpje is nooit meer hetzelfde. Gemoedelijke Twin Peaks-variant, waarin het gehanteerde geweld op z'n Japans gemoedelijk expliciet is. Met genoeg aandacht voor de dorpsagent op z'n witte dienstfiets.

Anna Biller speelt zelf de hoofdrol in deze pastiche op de de jaren '70, inclusief de seksuele revolutie. Verveelde huisvrouw Barbi wordt ontslagen, maar gaat dan zelf aan het werk, in die vrije seksbranche in Californië, 1970. Barbi wordt Viva, de ster van vele party's. Totdat zij de koningin is op een echte orgie (associaties met Yma Sumac zijn niet van de lucht).
Hoewel de dialogen geïnspireerd zijn op goedkope pornofilms, werkt dat toch niet echt, zeker omdat alle dubbelzinnigheden expres met heel veel nadruk worden uitgesproken. Dat had niet gehoeven.

De weinig inspirerende titel hoort bij een weinig inspirerende film. Zij uit Petersburg heeft een buitenechtelijke relatie met hem uit Moskou. En beider huwelijken worden er niet beter op. De romantiek is van het softfocus-kristalglansniveau.
Haar moeder zegt op een gegeven moment: 'Verliefdheid op jouw leeftijd? Dat is het gevolg van leegheid of domheid.' En daarmee is eigenlijk de hele film samengevat.

Koreaanse roadmovie, waarin de eigenaar van een zeelwinkeltje erachter komt dat hij bedrogen wordt door z'n vrouw, met een taxichauffeur. De man neemt de bewuste taxi naar zijn vrouw (een lange afstand), en houdt voor de taxichauffeur zijn wraakplannen verborgen. Een goedmoedig komisch drama, maar niet erg constant.

Punk ('panghk') is niet dood, het ruikt alleen een beetje vreemd. Deze film begint met Filipijnse panghk, en eindigt ermee. Net als de sloppenwijkbeelden. De boodschap lijkt te zijn dat deze sloppenwijk bruist van het leven; wie die boodschap nog nodig had: bij deze. Voor de rest meer materiaal voor een video-installatie ofzo.

College monteren van Walter Murch, op film gezet door wat appleheads ('This film is cut with Final Cut Pro'). Documentaire stelt niet veel voor, wat Murch te vertellen heeft des te meer.

Allemaal handig om te weten, zeker als u niet heeft opgelet op de filmacademie en uw draaisels steevast dezelfde soort reacties bij de recensenten oproepen. ("Doelloos!", "Mens, ga toch koken!", "Is dit een oorlogsverklaring?", "Heilloze tinnef, en wat doet die boskabouter daar?", u kent ze wel.)

Fabrieksarbeider wordt werkeloos, maar houdt dit feit voor zijn vrouw verborgen. Dan gaat-ie maar aan de slag als klusjesman. De eerste klant is echter niet echt geïnteresseerd in zijn klusjes maar in zijn (seksuele) kunstjes. Direct geld, dus deze baan smaakt naar meer. Dit gaat zo door, eindelijk is er geld op de bank en het vrouwtje weer blij. Echter, het geheim blijft, en z'n vriend de taxichauffeur/pooier begint er ook genoeg van te krijgen.

Op z'n Fins wordt uiteindelijk iedereen ongelukkig, de relatie tot de verwikkelingen voel ik echter niet zo.

Blockbuster uit Korea is een echte Godzilla-variant. Zuid-Koreanen hebben al 50 jaar ervaring met het Amerikaanse leger, en in deze film wordt het monster in de Han-rivier uiteraard veroorzaakt door dat gewetenloze leger. Maar dan komen we ook terecht in een Spielbergiaanse film waarin het CGI-monster met zijn staart mensen als een golfbal wegslaat, mensen eet en mensen spaart (om later op te eten). Totdat de helden het monster eindelijk een beslissende slag kunnen toebrengen.
Van sommige Hollywood-filmwetten is men vrij, zo kun je niet voorspellen welke van de hoofdpersonen deze film zal overleven.

Vol met steken (onder en boven water) tegen Amerikanen.

Wie Lukas Moodysson's Lilja 4ever heeft gezien, weet dat Russische illegale meisjes in West-Europa allemaal in de prostitutie terchtkomen. Een aanklacht die we nog niet kenden. Ook zien we in deze film wederom de vermenging van de taken van cameraman en regisseur, met als resultaat dat we tijdens het geweld zwabberend naar een porie of teen kijken. Blijft over de rest van de film, waar de beelden af toe van indrukwekkende schoonheid zijn.

'Russen zijn soldaten en soldaten slapen nooit in de strijd', bijt een van haar ontvoerders haar toe. Ze is echter geen Russin en gedraagt zich hetzelfde als de toeschouwer: iedere marteling wordt lijdzaam ondergaan, en er is tijd genoeg voor een tukje.

(Voor de synopsis leest u de recensie van collega Tonio van Vugt, op deze site.)
Verwikkelingen rondom een huurmoordenaar die zich een toreador droomt (en zijn slachtoffers stieren), hetgeen dat tot een buitelende film leidt, dan moet je de regisseur nageven. Maar af en toe buitelt het tot vervelens toe door.

Wojtek probeert een leven op te bouwen in in zijn geboortestreek, een arme, depressieve streek te Polen. Dat leven is niet voor hemzelf, maar voor zijn vriendin, de illegale Oekraïense die samen met haar zoontje een betere toekomst zoekt (het kan altijd erger, blijkbaar). De cirkel van baantjes geregeld door 'opa' (het een nog gevaarlijker dan het ander vuil is) wordt eindelijk doorbroken als Wojtek buiten opa om een baantje aangeboden krijgt in de 'beveiliging'. De nieuwe job blijkt alras criminelere trekken te hebben, iets waar Wojtek in het kader van het goede doel (een goed leven voor haar en voor hem) in meegaat. Het breekpunt komt wanneer z'n vriendin erachter komt wat zijn echte werk nu eigenlijk is.
De rechtlijnigheid van het plot en de karakters gaat af en toe vervelen, daar helpt het (goede) acteerwerk niet tegen.

15-Jarig meisje valt van haar paard en wordt uit de bewusteloosheid gekust door een prins, een brandweerman van dit Zuid-Franse gebied. Woordgrappen-alert: het meisje onsteekt in vuur en vlam, en kan haar verliefdheid voor hem niet meer bedwingen. Aan het eind staat dan ook niet alleen de film in lichterlaaie, maar ook de halve streek.
De regisseuse beweerde dat de indrukwekkende bosbranden speciaal voor deze film zijn aangestoken.

Omdat de bekende schrijver Dries op zoek is naar een nieuwe uitdaging, sluit hij zich als drummer aan bij een marginaal dorpsbandje van 'gehandicapten'. Als rasintrigant zet hij de andere bandleden tegen elkaar op. De ingebakken dorpse aggressie van deze leden doet de rest.
Al met al een film die eigenlijk alleen uit Vlaanderen kan komen: het Vlaams leent zich erg goed voor botte aggressieve taal. De film loopt niet goed af, behalve dan voor de schrijver. Hij heeft weer een nieuw boek. Naar een roman van Herman Brusselmans.

Een in tijd uitgerekte videoclip. Dat zegt alles, maar ook niets. Een inhoudelijker beschrijving geeft de IFFR-site (zie link) beter, voor deze recensie hoeft alleen maar de trots opgemerkt te worden als de robots eindelijk mens zijn geworden. Alleen: menszijn komt met gebreken en daarmee wordt het verval ingeluid. Niet kijken als je niet tegen traag beeld met de met smaak uitgekozen muziek kan, de film duurt overigens maar 74 minuten.

Boekarest, 22 december 1989. In de nacht van de val van Ceaucescu heerst er veel verwarring in de stad, met gevechten over en weer. Een speciale eenheid patrouilleert in de buitenwijken, waar het op enkele schermutselingen na rustig blijft. De twijfel om met de opstandelingen mee te doen en over te lopen naar het andere kamp neemt gaande de nacht toe, zeker als de communicatie met de andere eenheden niet vlekkeloos verloopt. Inmiddels weet de kijker de afloop al; bij het ochtendgloren staat de militaire radio afgesteld op de Lambada.

Iemand vergeleek deel 1 met een Duitse krimi. Hoe verhoudt deel twee zich tot Tatort?

Gangsterfilm over de opvolginggsstrijd van een Hongkongse triade. Een film die zich het best laat uitleggen met wat het niet is. Het is geen Goodfellas of The Godfather-trilogie, maar elementen zitten er in. Echter op een dusdanige formulemanier dat belangrijke zaken teveel worden afgeraffeld. De gehaktmolenscène (met voorhamer en herdershonden) wordt bijvoorbeeld voortreffelijk in beeld gebracht, maar mist de finesse en de humor om hem compleet te maken. Alsof het allemaal serieus bedoeld is. Een ander voorbeeld is de innerlijke strijd van de hoofdpersoon: kiest-ie nu voor de misdaad of het rechtschapen pad? De originele Godfather kan drie uur film vullen over die verwording, hier wordt het in 20 minuten afgeraffeld.
Het doorhakken van achillespezen in de film zorgt er wel voor dat je daarna oplet of er niemand achter je loopt met eenzelfde zwaard...

De film duurt even lang als een Tatort-aflevering.

Openingsscène: metrogang met dronkaards aan weerszijden. Man in pak komt eraan, spreidt drie kranten uit, doet zijn jas in zijn koffertje en gaat languit liggen. Het begin van een aanschakeling van scènes van ongelukkige mensen die uiteindelijk op het laatst aan elkaar gebreid worden. Dat de regisseur zich richt op de beelden wordt gaandeweg wel duidelijk, maar waarom zijn die dan zo middelmatig? (Dat seks heel liefdeloos kan zijn wisten we bijvoorbeeld wel.) En zo gaat het maar door. Het eindmotto van deze film is, in echt Koreaans Engels: 'Human-Being is destined to die'. Fijns.

De voorpremière van het filmfestival gaf ons Ten Canoes, een film gespeeld door, en over aboriginals, terug in een tijd toen er nog geen Europeaan te bekennen was. Een oudere broer vertelt zijn jongere broer een verhaal van nog veel vroeger, over geesten, liefde en dood. Dit alles gelardeerd met die typische bouwvakkershumor en schuine moppen waar de ganzeneieren rapende aboriginals zo bekend om staan (?). Pas geleidelijk aan kom je met de film in het juiste tempo, en valt een tragische dood aan het eind met zijn rituelen op zijn plaats. Behalve de voice-over gesproken in de originele taal, dus ook geen ergernis over dat lelijke Australische Engels. Een film waar je je geen buil aan kan vallen.
Omdat alhier geen sterren in tweeën gezaagd kunnen worden: 4 uit 5.