Openingsscène: metrogang met dronkaards aan weerszijden. Man in pak komt eraan, spreidt drie kranten uit, doet zijn jas in zijn koffertje en gaat languit liggen. Het begin van een aanschakeling van scènes van ongelukkige mensen die uiteindelijk op het laatst aan elkaar gebreid worden. Dat de regisseur zich richt op de beelden wordt gaandeweg wel duidelijk, maar waarom zijn die dan zo middelmatig? (Dat seks heel liefdeloos kan zijn wisten we bijvoorbeeld wel.) En zo gaat het maar door. Het eindmotto van deze film is, in echt Koreaans Engels: 'Human-Being is destined to die'. Fijns.