In de bleke kleuren van een op de rommelmarkt gekochte National Geographic uit de jaren '60 wordt een traditioneel aboriginal-verhaal verteld over jaloezie en geduld. Een goede jager is namelijk een geduldig jager, zo is ongeveer de strekking. Ook de kijker moet geduld oefenen. Net iets teveel, want het verhaal is veel simpeler dan aangekondigd. Dat de aboriginals hier dichtbij zichzelf blijven en geen (nobele) wilden hoeven te verbeelden, is anno 2006 niet echt een verdienste die Ten Canoes tot een meesterwerk maakt. Wel een een heel redelijke film voor de kijker die wil onthaasten.

De voorpremière van het filmfestival gaf ons Ten Canoes, een film gespeeld door, en over aboriginals, terug in een tijd toen er nog geen Europeaan te bekennen was. Een oudere broer vertelt zijn jongere broer een verhaal van nog veel vroeger, over geesten, liefde en dood. Dit alles gelardeerd met die typische bouwvakkershumor en schuine moppen waar de ganzeneieren rapende aboriginals zo bekend om staan (?). Pas geleidelijk aan kom je met de film in het juiste tempo, en valt een tragische dood aan het eind met zijn rituelen op zijn plaats. Behalve de voice-over gesproken in de originele taal, dus ook geen ergernis over dat lelijke Australische Engels. Een film waar je je geen buil aan kan vallen.
Omdat alhier geen sterren in tweeën gezaagd kunnen worden: 4 uit 5.