In de Koreaknaller Old Boy straft de held zichzelf door het puntje van zijn tong af te snijden na een heus abattoir aangericht te hebben, bij No mercy for the rude is het hebben van een te kleine tong juist de aanleiding ervoor. Om een operatie te kunnen betalen, begint de zwijgende held een loopbaan als hitman. Hij droomt over Spanje en ziet zich graag als een matador, die zijn mes slechts inzet voor de ‘lomperiken van deze wereld’. De afrekeningen binnen het milieu geschieden hier namelijk met scherpe messen en slechts bij uitzondering met vuurwapens. Typisch Koraanse elementen zoals huilende kerels, veel drank, puntgave fotografie, blunderende/martelende agenten en loeihete kimchi zijn voorhanden, maar een prettig onvoorspelbare verhaallijn á la Memories of Murder helaas niet. De killer die diep van binnen een bang jongetje is en een zwerfjochie onder zijn hoede neemt omdat hij zich hierin herkent, het hoertje-met-het-gouden-hart, het zijn clichés die de sjeu er vanaf halen. Toch heeft No Mercy wel wat, namelijk veel komische en bloederige momenten.

(Voor de synopsis leest u de recensie van collega Tonio van Vugt, op deze site.)
Verwikkelingen rondom een huurmoordenaar die zich een toreador droomt (en zijn slachtoffers stieren), hetgeen dat tot een buitelende film leidt, dan moet je de regisseur nageven. Maar af en toe buitelt het tot vervelens toe door.

Aziatische films over gemankeerde huurmoordenaars, hebben we die niet al genoeg gezien? Niet wanneer ze zo stijlvol, grappig en fris zijn als dit speelfilmdebuut van de Koreaan Park Chul-Hee. Killa is geboren met een ‘te korte tong’ en heeft uit schaamte besloten om niet meer te spreken. Het geld dat hij nodig heeft om een dure operatie te kunnen bekostigen verdient hij als hitman. In Jean-Jacques Burnel-stijl maakt hij jacht op zijn slachtoffers - lelijke en gemene misdadigers, moordenaars en verkrachters, die het niet langer verdienen om te blijven leven, want zómaar iemand in opdracht vermoorden past niet binnen zijn ethiek. Hij brengt ze om met zijn mes als een toreador die de genadestoot toebrengt aan een stier. Onverwachte obstakels op zijn weg blijken een serveerster en een weesjongetje over wie hij zicht ontfermt. Romantiek! Ontroering! Toch weet Park de op de loer liggende cliché’s inventief te omzeilen of op zijn minst goed verteerbaar te maken, en mixt drama, humor, spanning, actie en geweld tot een twee uur durende filmische achtbaan die geen verveling toelaat. En tenzij ik me ernstig vergis, is dit ook de eerste film met een huurmoordenaarspicknick.