Persoonlijke favoriet Tsukamoto (Tetsuo I en II, Tokyo Fist, Gemini, A Snake of June) stelt dit keer teleur. Nightmare Detective is een variant op het idee van de Nightmare on Elmstreet-cyclus. Zelfmoordenaars-in-spé worden in hun dromen bezocht door een soort psychische vampier (gespeeld door de regisseur zelf), die ze over het randje helpt en de halsslagader doet openen. De politie trekt uiteraard de voor de handliggende conclusies, maar dan blijkt er een aanwijzing voor moord te zijn: allen hebben kort voor hun dood hetzelfde nummer gebeld. Dan wordt de hulp van de -overigens zelf ook suïcidale- titeldrager ingeroepen.
Nightmare Detective voegt weinig of niets toe aan de overigens verder boeiende evolutie van Tsukamotos oeuvre. Of het zou moeten zijn dat zijn nieuwste op maat lijkt te zijn gemaakt voor de Hollywood-remake (zoals collega Marinus de Ruiter opmerkte). Misschien dat filmmoeheid bij ondergetekende zijn tol begint te eisen, maar het beproefde stijlmiddel van schokkerige, uit de hand geschoten beelden die de dreiging in de droomscènes moet weergeven, komt onderhand over als een zwaktebod van iemand die tot de belangrijkste visuele vernieuwers van de jaren '90 gerekend mag worden.