Roadmovie. Jochie wordt (alweer) door zijn moeder achtergelaten in een Parijs' hotel. Hij vindt een gast uit het stamcafe bereid om hem naar Spanje te brengen - op reis naar zijn vader. U raadt het al: die vader bestaat helemaal niet. De regisseuse mocht achteraf nog uitleggen dat de acteurs 'haar engelen' waren, niet alleen haar zoontje, die het jochie speelde.
Dat ondanks al deze omineuze voortekenen toch een alleszins redelijke film tot stand is gekomen met aardig plot en acteerwerk, is iets om je over te verwonderen.

Vervelende titel, standaard gegeven dat ruim baan voor sentimentaliteit biedt, maar: toch een heel redelijke film. Pablo, een verwaarloosde jongen van 11, klampt de loner Louis aan om zijn vader in Spanje te zoeken, want mama, een onvervalste barfly met de kop van Philippe Noiret, is weer eens de hort op. Louis, een kruimeldief met gokschulden, geeft uiteindelijk toe voor een paar honderd euro. Zo begint een ingetogen roadmovie over sociale ellende, effectief door sterk spel van Diego Mestanza (de zoon van regisseuse Massee) als Pablo, en een script dat handig voordehandliggende clichés vermijdt. Zo is Louis geen doorsnee ruwe-bolster-blanke-pit-typetje en komt ook niet alles goed (in een Amerikaanse remake zou Pablo onvermijdelijk in een welgesteld pleeggezin worden opgenomen). Het themamuziekje wrijft de strekking van de film er net iets te nadrukkelijk in.