Het moet voor de fans toch even slikken zijn geweest dat Miike Takashi dit jaar schittert door afwezigheid in de programmering. Wat is nou een IFFR zonder deze Japanse veelfilmer, en hoe kan het Rotterdämmerung-programma nou zonder minstens één film waarin de meesterchoquer alle mogelijke lichaamssappen over het witte doek laat stromen? Ook opvallend: geen enkele film met de Japanse Johnny Depp, Asano Tadanobu (Ichi The Killer), die in voorgaande jaren altijd wel opdook in minstens drie films, de een nog bizarder dan de ander.
Gelukkig zijn usual suspects Shinya Tsukamoto (Gemini, Vital) en Kiyoshi Kurosawa (Pulse, Cure) er dit jaar wel met respectievelijk Nightmare Detective en Retribution. Die laatste is een Japans spookverhaal zoals we dat weliswaar al vaker hebben gezien, maar Kurosawa (géén familie) weet er een sfeervolle en originele draai aan te geven en vermengt het klassieke spookverhaal met seriemoorden. Wie bekend is met zijn eerdere films, met name Pulse, zal het opvallen dat hij bepaalde stijlmiddelen ook hier weer gebruikt, maar dat noemen we gewoon auteurscinema, van een auteur met een zéér eigen handschrift.
Ooit vroeg ik een Japanse vriendin waarom spoken en geesten in Japan bijna altijd vrouwen of kinderen zijn. In Japan, zo luidde haar antwoord, zijn het de zwakkeren en onderdrukten die na hun dood wraak komen nemen op de levenden. In de patriarchale Japanse maatschappij worden de vrouwen en kinderen na hun dood dus het meest gevreesd. Retribution is daar geen uitzondering op. En oordopjes mee, want die spoken kunnen verdomde hard en hoog gillen.