Je verplaatsen in het hoofd van een moordenaar is niet het allermakkelijkste, zeker niet als het om Mark Chapman gaat, die met de moord op John Lennon een van de zinlooste misdaden jegens een beroemdheid beging. Ruim vijfentwintig jaar en een film verder is Chapman nog steeds een enigma. Ondanks de pogingen van Brit Andrew Piddington om in dit docudrama meer licht te werpen op de persoon, blijft de film een brave invulling van de feiten zoals we die kennen uit de geschiedenisboeken en interviews met Chapman. Mensen die een rol in zijn leven speelden, zoals zijn vrouw en zijn ouders (ooit had Chapman het idee opgevat om zijn vader, die niet staat was om liefde te tonen, te vermoorden), blijven sjablonen en werpen geen nieuw licht op de zaak. Een scène aan het slot van de film, waarin een priester exorcisme bedrijft (!) op Chapman, slaat als een tang op een varken en maakt de zaken er niet duidelijker op. De continuiteitsfouten (Chapman met beurtelings halflang krullend en lang steil haar tijdens zijn arrestatie) en anachronismen (de scène in de tweedehansviynlshop waar Chapman een exemplaar van Double Fantasy koopt om door zijn toekomstige slachtoffer te laten signeren) helpen ook al niet. Chapeau echter voor de rol van Jonas Ball, die Chapman niet alleen als monster maar ook als mens weet neer te zetten. Chapman zelf, wiens motief voor de moord -deels- roem was (‘I was a nobody until I killed the biggest somebody om earth’) kan in elk geval tevreden zijn: er is eindelijk een film over zijn leven gekomen.