‘Om technische redenen vergelijk ik mijn korte filmpjes met schilderijen. Ten eerste zijn alle filmpjes die jullie zodadelijk gaan zien originelen: er zijn geen kopieën van, net als een schilderij. De reden daarvoor is dat ik voor kopieën van super 8-films moet uitwijken naar de States of zelfs Duitsland. Ik vind het een te groot risico om de enige print die ik heb per post te versturen, bovendien zijn de verzendkosten te hoog en is mijn budget per filmpje doorgaans niet hoger dan 50 dollar. Ten tweede zijn bijna al mijn filmpjes vanuit één hoek gefilmd, net als een schilderij. En ten derde zijn mijn meeste filmpjes zonder geluid, net als een schilderij. De reels die jullie dadelijk gaan zien kun je beschouwen als een wandeling langs een galerij.’
Aan het woord is John Porter uit Toronto, Canada. Op het programma staat een selectie uit de ruim 300 super 8-filmpjes die hij sinds 1968 heeft gemaakt. Wat op papier nog alle kanten uit kan (het kunnen pretentieuze experimentele films zijn, maar ook banale homemovies), pakt in de praktijk uit als een van de wonderlijkste filmervaringen op het IFFR 2007. Terwijl Porter zijn eerste filmpje Landscape vertoont, waarin hij met zijn moeder buiten aan het schilderen is, mag het publiek tussendoor ook vragen stellen. Hij uit legt hoe hij een speciale super 8-camera (‘op de filmacademie werkte ik met 16 mm, maar dat vond ik te groot, veel te veel informatie’) gebruikt, met een timer die hem in staat stelt bijvoorbeeld elke seconde één frame te schieten, zodat bij afspeling de tijd 24 keer versneld wordt. Of hoe je elk frame telkens tot maar liefst twee minuten kunt belichten, zodat er een blur ontstaat. De resultaten zijn allesbehalve pretentieus, eerder komisch, zoals een Santa Claus-parade in Toronto die in drie minuten wordt gepropt, waardoor de grootste kerstoptocht ter wereld tevens de snelste wordt.
Er wordt verderop in het programma druk geëxperimenteerd met rondzwaaiende camera’s aan touwtjes en verschuivingen van perspectieven, maar het lekkerste bewaart Porter voor het laatst. Eerst komt wat hij zijn ‘epos’ noemt, Toy Catalog 3 (zie afbeelding hiernaast), een deel van een lange film waar hij al tien jaar aan werkt en waarin Porters enorme collectie ‘gekleurd plastic’ voorbijkomt, van speelgoedjes bij cereals tot horloges, vliegtuigjes en zelfs restvormen van bouwpakketjes uit verrassingseieren (‘tegenwoordig zitten bouwpakketjes in verrassingseieren niet meer in frames, dus deze restjes zijn echte collectors items!’). Het is een bonte verzameling verzamelingen, die door Porters vasthoudendheid bewondering opwekt, maar ook hilariteit. En last but not least is er de projector in een box, die Porter op schoot neemt en waarmee hij op het doek een filmpje projecteert, waarbij hij de bewegingen van de camera volgt. Klinkt lullig? Het resultaat is verbluffend: alsof je door een steeds verschuivend venster naar een wereld achter het witte doek kijkt, die bij iedere nieuwe beweging meer wordt prijsgegeven.
John Porter en zijn show zijn niet meer op het IFFR te zien, maar niet getreurd: op dinsdag 13 februari komt hij in het kader van het Starting from Scratch-festival naar Groningen (Vera Zienema) en op zaterdag 17 februari naar Amsterdam (Cinema De Balie). De show op het IFFR was niet uitverkocht, en dat was een grote misser. Zorg dat u er dit keer bij bent!