Op het Filmfestival Rotterdam zien Waa & Arianne films die nooit vertoond zijn

Na The Sound of Music (niet op het iffr) en naast the Sound of Silence (Iraanse film over de muziekindustrie in Iran, wel op het iffr), is er nu ook Sounds of Sand. Een film over geluid, zonder geluid. Als je een film kunt maken over geuren, zonder geuren te laten ruiken -a la The Perfume, de film naar het boek van Patrick Suskind- moet het ook mogelijk zijn om een film te maken over geluid zonder geluid te laten horen, zo moet de regisseur geredeneerd hebben. En dus zien we tijdens de drie uur durende film zandkorrels. Heel veel zandkorrels.

Zandkorrels die met z’n velen uit een vrachtwagen vallen, zandkorrels die met razend tempo over een, op een enkele boom na lege, zandvlakte razen, zandkorrels die worden weggespoeld door de zee. Afwisselend zien we de zandkorrels vanaf grote afstand en in extreme close-up; soms zoomt de camera zo ver in dat we slechts een paar zandkorrels zien, andere keren zien we een volledige woestijn. Ook experimenteert de regisseur er lustig op los, door zandkorrels achterstevoren te laten vallen, ze te versnellen of juist te vertragen, het beeld in vieren te delen of twee minuten zandkorrels ‘by night’ te laten zien, wat neer komt op zwart beeld. En dat alles uiteraard zonder geluid.

Met dit prachtig verstild en minimalistisch portret van zand slaagt de regisseur erin om een beter idee te geven van hoe zand klinkt, dan met geluid mogelijk was geweest. Schijnbaar zelfs zonder daarbij concessies te doen aan zijn oorspronkelijke idee. Daarnaast drukt de film, met minimale middelen en op onnavolgbare wijze, uit hoe we zelf eigenlijk ook maar zandkorrels zijn in de gigantische machinerie van het leven. En dat is indrukwekkend. Kortom: een aanrader! AH