Er zijn weinig hedendaagse regisseurs die radicalere pogingen hebben gedaan om de fans van het eerste uur weg te jagen dan de Zweed Lukas Moodysson. Fucking Åmål en Together waren feelgoodfilms en dus publieksfavorieten, maar met het uiterst deprimerende Lilya 4-ever werd het roer drastisch omgegooid. Het zo goed als compromisloze A Hole In my Heart, over de treurigheid van thuispornogefröbel, wist critici zelfs kwaad te krijgen. Maar Moodysson zet echt alles op alles met zijn recentste film Container. 70 Minuten associatieve zwartwitbeelden, die eruitzien als outtakes van Tundercrack, en waarin travestie, groepsseks en foeutussen domineren, met daar overheen, los van de context, een monoloog van actrice Jena Malone over transseksualiteit, zelfmoord, Irak, de tragisch omgekomen pornoster Savannah in het bijzonder en celebrity’s in het algemeen: het is genoeg om de zelfs de meest geharde filmliefhebber de gordijnen in te jagen of in slaap te doen vallen, afhankelijk van de stemming.
Maar laat je meevaren op de beelden en Malone’s monotone klaagzang, en er ontstaat een omslag; Moodysson weet de aanhouder te fascineren met zijn associatieve en surrealistische portret van een travestiet en zijn vriendin. En dan blijkt verrassend genoeg dat ook déze film een warm kloppend blijkt te bezitten, voor wie de nodige moeite doet.
Het maakt uiteraard bij voorbaat nieuwsgierig naar Moodyssons volgende stap om zijn publiek van zich te vervreemden. Wordt het een aanklacht tegen de bio-industrie in bloedrood (echt bloed, uiteraard) met een soundtrack van gelectrocuteerde baby’s? Of toch liever het beeld op zwart met de toespraken van Adolf Hitler tegen een achtergrond van speedcore?
U kunt uw weddenschappen nu afsluiten...