La Antena is de openingsfilm van het festival - niet de publieksopener, dat is Werner Herzogs Rescue Dawn, maar de openingsfilm voor genodigden. U kunt hem echter nog op andere dagen gaan zien. Of niet, natuurlijk.
La Antena is een film met veel hooi op de vork. Het is een ode aan de zwijgende, expressionistische films van Lang en Murnau, en tegelijkertijd een allegorie voor het gevaar van vervlakking door commercie. In een fictief stadje waar het altijd sneeuwt heerst de snode en megalomane Mr. Tv, wiens televisiemaatschappij een op het @-teken gelijkend logo voert, opdat u goed begrijpt wie hier de slechteriken zijn. Alsof niet de film zelf stom is, maar het publiek. Sapir maakt zijn boodschap duidelijk: televisie en internet (?) maken het volk monddood (letterlijk, want Mr. Tv steelt de stemmen van de mensen om zijn uitzendingen van geluid te voorzien). Deze Argentijnse regisseur (dit is zijn tweede speelfim) heeft onder meer commercials en videoclips geregisserd en geproduceerd, zo’n 250 in totaal. Dat is geen schande, een mens moet ook leven, maar houdt u dat even in uw achterhoofd terwijl u zijn boodschap verwerkt.
La Antena kent, dat is waar, veel mooie vondsten, zoals het door Mr Tv geproduceerde Tv Food dat de mensen consumeren. Visuele vondsten zijn er ook in overvloed (de beweeglijke ondertitels en onomatopeeën), maar Sapir lijkt er zo content mee dat hij ze tot vervelens toe gebruikt, zoals de op het gezicht van de acteurs geplakte tranen. En wat te denken van de nazi-symboliek? Een vrouw wordt door Mr Tv ‘gekruisigd’ op een hakenkruis, haar zoontje op een davidsster, maar ditmaal door onze helden. Goed versus kwaad. Zucht.
Uiteindelijk verwordt de film, met een alsmaar doordrammende melodramatische soundtrack, tot edelkitsch, het best geïllustreerd door de opgeplakte tranen: het is het filmische, intellectualistische equivalent van het huilende zigeunerjongetje. Wat rest is meer vorm dan inhoud. En die inhoud is op zijn minst een beetje hypocriet te noemen.