High concept: Akira meets Ren & Stimpy. Ja, dat is mogelijk.
Zoals Mad Max om benzine ging, zo is hier poep de laatstovergebleven energiebron. De hele wereldeconomie draait op excrementen en de beloning in de vorm van ijslollies. Een bende mutanten, de Diaper Gang, probeert de boel te ontwrichten. Klinkt maf? Is het ook! A&S is onnavolgbare waanzin vol visuele vondsten, intelligente verwijzingen naar films en kunst, bizarre figuren. De tekenstijl is origineel, kleurrijk, swingend en wordt ondanks alle ontploffingen nooit vermoeiend voor de ogen. Dat mag voor het genre uniek heten.

Roadmovie. Jochie wordt (alweer) door zijn moeder achtergelaten in een Parijs' hotel. Hij vindt een gast uit het stamcafe bereid om hem naar Spanje te brengen - op reis naar zijn vader. U raadt het al: die vader bestaat helemaal niet. De regisseuse mocht achteraf nog uitleggen dat de acteurs 'haar engelen' waren, niet alleen haar zoontje, die het jochie speelde.
Dat ondanks al deze omineuze voortekenen toch een alleszins redelijke film tot stand is gekomen met aardig plot en acteerwerk, is iets om je over te verwonderen.

Vervelende titel, standaard gegeven dat ruim baan voor sentimentaliteit biedt, maar: toch een heel redelijke film. Pablo, een verwaarloosde jongen van 11, klampt de loner Louis aan om zijn vader in Spanje te zoeken, want mama, een onvervalste barfly met de kop van Philippe Noiret, is weer eens de hort op. Louis, een kruimeldief met gokschulden, geeft uiteindelijk toe voor een paar honderd euro. Zo begint een ingetogen roadmovie over sociale ellende, effectief door sterk spel van Diego Mestanza (de zoon van regisseuse Massee) als Pablo, en een script dat handig voordehandliggende clichés vermijdt. Zo is Louis geen doorsnee ruwe-bolster-blanke-pit-typetje en komt ook niet alles goed (in een Amerikaanse remake zou Pablo onvermijdelijk in een welgesteld pleeggezin worden opgenomen). Het themamuziekje wrijft de strekking van de film er net iets te nadrukkelijk in.

Sympatieke lowbudget komedie over een stel minimumloners die een zweterige zomer doormaken. Hij is zo lui dat zij zijn tanden voor hem moet poetsen, maar ze hebben het verder wel gezellig samen. Todat zij haar baan verliest. DDD maakt korte metten met het clichébeeld van de nijvere, nette Japanner. Loopt goed af en is zeer grappig als het lethargische tempo wordt doorbroken.

Wederom een film die alles verknalt door op meerdere gedachten te hinken. We zien een veertiger vol spijt terugkijken op een carrière bij een fout bedrijf. Dit wordt elke drie minuten onderbroken door scènes uit Libins no-budgetfilm Distribution of Lead uit 1988, die bovendien modieus in omgekeerde volgorde zijn ingemonteerd - denk aan Irréversible of Memento. Echter, wie deze informatie niet uit de festivalcatalogus heeft, zit zich bijna anderhalf uur getergd af te vragen waar het allemaal op sláát. Wanneer het ontbrekende schakeltje wordt onthuld, blijkt dit uiteindelijk ook nog eens erg onbevredigend.
Derde wall-to-wall zeperd van een (tot nu toe) over het algemeen tegenvallend IFFR.

Trainspotting op zijn West-Vlaams. Naar een roman van beroepsmisantroop Herman Brusselmans, dus dan weet je dat de personages stuk voor stuk uitblinken in grof, crapuleus gedrag, al is de keuze van de aanstormende rockers voor Devo's Mongoloid als coversong opvallend origineel. Ondanks de komische noten is Ex Drummer vooral een statement, een schets van een onsympatieke, intens lelijke wereld. Helaas gooit de regisseur zijn glazen in met een onnodig gewelddadig slotakkoord, als een kind dat zijn speelgoed in een hoek smijt. Kost een ster, maar Mortier gaat vast nog betere films maken.

Vlakke reconstructie van de laatste paar maanden van Mark Chapman voordat hij John Lennon neerschoot. Aan Jonas Ball de ondankbare taak om kleur te geven aan deze trieste loser, want de film is braafjes opgehangen aan quotes van Chapman zelf. Een afdaling in de persoonlijke hel van een schizofrene patiënt kan meesterwerken (Repulsion! Taxidriver!) opleveren, maar het droge uitgangspunt staat zulks in de weg. Conspiracytheorieën worden angstvallig gemeden (hoewel we Chapman in het begin heel even zien kibbelen met de plaatselijke Scientology-afdeling).