Paprika is de droomgedaante van droomonderzoekster Atsuko. Dromen onderzoek je middels een DC Mini, waarvan er 1 gestolen is. DC Mini's kun je ook andersom gebruiken: maak van de realiteit een droom en de wereldheerschappij zal van jou zijn. Paprika stelt samen met detective Konikawa alles in het werk om dit te voorkomen.
Adembenemende beelden in een fantastische animé, die het duidelijk niet van het verhaal moet hebben. Iets minder fantasievol verhaal dan het welbekende Spirited Away, de beelden spreken echter een heel ander verhaal.

The Enigmatic Case is een historische martial-arts- of kungfufilm, en het regisseursdebuut van Johnnie To. Onze held wordt gevangen gehouden omdat hij meer zou weten over waar de goudschat ligt. Na zijn ontsnapping komt hij de heldin tegen, en komen we in de ene na de andere verwikkeling terecht, en overal moet er gevochten worden. Uiteraard overwint de held. Zij (en met haar velen) niet.
Film in VHS-kwaliteit (zowel technisch als inhoudelijk) was niet het gehoopte succes. Dit was voor To reden om nog enkele jaren weer voor tv te gaan werken, voordat hij weer een nieuwe poging waagde.

Lily is verliefd op Jarrod, beiden niet zulke handige mensen. Lily gaat mee met Jarrod naar zijn geboortedorp en trekt bij zijn familie in. Naargelang de film vordert blijk dat al die bottige horkerigheden van Jarrod Lily niet kunnen deren, en Jarrod geeft zijn verzet uiteindelijk op.
Minpuntjes voor de behaagzieke gitaarmuziek, en ook de animatietjes hoeven niet. Blijft daarmee net op drie sterren hangen.

Oostenrijkse oefening in onappetijtelijkheid, die het erg goed doet bij het publiek. Saaie Piet, Dronkelap en B-artiest raken van de weg en zitten de rest van de film opgesloten in de auto van Kurt Waldheim. Als een jongetje komt kijken, denken ze dat het leed geleden is, maar nee. Jongetje blijkt niet zomaar een rotjoch, maar een kampbeul-in-de-dop, die de toenemende honger, stress en vervuiling van het drietal liever blijft observeren dan een vinger toe te steken. Prima zwarte humor.

Dit is het betere kijkdozenwerk. De gebroeders Quay werken onverdroten door aan een oeuvre dat, hoewel overduidelijk geïnspireerd door de surrealist Jan Svankmeyer, behoorlijk eigenzinnig is. Het moet me van het hart dat de sets bij de gebroeders Quay doorgaans aantrekkelijker zijn dan de poppen - wat de animatie minder toegankelijk maakt dan die van de Tsjechische meester. Op je gemak de sfeervolle diorama's in Roodkapje (Witte de Withstraat 13a) bekijken is dan eigenlijk beter. Dit is nog mogelijk na het IFFR, namelijk tot 12 februari.

Caroussel van kiekjes en schetsen van de Antwerpse kunstenares Annemie Van Kerhoven (in de jaren '80 vooral bekend van het collectief Club Moral). Erg at random en de link met Markies De Sade blijft een raadsel.

Een wat morsige politie-inspecteur onderzoekt een moord op vrouw in het havengebied, maar kan allengs slechts tot één conclusie komen: hij was het zelf! Hij herinnert zich natuurlijk niets en er lopen bovendien parallelle moordzaken. Tja, hoe kan dat allemaal.
Retribution is het klassieke Japanse spookverhaal van het Verzopen Wicht, dat we onderhand wel kennen uit de Ring-cyclus. Maar dan toch wél even anders, want na enkele zeer effectieve schokeffecten treedt na verloop een ander soort spel in tussen de held en het spook, dat niet langer wraak wil (zie de recensie van collega Tonio van Vugt over het veelvuldig voorkomen van vrouwelijke geesten in Japanse horror) maar eerder een ongenode gast wordt, die eeuwig blijft hangen. Vervolgens zal de dreiging zich over de hele stad verspreiden, juist omdat de held gespaard wordt. Je zou kunnen zeggen dat de schokeffecten bij Kurosawa plaats maken voor een ongemakkelijk soort vervreemding. Een originele opvatting van het genre en een belangrijke troef - samen met een aangenaam verteltempo en oogstrelende fotografie.

Niet één (zoals in het IFFR-programma is vermeld), maar twee Americana-documentaires. De eerste gaat over de Amerikaanse variant van Koninginnenacht: lange vanuit een stapvoets rijdende auto geschoten beelden van burgers die een plek op de stoep hebben geclaimd voor de optocht van de volgende dag. Je moet wel doorhebben dat het verwijst naar de orkaan Katrina, anders is het doorbijten.
Blasted! is een ronduit hilarisch portret van fans van journalistiekvernieuwer/wapenfreak Hunter Thompson, die in 2006 overleed en in zijn testament te kennen had gegeven zijn as met een kanon te willen laten verspreiden. Op een oproep in een plaatselijke krant reageerden ongeveer 50 bewonderaars die deze taak wel wilden waarnemen. Hiervan worden er enkele geïnterviewd over wat Thompson voor hen betekent, hun persoonlijke raakvlakken en hun politieke standpunten. En ze mogen elk hun kanon uitgebreid demonstreren! Hup, daar gaat weer een bankstel aan flarden. En een ouwe tv. En diverse knuffelbeesten. Enzovoort. Kortom, men is excentriek én welbespraakt en dat is een prettige combinatie. Eén van de meest opgewekte voorstellingen van het festival. Iets voor de NPS?

Vandaag stelde ik mij voor hoe Jonathan Ross in zijn BBC-show ‘Andwea Awnold, diwectow of Wet Woad’ zou aankondigen. Niet helemaal denkbeeldig, want Red Road is bij de Engelse critici een dikke hit.
De film is, dat is inmiddels wel bekend, een onderdeel van een drieluik volgens het Advance Party-concept: drie verschillende regisseurs maken een film met dezelfde cast en karakters, die zich alledrie afspelen in Schotland. In Arnolds lange speelfilmdebuut volgen we Jackie, die op haar beurt in het beveiligingsbedrijf waar ze werkt iemand via camera’s (en later ook op straat) volgt. ‘Who’s that man, and what is he to you’, zo vragen we ons af. Dat ex-bajesklant Clyde iets van doen heeft met de dood van Jackie’s gezin, dat is duidelijk. Maar zoals camera’s, hoe dicht ze ook op iemands huid komen, ons alleen maar iets kunnen vertellen over de buitenkant, zo zal uiteindelijk alleen een directe confrontatie tussen Jackie en Clyde ons dichter bij het hoe en waarom brengen. Een prachtige film, niet zonder suspense, over rouwverwerking en verlossing. De uitstekende actrice Kate Dickie zien we nog wel eens terug in een biopic over Chrissie Hynde, wat ik u brom.
Red Road is overigens een bestaand appartementencomplex in Glasgow, waar veel ex-gevangenen wonen. Merk op dat de kleur rood in de film verder ook opvallend aanwezig is.

Van Arnold gaan we meer horen. Deze film gaat in elk geval direct na het IFFR hier in roulatie.

Stom haar, daar hebben de Walen een uitdrukking voor: een ‘coupe flamande’. Tot zover de taalstrijd in deze Belgische film - al speelt die op de achtergrond ook mee. De grootste strijd vindt namelijk plaats op het familievlak. De tweelingbroers Thierry en François, hierna te noemen Kwik en Flupke, zijn volwassen maar wonen nog steeds bij hun gescheiden moeder (Isabelle Huppert) in een gigantisch landhuis. Kwik en Flupke hangen wat op de bank, crossen wat met de motor en schieten wat met de buks op ratten. Moeder wil nog wat van haar leven maken en maakt plannen om het huis te verkopen en samen te leven met haar buurman Jan, geheel tegen de wens van de kinderen. De plaagstootjes aan moeders adres in het begin van de film nemen een serieuzere wending (waarbij ook vader en buurman Jan hun rol spelen). Al gauw staan Kwik en Flupke ook tegenover elkaar, elk een afspiegeling van één der ouders.
Joachim Lafosse bouwt zijn film zorgvuldig op: eerst verbale humor en slapstick in goede modern-Waalse traditie om het publiek te laten lachen, waarna de mokerslag kan worden uitgedeeld. Benoît Mariage ontmoet de gebroeders Dardenne, zeg maar. Waarbij ook het ijzersterke spel van de cast niet ongenoemd mag blijven. Er wordt veel gegeten in de film (de helft van de dialogen speelt zich rond de eettafel af), dus ga hem niet zoals ik met een lege maag zien, want dat leidt uiteindelijk maar af.

Nue-propriété gaat in april in de Nederlandse bioscoop draaien, en draait momenteel al in België.