College monteren van Walter Murch, op film gezet door wat appleheads ('This film is cut with Final Cut Pro'). Documentaire stelt niet veel voor, wat Murch te vertellen heeft des te meer.

Allemaal handig om te weten, zeker als u niet heeft opgelet op de filmacademie en uw draaisels steevast dezelfde soort reacties bij de recensenten oproepen. ("Doelloos!", "Mens, ga toch koken!", "Is dit een oorlogsverklaring?", "Heilloze tinnef, en wat doet die boskabouter daar?", u kent ze wel.)

En dan nu een stukje anti-cinema. Een man met leesbril zit op een stoel en leest de woordelijke weergave op van twee salafistische donderpreken uit 2000, waarbij Mohammed Atta en twee andere (vermoedelijke) vliegtuigkapers van 11 september aanwezig zouden zijn geweest. In Deutsche Fassung. Dat is alles. De kijker mag zelf oordelen. Als hij de lange zit volhoudt tenminste. Ook pikant is dat imam Mohammad Fazazi ook in verband wordt gebracht met de aanslag in 2003 in Casablanca.
Citaat: ‘God heeft de kennis van de mens door angst begrensd’. En, aan het eind: ‘Saoedi’s zijn nog ongeloviger dan Duitsers!’.

Japan is momenteel bezig zijn (opgelegde) pacifisme overboord te gooien, dus het thema van geheime tests met nieuwe wapens -in dit geval een koudebom- is niet geheel vergezocht. Een groep weeskinderen wordt als proefkonijnen gebruikt. Slechts een jongetje en een meisje overleven het wrede experiment. Ze groeien op en vinden elk op hun manier emplooi via de 'Wraakwet'. In het toekomstige Japan is het oog-om-oog-principe bij de wet geregeld. Volgens deze regeling krijgt de beklaagde in een moordzaak in plaats van een advocaat een bodyguard om de huurdoders op een afstand te houden. Klinkt als een recept voor typisch perverse manga-waanzin, maar helaas, de uitwerking is met zijn slome, wrakke structuur en halfstoere geposeer ronduit saai.

Puntgave afstudeerfilm(!) van Russische regisseuse met een gevoel voor Raymond Carver-achtige verhaallijnen waar je U tegen zegt. Een oude officier raakt in conflict met zijn zoon Andrej, die niet wil deugen voor het leger en liever ‘rijke wijven neukt’ om in zijn onderhoud te voorzien. Diens beste vriend is desnoods gay for pay, totdat hij door een stel potenrammers te grazen wordt genomen. Een naar liefde hunkerend meisje in een rolstoel doet een zelfmoordpoging met onvoorziene gevolgen. De oudere vriendin van Andrej wordt bestolen door een staatschoffie. Zijn moeder worstelt met longkanker. En zo zijn er nog veel subplots, maar het wordt nergens teveel. Een rake schets van het moderne Rusland met zijn nouveau riche, het leger dat van zijn oude glorie is beroofd en vooral geloofwaardig geacteerde personages, het is allemaal aanwezig.
Een verrassing!

Fabrieksarbeider wordt werkeloos, maar houdt dit feit voor zijn vrouw verborgen. Dan gaat-ie maar aan de slag als klusjesman. De eerste klant is echter niet echt geïnteresseerd in zijn klusjes maar in zijn (seksuele) kunstjes. Direct geld, dus deze baan smaakt naar meer. Dit gaat zo door, eindelijk is er geld op de bank en het vrouwtje weer blij. Echter, het geheim blijft, en z'n vriend de taxichauffeur/pooier begint er ook genoeg van te krijgen.

Op z'n Fins wordt uiteindelijk iedereen ongelukkig, de relatie tot de verwikkelingen voel ik echter niet zo.

Blockbuster uit Korea is een echte Godzilla-variant. Zuid-Koreanen hebben al 50 jaar ervaring met het Amerikaanse leger, en in deze film wordt het monster in de Han-rivier uiteraard veroorzaakt door dat gewetenloze leger. Maar dan komen we ook terecht in een Spielbergiaanse film waarin het CGI-monster met zijn staart mensen als een golfbal wegslaat, mensen eet en mensen spaart (om later op te eten). Totdat de helden het monster eindelijk een beslissende slag kunnen toebrengen.
Van sommige Hollywood-filmwetten is men vrij, zo kun je niet voorspellen welke van de hoofdpersonen deze film zal overleven.

Vol met steken (onder en boven water) tegen Amerikanen.

Wie Lukas Moodysson's Lilja 4ever heeft gezien, weet dat Russische illegale meisjes in West-Europa allemaal in de prostitutie terchtkomen. Een aanklacht die we nog niet kenden. Ook zien we in deze film wederom de vermenging van de taken van cameraman en regisseur, met als resultaat dat we tijdens het geweld zwabberend naar een porie of teen kijken. Blijft over de rest van de film, waar de beelden af toe van indrukwekkende schoonheid zijn.

'Russen zijn soldaten en soldaten slapen nooit in de strijd', bijt een van haar ontvoerders haar toe. Ze is echter geen Russin en gedraagt zich hetzelfde als de toeschouwer: iedere marteling wordt lijdzaam ondergaan, en er is tijd genoeg voor een tukje.

Op het Filmfestival Rotterdam zien Waa & Arianne films die nooit vertoond zijn

Na The Sound of Music (niet op het iffr) en naast the Sound of Silence (Iraanse film over de muziekindustrie in Iran, wel op het iffr), is er nu ook Sounds of Sand. Een film over geluid, zonder geluid. Als je een film kunt maken over geuren, zonder geuren te laten ruiken -a la The Perfume, de film naar het boek van Patrick Suskind- moet het ook mogelijk zijn om een film te maken over geluid zonder geluid te laten horen, zo moet de regisseur geredeneerd hebben. En dus zien we tijdens de drie uur durende film zandkorrels. Heel veel zandkorrels.

Zandkorrels die met z’n velen uit een vrachtwagen vallen, zandkorrels die met razend tempo over een, op een enkele boom na lege, zandvlakte razen, zandkorrels die worden weggespoeld door de zee. Afwisselend zien we de zandkorrels vanaf grote afstand en in extreme close-up; soms zoomt de camera zo ver in dat we slechts een paar zandkorrels zien, andere keren zien we een volledige woestijn. Ook experimenteert de regisseur er lustig op los, door zandkorrels achterstevoren te laten vallen, ze te versnellen of juist te vertragen, het beeld in vieren te delen of twee minuten zandkorrels ‘by night’ te laten zien, wat neer komt op zwart beeld. En dat alles uiteraard zonder geluid.

Met dit prachtig verstild en minimalistisch portret van zand slaagt de regisseur erin om een beter idee te geven van hoe zand klinkt, dan met geluid mogelijk was geweest. Schijnbaar zelfs zonder daarbij concessies te doen aan zijn oorspronkelijke idee. Daarnaast drukt de film, met minimale middelen en op onnavolgbare wijze, uit hoe we zelf eigenlijk ook maar zandkorrels zijn in de gigantische machinerie van het leven. En dat is indrukwekkend. Kortom: een aanrader! AH

Little Dieter needs to fly was het tien jaar eerder gedraaide portret van de in Duitsland geboren Amerikaanse piloot Dieter Dengler, die boven Laos (Rescue Dawn was de codenaam voor een geheime missie in de Vietnamoorlog!) werd neergeschoten. Extremo-acteur Christian Bale speelt Dieter met zoveel jongensachtig tsjakka-optimisme als de legendarische Klaus Kinski de klootzak mocht uithangen. Eerst wekt dat ongeloof, dan irritatie en tenslotte bewondering. Je realiseert je gaandeweg dat dit aan naïviteit grenzende optimisme Dieter de beste kansen geeft voor overleving. Dieter wist immers door vindingrijkheid en een rotsvast vertrouwen in een goede afloop aan de communisten en het oerwoud te ontsnappen, waar de overige gevangenen het opgaven of gek werden. Meeslepende film, op het fysiek vermoeiende af. Herzog deed het weer.

Nietsverhullende SBS-shockdoc over Japanse SM zonder reclameblokken. Regisseur Hiroki is zelf een afficionado van geknevelde/bungelende dames en duikt er met de camera bovenop. Voor wie psychologische achtergrondinformatie wil, is het geduld oefenen, want die komt pas na vier bijna real-time gefilmde sessies een beetje los. De 'touwenmeesters', allen van middelbare of zelfs gevorderde leeftijd, keuvelen over hun passie zoals liefhebbers van modeltreintjes dat doen: in detail en bloedserieus. Gelukkig komen de masochistes ook aan het woord. Da's voor Japanse verhoudingen al heel wat.

In de bleke kleuren van een op de rommelmarkt gekochte National Geographic uit de jaren '60 wordt een traditioneel aboriginal-verhaal verteld over jaloezie en geduld. Een goede jager is namelijk een geduldig jager, zo is ongeveer de strekking. Ook de kijker moet geduld oefenen. Net iets teveel, want het verhaal is veel simpeler dan aangekondigd. Dat de aboriginals hier dichtbij zichzelf blijven en geen (nobele) wilden hoeven te verbeelden, is anno 2006 niet echt een verdienste die Ten Canoes tot een meesterwerk maakt. Wel een een heel redelijke film voor de kijker die wil onthaasten.

In de Koreaknaller Old Boy straft de held zichzelf door het puntje van zijn tong af te snijden na een heus abattoir aangericht te hebben, bij No mercy for the rude is het hebben van een te kleine tong juist de aanleiding ervoor. Om een operatie te kunnen betalen, begint de zwijgende held een loopbaan als hitman. Hij droomt over Spanje en ziet zich graag als een matador, die zijn mes slechts inzet voor de ‘lomperiken van deze wereld’. De afrekeningen binnen het milieu geschieden hier namelijk met scherpe messen en slechts bij uitzondering met vuurwapens. Typisch Koraanse elementen zoals huilende kerels, veel drank, puntgave fotografie, blunderende/martelende agenten en loeihete kimchi zijn voorhanden, maar een prettig onvoorspelbare verhaallijn á la Memories of Murder helaas niet. De killer die diep van binnen een bang jongetje is en een zwerfjochie onder zijn hoede neemt omdat hij zich hierin herkent, het hoertje-met-het-gouden-hart, het zijn clichés die de sjeu er vanaf halen. Toch heeft No Mercy wel wat, namelijk veel komische en bloederige momenten.