(Voor de synopsis leest u de recensie van collega Tonio van Vugt, op deze site.)
Verwikkelingen rondom een huurmoordenaar die zich een toreador droomt (en zijn slachtoffers stieren), hetgeen dat tot een buitelende film leidt, dan moet je de regisseur nageven. Maar af en toe buitelt het tot vervelens toe door.

Wojtek probeert een leven op te bouwen in in zijn geboortestreek, een arme, depressieve streek te Polen. Dat leven is niet voor hemzelf, maar voor zijn vriendin, de illegale Oekraïense die samen met haar zoontje een betere toekomst zoekt (het kan altijd erger, blijkbaar). De cirkel van baantjes geregeld door 'opa' (het een nog gevaarlijker dan het ander vuil is) wordt eindelijk doorbroken als Wojtek buiten opa om een baantje aangeboden krijgt in de 'beveiliging'. De nieuwe job blijkt alras criminelere trekken te hebben, iets waar Wojtek in het kader van het goede doel (een goed leven voor haar en voor hem) in meegaat. Het breekpunt komt wanneer z'n vriendin erachter komt wat zijn echte werk nu eigenlijk is.
De rechtlijnigheid van het plot en de karakters gaat af en toe vervelen, daar helpt het (goede) acteerwerk niet tegen.

15-Jarig meisje valt van haar paard en wordt uit de bewusteloosheid gekust door een prins, een brandweerman van dit Zuid-Franse gebied. Woordgrappen-alert: het meisje onsteekt in vuur en vlam, en kan haar verliefdheid voor hem niet meer bedwingen. Aan het eind staat dan ook niet alleen de film in lichterlaaie, maar ook de halve streek.
De regisseuse beweerde dat de indrukwekkende bosbranden speciaal voor deze film zijn aangestoken.

Omdat de bekende schrijver Dries op zoek is naar een nieuwe uitdaging, sluit hij zich als drummer aan bij een marginaal dorpsbandje van 'gehandicapten'. Als rasintrigant zet hij de andere bandleden tegen elkaar op. De ingebakken dorpse aggressie van deze leden doet de rest.
Al met al een film die eigenlijk alleen uit Vlaanderen kan komen: het Vlaams leent zich erg goed voor botte aggressieve taal. De film loopt niet goed af, behalve dan voor de schrijver. Hij heeft weer een nieuw boek. Naar een roman van Herman Brusselmans.

Slaapverwekkend gefröbel van Japanners die teveel aan hun viltstiften hebben gesnoven. Nee, dan tóch liever de waterlanders van Rémi en Candy, Candy. Het enige waarderingssterretje wordt verdiend met de bijdrage van Kurosaka Keita, Agitated Screams of Maggots, een prettig gestoord huisvlijtclipje voor de (inmiddels gesplitte) cultband Dir En Grey in de traditie van Ero Guro Nansensu (erotisch-groteske nonsens). De Japanse underground leeft wel degelijk, maar deze selectie tekenfilms doet daar geen eer aan.

Pas op: SPOILER.

Stel dat George Bush neergeschoten zou worden, is dat dan erg? Het is ongetwijfeld voor velen een vrome wens, maar D.O.A.P. laat zien dat er niet zo veel in Amerika zou veranderen. Dick Cheney, achter de schemen toch al de machtigste vice-president die de VS ooit gehad hebben, volgt Bush gewoon op, de politie knuppelt er weer op los en gooit lukraak honderden verdachten in de cel, men klooit wat door in het Midden-Oosten, hysterie en samenzweringstheorieën vieren hoogtij en uiteindelijk blijkt de schutter een soort Timothy McVeigh te zijn.
Dit is een gelikte, maar bloedserieuze nepdocumentaire volgens het recept van de slimme montage van nonfictie en geacteerd materiaal. Dit was twee decennia geleden in Woody Allens Zelig nog verbijsterend vernuftig, maar de rechttoe-rechtaan whodunnit van D.O.A.P. doet de aandacht in het laatste halfuur danig verslappen. Wat wilde de regisseur bewijzen? Dat we via de media gemanipuleerd worden? Duh!

Snelle klucht over geslepen advocaat Sung in het oude China van mannen met vlechten, maar zonder vrouwen met ingebonden voetjes. Justice my foot! heeft zowaar feministische trekjes: Sung mag dan zo rad van tong zijn dat hij iedere zaak wint, vrouwlief (een hoofd groter dan hij) is er steeds bij om hem met enkele zwierige staaltjes martial arts bij te staan. Ook al is ze hoogzwanger, de zwaartekracht houdt zich volgens de wetten van het genre op kritieke momenten bescheiden op de achtergrond. Samen binden ze de strijd aan met een Ruftende Rechter en corrupte Mandarijnen. De spastische ondertiteling gooit echter roet in het eten: de pret is beperkt tot het visuele voor wie geen Chinees verstaat.

Een in tijd uitgerekte videoclip. Dat zegt alles, maar ook niets. Een inhoudelijker beschrijving geeft de IFFR-site (zie link) beter, voor deze recensie hoeft alleen maar de trots opgemerkt te worden als de robots eindelijk mens zijn geworden. Alleen: menszijn komt met gebreken en daarmee wordt het verval ingeluid. Niet kijken als je niet tegen traag beeld met de met smaak uitgekozen muziek kan, de film duurt overigens maar 74 minuten.

Er zijn weinig hedendaagse regisseurs die radicalere pogingen hebben gedaan om de fans van het eerste uur weg te jagen dan de Zweed Lukas Moodysson. Fucking Åmål en Together waren feelgoodfilms en dus publieksfavorieten, maar met het uiterst deprimerende Lilya 4-ever werd het roer drastisch omgegooid. Het zo goed als compromisloze A Hole In my Heart, over de treurigheid van thuispornogefröbel, wist critici zelfs kwaad te krijgen. Maar Moodysson zet echt alles op alles met zijn recentste film Container. 70 Minuten associatieve zwartwitbeelden, die eruitzien als outtakes van Tundercrack, en waarin travestie, groepsseks en foeutussen domineren, met daar overheen, los van de context, een monoloog van actrice Jena Malone over transseksualiteit, zelfmoord, Irak, de tragisch omgekomen pornoster Savannah in het bijzonder en celebrity’s in het algemeen: het is genoeg om de zelfs de meest geharde filmliefhebber de gordijnen in te jagen of in slaap te doen vallen, afhankelijk van de stemming.
Maar laat je meevaren op de beelden en Malone’s monotone klaagzang, en er ontstaat een omslag; Moodysson weet de aanhouder te fascineren met zijn associatieve en surrealistische portret van een travestiet en zijn vriendin. En dan blijkt verrassend genoeg dat ook déze film een warm kloppend blijkt te bezitten, voor wie de nodige moeite doet.
Het maakt uiteraard bij voorbaat nieuwsgierig naar Moodyssons volgende stap om zijn publiek van zich te vervreemden. Wordt het een aanklacht tegen de bio-industrie in bloedrood (echt bloed, uiteraard) met een soundtrack van gelectrocuteerde baby’s? Of toch liever het beeld op zwart met de toespraken van Adolf Hitler tegen een achtergrond van speedcore?
U kunt uw weddenschappen nu afsluiten...