Openingsscène: metrogang met dronkaards aan weerszijden. Man in pak komt eraan, spreidt drie kranten uit, doet zijn jas in zijn koffertje en gaat languit liggen. Het begin van een aanschakeling van scènes van ongelukkige mensen die uiteindelijk op het laatst aan elkaar gebreid worden. Dat de regisseur zich richt op de beelden wordt gaandeweg wel duidelijk, maar waarom zijn die dan zo middelmatig? (Dat seks heel liefdeloos kan zijn wisten we bijvoorbeeld wel.) En zo gaat het maar door. Het eindmotto van deze film is, in echt Koreaans Engels: 'Human-Being is destined to die'. Fijns.

‘Election, wat een goede titel voor een Aziatische film’, grapte de fijnbesikte Amsterdamse tekenaar T. nog voor aanvang van de film. En niet alleen dat, de film zelf blijkt ook een schot in de roos. Als deze film exemplarisch is voor de kwaliteit van Filmmaker in Focus Johnnie To - en wie de berichten hoort uit kennerskring heeft geen enkele reden om daar aan te twijfelen - dan doet u zichzelf een groot plezier door minstens een paar van zijn films te gaan zien.
Veelfilmer To (hij maakte ook komedies en superheldenhommages) pikt in Election 2 de draad uit het eerste deel op: de triades dienen een nieuwe voorzitter te kiezen, want de winnaar van Election 1 heeft zijn termijn van twee jaar erop zitten. Nu dient zo’n verkiezing op democratische wijze te geschieden, maar u kent die gangsters toch, van die voornemens komt weinig terecht en anders heb je ook geen film. Bijkomende obstakels zijn de onwilligheid van voorzitter Lok om zijn plaats af te staan (terwijl hij tegelijkertijd zijn puberende zoontje van het criminele pad probeert te houden) en de onwilligheid van gedoodverfd opvolger Jimmy, die zich uit het milieu wil losmaken om het liefst wat te gaan projectmakelen. Maar daar steekt de overheid in de persoon van de heer Xi een stokje voor: de triades dienen in de hand gehouden te worden, en Jimmy is de persoon die dat de komende twee jaar moet gaan doen.
Election 2 is een strakke gangsterfilm met zeer ambivalente trekken: zo wil de ironie dat Jimmy zich in zijn strijd om het voorzitterschap en zijn toekomstige vrijheid ontwikkelt tot een meedogenloze gangster. Is het mogelijk om het milieu achter je te laten? En zo ja, tegen welke prijs? Wees gerust: zulke filosofietjes staan niet in de weg van bruut geweld en snelle actie. To’s geweld is overigens wel rauwer en realistischer dan het gestileerde vermaak van veel van zijn Hongkongse collega’s. Geen kogelballetten dus, maar wel martelmethode’s met honden, een voorhamer een een gehaktmolen. Die hadden we beslist nog niet eerder gezien…