Op het Filmfestival Rotterdam zien Waa & Arianne films die nooit vertoond zijn

Nadat het tijdschrift Vogue de film The Devil wears Prada kreeg, kon je er op wachten: dat het tijdschrift Viva ook een eigen film zou krijgen. Met de film Viva is dat inderdaad gebeurd. We volgen de ontwikkelingen van een frisse jonge meid vanaf het moment dat zij op de Viva-redactie binnenkomt. Trouw aan de Viva-formule zit de film vol huis-tuin-en-keuken-intriges en goede raad, en ontbreken ook de naakte, hoofdloze lichamen - in een bloederige variant op de rubriek ‘Anybody’ - niet. Na een uitgebreide Viva-brainwash eindigt onze jonge heldin uiteindelijk breiend op de bank, klaar voor de Libelle. What's next? Een coming-of-age-film voor Yes-lezeressen? (AH)

Tevens op Sargasso.

Het moet voor de fans toch even slikken zijn geweest dat Miike Takashi dit jaar schittert door afwezigheid in de programmering. Wat is nou een IFFR zonder deze Japanse veelfilmer, en hoe kan het Rotterdämmerung-programma nou zonder minstens één film waarin de meesterchoquer alle mogelijke lichaamssappen over het witte doek laat stromen? Ook opvallend: geen enkele film met de Japanse Johnny Depp, Asano Tadanobu (Ichi The Killer), die in voorgaande jaren altijd wel opdook in minstens drie films, de een nog bizarder dan de ander.
Gelukkig zijn usual suspects Shinya Tsukamoto (Gemini, Vital) en Kiyoshi Kurosawa (Pulse, Cure) er dit jaar wel met respectievelijk Nightmare Detective en Retribution. Die laatste is een Japans spookverhaal zoals we dat weliswaar al vaker hebben gezien, maar Kurosawa (géén familie) weet er een sfeervolle en originele draai aan te geven en vermengt het klassieke spookverhaal met seriemoorden. Wie bekend is met zijn eerdere films, met name Pulse, zal het opvallen dat hij bepaalde stijlmiddelen ook hier weer gebruikt, maar dat noemen we gewoon auteurscinema, van een auteur met een zéér eigen handschrift.
Ooit vroeg ik een Japanse vriendin waarom spoken en geesten in Japan bijna altijd vrouwen of kinderen zijn. In Japan, zo luidde haar antwoord, zijn het de zwakkeren en onderdrukten die na hun dood wraak komen nemen op de levenden. In de patriarchale Japanse maatschappij worden de vrouwen en kinderen na hun dood dus het meest gevreesd. Retribution is daar geen uitzondering op. En oordopjes mee, want die spoken kunnen verdomde hard en hoog gillen.

Er zijn van die festivalfilms die op het juiste moment komen, na twee loodzware Tiger-kandidaten bijvoorbeeld. Eagle vs Shark is zo’n film, van de Nieuw-Zeelandse regisseur Taika Waititi. Die naam lijkt wel een tropisch drankje, maar de film zelf is een allesbehalve exotische komedie over nerdliefde, waarin Theo & Thea-humor wordt afgewisseld met een dosis zwarte. Lily is het soort meisje dat bij het troosteloze Meaty Boy-fastfoodrestaurant ontslagen wordt via een loterij, om erachter te komen dat haar naam op álle briefjes stond. Ze is verliefd op Jarrod, een 25-jarige met de geestelijke en empatische vermogens van een 10-jarige. Jarrod ‘ontwerpt’ kaarsen, draagt het gruwelijkste matje sinds Lou Reed en heeft één doel in zijn leven: wraak nemen op zijn pestkop van de lagere school.
Net als in Ex Drummer zijn alle personages dom, lelijk en soms zelfs een beetje gemeen, maar onder al die paarsgroene trainingspakken kloppen wél Gouden Harten. En zelfs de grootste nerd ziet dat er achter de gebitsprotheses en moedervlek van hoofdrolspeelster Loren Horsley best een héél mooi meisje schuilgaat. Het is haar charismatische en humoristische spel dat de film zijn hart verleent. Dát, en de aandoenlijke stopmotion-animatie met appeltjes.

Persoonlijke favoriet Tsukamoto (Tetsuo I en II, Tokyo Fist, Gemini, A Snake of June) stelt dit keer teleur. Nightmare Detective is een variant op het idee van de Nightmare on Elmstreet-cyclus. Zelfmoordenaars-in-spé worden in hun dromen bezocht door een soort psychische vampier (gespeeld door de regisseur zelf), die ze over het randje helpt en de halsslagader doet openen. De politie trekt uiteraard de voor de handliggende conclusies, maar dan blijkt er een aanwijzing voor moord te zijn: allen hebben kort voor hun dood hetzelfde nummer gebeld. Dan wordt de hulp van de -overigens zelf ook suïcidale- titeldrager ingeroepen.
Nightmare Detective voegt weinig of niets toe aan de overigens verder boeiende evolutie van Tsukamotos oeuvre. Of het zou moeten zijn dat zijn nieuwste op maat lijkt te zijn gemaakt voor de Hollywood-remake (zoals collega Marinus de Ruiter opmerkte). Misschien dat filmmoeheid bij ondergetekende zijn tol begint te eisen, maar het beproefde stijlmiddel van schokkerige, uit de hand geschoten beelden die de dreiging in de droomscènes moet weergeven, komt onderhand over als een zwaktebod van iemand die tot de belangrijkste visuele vernieuwers van de jaren '90 gerekend mag worden.

Oftewel: ook nerds hebben liefde nodig. Een thema dat wel voldoende verkend is door Todd Solondz (Happiness, Welcome to the Dollhouse). Lily ontmoet haar prins Jarrod in de fastfoodtent waar ze werkt. Op een bespottelijk verkleedpartijtje (zij is verkleed als haai, hij als adelaar) raakt het ‘aan’. Jarrod is inmiddels 25 en heeft zelfs al een dochter, maar gedraagt zich alsof hij 9 is. Hij is onverminderd geobsedeerd door de gedachte aan wraak op ‘zijn’ pestkop van school. Ook de rest van zijn familie en omgeving bestaat uit nerds. Zijn oudere broer was de enige met talenten, maar die is dood. Doordat Eagle vs Shark zo’n karikaturale kneuzenparade is, blijft de dramatische kant van het script (zelfmoord van de broer, depressie van de vader) een slag in de lucht - zo’n beetje als Jarrods nunchaku’s. De korte stukjes animatie (over een klokhuis en een rotte appel) zijn echter vrolijkmakend en halen op het nippertje de derde waarderingsster binnen.

Britse soldaten die in Irak de orde en democratie er even in komen kloppen, dat is natuurlijk bollocks. The Mark of Cain is een actuele, maar voorspelbare film, want van het groepje betrokken militairen heb je meteen door hoe ze elk met de gevolgen van hun wangedrag zullen omgaan. Nu kan een kleine oorlogsanekdote grootste cinema opleveren (denk aan Paths of Glory of Full Metal Jacket bijvoorbeeld), maar dit lijkt rechtstreeks voor tv gemaakt.

Acht jaar werken aan je eerste animatiefilm over stront en blauwe luierdwergen; de maker is een vasthoudend tiep. Het resultaat is er naar: op een vaardige wijze wordt vanaf het begin tot aan het eind alles, maar dan ook alles naar de gallemiezen geholpen. Behalve uiteraard Aachi en Ssipak, en hun vriendinnetje Beautiful. Met zo'n vaart en flair, en zulk een rijkdom aan vondstjes, dat je spijt krijgt dat je de ondertitels moet lezen. Beter dan dit kan haast niet.

Invalfilm in het Johnie-To-programma, waar ook de IFFR-site over zwijgt. Andy Lau en Sammy Chen spelen twee dikkertjes. Zij is zo dik geworden nadat ze was afgewezen door haar glamourvriendje, hij was altijd al dik. Samen gaan ze werken aan een dieet voor haar om zo de verloren liefde weer terug te winnen: 200 pond in 6 maanden. Dan kan hij niet achterblijven; ook niet in de liefde. Vaardige klucht die wél grappig is, want geen afgelebberd sterrenvehikel (Ik ben Joep Meloen, Filmpje, e.d.).
Curiosum: film is een HK-produktie, maar speelt zich af in Japan. Op de hoofdrollen na zijn alle personages Japans, dus ook Japans gesproken; door de twee dikkerdjes met een Chinees accent. Uiteraard zit er ook een Japanse agent Dreutel in, op zijn witte dienstfietsje.

Vrijdag 2 Februari (dat is vanavond) is het weer Apenkooien geblazen! Apenkooien? Een volgens Glamcult 'verrassend' (en 'mateloos populair') feestconcept: iedere keer op een andere lokatie, maar altijd met mietserse DJ's!

Deze editie worden er tijdens het feest door onder andere Zone5300-tekenaars: NOZZMAN, CKOE en ROBERT VAN RAFFE kunstwerken vervaardigd, die ter plekke worden geveild. Opbrengst van deze veiling is bestemd voor (het goede doel) MONKEYBUSINESS.

De dresscode: je favoriete gympak!
Het motto: 'Alles mag, Nooit meer af!'
Dier van de avond: De Orang Oetan

Vanaf 23:00 kan men zich in Off-Corso uitleven op gymtoestellen of toekijken vanaf de bank, nippend aan een wodka-ranja.

KOMT ALLEN!

Ik heb eigenlijk weinig toe te voegen aan wat mijn collega-recensenten al over deze film hebben opgeschreven, of wat de IFFR-site erover schrijft. Klein puntje: de ondertitels zijn wel erg karig, soms. Was het geld op?

Zij die een kaartje hebben gekocht voor de Surprise Film van vanavond, hebben waarschijnlijk gelijk gehad: betrouwbare bronnen fluisteren dat zij deze film gaan zien. De lengte van 172 minuten komt in elk geval exact overeen met de aangegeven tijd in het programmaboekje. En wie geen kaartje heeft: geen nood, de film komt ook in roulatie, al is dat dan pas op 5 april van dit jaar. Hoe komt het trouwens toch dat we hier altijd zo achter de feiten aanhobbelen?