Die Flambierte Frau niet als komedie, maar als psychologisch drama. Man ontdekt dat vrouwlief thuis behoefte heeft aan meer, en dat ze dat graag uitleeft in de pornoindustrie. Daarom doet hij er maar het zwijgen toe. Zij ondertussen gaat verder, en gaat de hoer spelen. Haar klanten zijn van het type "van slaan wordt vlees mals" en dat bevalt haar wel. Dan is er buiten de krantenbezorger gerekend, die alles van haar weet. Als redder in nood dwingt hij haar ook tegen de grond, bindt haar vast, en steekt een van haar klanten goed lek. Net zoals hij ooit met zijn vader deed. Later doet hij ook nog mee aan de gangbang van zijn moeder. Om dit alles aan elkaar te metselen worden er op het laatst nog wat verhaallijntjes getrokken. En aan het eind zit het gezinnetje gezellig aan een picknick in het park.

De film doet bij tijd en wijle onzinnig aan, een effect wat we wel meer kennen uit de Japanse cinema. Uiteraard wacht ook hier de vrouwenpanty hetzelfde lot als het gemiddelde cellofaantje rondom een pakje sigaretten.

Acht minuten over twaalf, dat is het tijdstip dat Ceaucescu op 22 november 1989 het presidentieel paleis onvluchtte, en de Roemeense revolutie was in Boekarest een feit. 16 jaar later organisteert een lokaal tv-station een discussie over hoe de revolutie in hun stad plaatsvond. Was men al voor of na 12:08 op straat? Prachtige persiflage over het huidige Roemenië, knullige tv-shows, lafheid en lanterfanterij in het algemeen. Komt misschien wat traag op gang; een kniesoor die daar op let.

Kleine films uit exotische streken, geschoten met een laag budget en een prettig gebrek aan overspannen pretenties, ze zijn een welkome afwisseling op het IFFR. The Bet Collector draait om het populaire maar illegale gokspel jueteng, een straatloterij waarbij de deelnemers zelf hun lotnummers en de inzet bepalen. Gina Pareño speelt op naturelle wijze de titelrol/moederkloek in dit Filipijnse drama, de rest van de cast lijkt gewoon zichzelf te spelen, en die val na de politieachtervolging op de daken van Manilla aan het begin van de film ziet er ook akelig echt uit. De documentaireachtige aanpak wordt alleen doorbroken door de geestverschijning van Pareño’s overleden zoon. Het resultaat is een mooie slice of life tegen de achtergrond van de doolhoven van de Filipijnse hoofdstad, die als een soort openluchtcasino dienst doen. Illegaal, jazeker, maar het weerhoudt de politie er niet van ook eens een gokje te wagen. Enige echte minpunt: halverwege de film is de spanningsboog ook even weg om een lootje te kopen.

De iffr-site (zie link boven) schijft er over: "Het heeft er alle schijn van dat Lena het alter ego is van de jonge regisseur Maria Saakyan". Dat zal zeker kloppen. Meiske neemt de trein van Moskou naar Armenie. Meiske merkt dat in Armenie alle familie zwarte weduwe of gek zijn geworden. maar ze vindt wel de kandelaar uit haar jeugd (in de vorm van een vuurtoren) terug. Ondertussen vallen er ook wat bommen en granaten: tijd om de biezen te pakken! Maar de trein rijdt niet vanwege die bommen en granaten. Even later rijdt de trein wel, en kan ze weer snel terug naar dat veilige Moskou.

Deze film ademt sfeer. Omschrijven wat er gebeurt voldoet niet, ik ben de film gaan zien zonder de IFFR-beschrijving (bovenaan gelinkt) te lezen. Dat de regisseur voor deze film zijn ouders als onderwerp heeft gekozen ligt niet voor de hand, maar klopt achteraf wel. Fijnzinnig werk voor sfeergevoelige mensen, met prachtig camerawerk. Opgepast: risico op traagheidsbeleving.

Zes verhalen uit het hedendaagse Bulgarije. De film doet met zijn opzet denken aan Kaos, de film van de Taviani's met de drie verhalen met magische sferen van Pirandello. Hier zijn de zes verhalen wat meer geënt op de realiteit, en is er daarom ook minder ruimte voor magische invloeden. Heel Bulgarije lijdt aan Fernweh (zucht naar het verleden/de horizon/de toekomst), dus ook alle protagonisten in de zes verhalen. Sommige verhalen zijn erg geslaagd (bijv. de zwangere tiener), andere weer niet.