Wie denkt dat Finnen heel veel zuipen, depressief zijn, zich aan de rand van de maatschappij bevinden en namen hebben als Eppu Normaali, ziet al zijn vooroordelen bevestigd in deze film. We bevinden ons in Aki Kaurismäki-land, waarin letterlijk alles van ellende uit elkaar valt. Een vader verliest zijn job als leraar en reageert zich af op zijn zoon, een vals briefje van 500 stort nog meer mensen in de ellende, überloser Isto heeft een fatale ontmoeting met een levensmoede stofzuigerverkoper en een inbraak in een kantoorgebouw loopt ook falikant mis. De Wet van Behoud van Ellende treedt onherroepelijk in werking en evenals in het verwante ‘Gravehopping’ slaat de sfeer om van wrang-humoristisch in zwaar dramatisch. Dat een somber drama als ‘Frozen Land’ (originele titel: ‘Paha maa’) vorig jaar de derde plaats in de Finse box office haalde, zegt ook wel iets over de volksaard. Geen vrolijke Fransen, die Finnen, maar wel erg mooie cinema.

Kotsfactor: 0
En alweer worden er enorme hoeveelheden alcohol genuttigd, zonder gevolgen. Die Finnen beschikken dan ook over een stalen maag, dat kan niet anders.

Nog te zien: vr 3-2 19.30 Cinerama 6

Een stierenvechter uit de Mexicaanse sloppenwijken die drinkt, snuift, slikt en zijn vriendin slaat, dát is nog eens een onderwerp voor een documentaire. Helaas slagen de makers er niet in om betrokkenheid bij torero/clown Fernando op te roepen. Door het verwarrende gegoochel met tijdslijnen en continuïteit (een litteken in Fernando’s nek verdwijnt en verschijnt weer) en het willekeurige gebruik van artistiekerig zwartwit, wordt een afstand geschapen die deze documentaire niet kan gebruiken (de docu dingt mee naar de Amnesty International-Doen Award). Wanneer de camera telkens op Fernando’s huid zit als hij zijn zwangere vrouw weer eens slaat, bekruipt ons zelfs het gevoel naar een mockumentary te kijken. Dat is natuurlijk niet zo, en zo is een nieuw genre geboren: de fake-mockumentary.

Kotsfactor: 0
Een stierenvechter die drinkt, snuift en slikt, maar nooit eens kotst? Zou het dan tóch een mockumentary zijn...

Nog te zien: vr 3-2 17.00 Lantaren 1 • za 4-2 22.45 Lantaren 1

Je wordt geboren, je gaat een keer dood, en ergens daar tussenin moet je er wat van zien te maken. Zo ook de Sloveense begrafenisredenaar Pero en zijn kleurrijke familie. Pero zelf, die in zijn redes o.a. Mark ‘Chopper’ Reid aanhaalt (!), heeft een onmogelijke liefde voor de veel te jonge Renata. Zijn ene zus is getrouwd met een hork van een vent die nooit thuis is en zijn andere zus is niet helemaal van deze wereld. In Slovenië mag het aantal zelfmoorden dan hoger liggen dan het Europese gemiddelde, Pero’s depressieve vader slaagt er keer op keer maar niet in zijn leven op succesvolle wijze te beëindigen. Ondanks dat zal er in het kleine Sloveense dorpje meer dan genoeg werk voor Pero blijken te zijn.
Cvitkovic zet humoristisch in met enkele absurde maar geloofwaardige situaties, om vervolgens zijn publiek een paar rake klappen met een moker uit te delen, en zo toe te werken naar een film die je nog lang nadat de laatste eindtitel over het scherm is gerold met je meedraagt. Een bonafide viersterrenfilm, die zijn vijfde ster verdient in de eindsprint met de aangrijpende en ontroerende, prachtig gefilmde laatste scène. Deze doorgaans bikkelharde recensent moest een traantje laten, en dat kwam niet door de Fisherman’s Friend die hij innam.

Kotsfactor: 0
Nog drie dagen te gaan, en die ene beslissende kotsscène is nog niet voorbij gekomen.

Nog te zien: vr 3-2 13.30 Pathé 2 • za 4-2 22.00 Luxor

‘Change is valuable, because it lets the oppressed be tyrants’ luidt een gezegde. Daar komt cipier Ralph Fiennes ook achter als hij politiek gevangene Donald Sutherland helpt om dictator Tom Hollander uit het zadel te wippen. Toegegeven, de dictator is een ontzettend naar en dom mannetje met grootheidswaanzin, die graag acteert in slechte, door hemzelf geregisseerde films (een van de minst kwalijke zaken waarmee hij zijn volk terroriseert), en zijn manipulatieve vrouw (Lara Flynn Boyle) is nog erger, maar wanneer de revolutioniaren de macht hebben, bepalen burka’s en communistische slogans het straatbeeld (nota bene: het script voor deze film is pre-9/11).
Na een ‘Great Dictator’-achtige opening waar Chaplin trots op zou zijn geweest, valt de film tussen wal en schip, ofwel tussen satire en drama. Dan weer eens te dol om serieus te nemen (de dictator die een filmeditor, die het waagt een eigen artistieke mening te hebben, onder stroom zet), dan weer te gruwelijk om te lachen (de executies op straat); debuterend regisseur Robert Edwards weet geen maat te houden, en slaat volomen door in zijn karikaturisering van een postrevolutionaire samenleving (burka’s, verbanning van artsen). De boodschap wordt er weinig subtiel met een pollepel ingegoten. Op de vraag of de laatste scène impliceert dat alles zich slechts in het hoofd van Ralph Fiennes heeft afgespeeld, heeft regisseur Edwards geen commentaar. Dat beschouwen we maar als een bekentenis dat hij zich heeft schuldig gemaakt een van de grootste clichés uit de filmgeschiedenis.
‘Land Of The Blind’ beleeft overigens in een nog onaffe versie zijn wereldpremière op het IFFR: sommige scènes zijn in lage resolutie en enkele digitale effecten zijn nog niet helemaal af.

Kotsfactor: 0
Er wordt niet gekotst, maar om dat goed te maken schrijft gevangene Sutherland complete teksten op de muur met zijn excrementen. Quote: ‘You’re writing a long slogan today.’ - ‘I had a big meal last night.’

Nog te zien: vr 3-2 16.15 Pathé 7 • za 4-2 19.15 Pathé 7

Terry Gilliam gelooft niet in de kwetsbaarheid van kinderen. Voor iedereen die geshockeerd is door alle gebeurtenissen rond het hoofdpersonage uit ‘Tideland’, de 10-jarige Jeliza-Rose, heeft hij maar één antwoord: ‘It’s an innocent film. My wife says this film is shocking ‘cause it’s innocent.’ Direct geschoten na ‘The Brothers Grimm’, is het samen met die film het eerste echte teken van leven van Gilliam sinds ‘Fear And Loathing In Las Vegas’ uit 1998. En wát voor teken van leven, dokter! ‘Tideland’ laat zich wellicht het best omschrijven als ‘Alice In Wonderland’ meets ‘Psycho’ meets ‘The Texas Chainsaw Massacre’ meets ‘Lolita’, dat alles in de soms duizelingwekkende stijl van filmen van Gilliam op zijn best.
Dat hij met deze film meer in zijn element is dan in ‘The Brothers Grimm’ moge duidelijk zijn, het is een persoonlijkere en betere film, een adaptatie van een boek van Mitch Cullin waar niemand zijn vingers aan durfde branden, maar waarmee Gilliam zich onmiddelijk verwant voelde. Het is een film die beter wordt, naarmate je hem langer achter je hebt liggen; één die een tweede en derde keer gezien mag worden, zoals met het beste werk van Gilliam altijd het geval is. Jodelle Farland als Jeliza-Rose draagt de film, en dat doet ze met een naturelle zelfverzekerdheid die verraadt dat ze al vanaf haar vierde gewend is te acteren. Het is ook dát naturel dat shockeert, wanneer ze bijvoorbeeld vader Jeff Bridges (in een reprise van The Dude) heroïne toedient met dezelfde vanzelfsprekendheid waarmee je een invalide rondduwt in een rolstoel. Hoewel hilarisch ook een toepasselijke omschrijving is. ‘Tideland’ is een grandioze terugkeer van een van een eigenzinnig en visionair regisseur.

Kotsfactor: 2
Jeff Bridges gooit zijn koekjes naar buiten tijdens een busreis, maar doet dat buiten beeld, zodat we de technicolor yawn er zelf bij mogen denken.

De film draait niet meer op het festival , maar zal in april of mei door distributeur A-Film landelijk uitgebracht worden.

NB Een interview met Terry Gilliam volgt later dit jaar in Zone 5300 of op deze site.

Imaginaire vriendjes zijn fun on the bun, en die van het Australische mijnwerkersdochtertje Kellyane heten Pobby en Dingan. Dat denkbeeldige vriendjes zich slecht laten mengen met nare opaalmijneigenaren en een goede gezondheid wordt al snel duidelijk, wanneer Pobby en Dingan op een kwade dag ‘verdwijnen’, en Kellyanes vader prompt wordt beschuldigd van ratting, ofwel het stelen van opaal, als hij op het grondgebied van een rivaal naar Kellyanes vriendjes zoekt. Moraal van het verhaal: is het zoeken naar opaal niet eigenlijk hetzelfde als het najagen van imaginaire vriendjes? Feelgood-familiefilm, die een welkome afwisseling biedt op het uitzichtloze bestaan van 75% van de filmkarakters op het IFFR.

Kotsfactor: 1
Het zieke meisje Kellyane kotst één keer op het toilet, maar doet dat uiterst bescheiden, zoals kleine meisjes betaamt.

Nog te zien: za 4-2 20.00 Cinerama 5

NB: vooraf krijgt u het uiterst charmante 'Björn & Bingo', een animatie over een pinguin en ijsbeer met ringbaardje, als extragratis bonus.

Het eerste halfuur van ‘Eden’ voelt aan als een feelgood-film in de stijl van -God verhoede- Lasse Hallströms ‘Chocolat’, dé Margrietfilm bij uitstek. Maar Hofmann weet met zijn verhaal over de vriendschap tussen een eenzame oudere kok en een getrouwde vrouw met geestelijk gehandicapt kind alle valkuilen die deze premisse met zich meebrengt met flair te omzeilen en de juiste snaar te raken. Dat is deels de verdienste van Josef Ostendorf als de goedige dikzak Gregor en Charlotte Roche als de verwaarloosde Eden, deels de onderhuidse spanning die Hofmann oproept; ergens heb je als kijker het gevoel dat dit nooit lang goed kan gaan. Enter Edens jaloerse echtgenoot, een proleet die in alles de tegenpool is van de fijnzinnige Gregor. Meer weggeven is een doodzonde, dus dat doen we niet, behalve dan dit: de zaal met doorgaans cynisch pers- en industriepubliek had twee minuten nodig om te bekomen van de surprise ending.

Kotsfactor: 4
Hèhè! Waar gegeten wordt, wordt ook wel eens gekotst. En grafisch ook: zou dat bruinebonensoep zijn die ze gebruikt hebben?

Te zien: ma 30-1 21.45 Schouwburg Grote Zaal • wo 1-2 12.00 Cinerama 5 • vr 3-2 9.30 Cinerama 5 • za 4-2 13.15 De Doelen

We kunnen ons het verkooppraatje op de filmposter al voor ons zien: ‘From the director of Oceans’s Eleven and Ocean’s Twelve!’. Van de regisseur van ‘Full Frontal’ en ‘Schizopolis’, zul je bedoelen. ‘Bubble’ is het tragische verhaal van wat je een driehoeksverhouding met fatale afloop zou kunnen noemen. Een kleine film met onbekende cast die oogt alsof hij in een week is opgenomen en die voorbij is voordat je doorhebt dat hij begonnen is. Bezoekersquote: ‘Het lijkt wel een aflevering van CSI, maar dan zonder de plot.’ Stelt u zich voor: zónder de plot! Maar daarmee doe je ‘Bubble tekort. Als je al een vergelijking met CSI wilt trekken, dan is dat in het voordeel van Soderbergh, die échte mensen met menselijke motieven neerzette. Desondanks beklijft het gevoel dat er veel meer in had gezeten, de originele setting van een poppenfabriek ten spijt.
Het is even dat u het weet: de minimalistische, akoestische gitaarakkoorden die de film begeleiden zijn van Guided By Voices-voorman Robert Pollard. De soundtrack klinkt alsof hij in de lunchpauze tussen twee happen friet op cassette is gekwakt - heel toepasselijk dus.

Kotsfactor: 0
Ondanks alle McDonalds-maaltijden die in de kantine naar binnen worden gepropt, niets. Zelfs geen poppenbraaksel.

Nog te zien: za 4-2 20.15 Venster 1

Filosoof, psycho-analist en filmliefhebber Slavoj Zizek toont zijn visie op de menselijke ziel aan de hand van diverse filmfragmenten, daarbij gretig referend aan Freud. De filmindustrie is een paternalistische wereld, waarin de man bang is van de moederfiguur én haar tegelijkertijd wil neuken (en dus in één moeite door de vaderfiguur wil vermoorden, maar dat spreekt uiteraard voor zich). Zó, en niet anders, dienen we Hitchcocks ‘The Birds’ te zien (waarin de agressieve vogels niet alleen een wraakzuchtige Moeder Natuur representeren, maar jaloerse moeders in het algemeen), of de voyeuristische seksscène uit David Lynch’s ‘Blue Velvet’. Het zijn regisseurs waar Zizek wel raad mee weet, maar ook Disney, Chaplin en William Friedkin komen aan bod. Vraag: Hoe bewust is de filmmaker zich van zijn eigen psyche? (Antwoord: David Lynch is zich zéér zeker bewust van waar hij mee bezig is.)
In het begin van deel 1 zegt de onverbeterlijk slissende Zizek in Oost-Europese filmboevenaccent, daarbij referend aan ‘The Matrix’ waarin Neo twee pillen krijgt aangeboden, een die de illusie in stand houdt en een die de waarheid toont: ‘I want a third pill, one that enables to perceive the reality within illusion itself.’ Of Zizeks realiteit de ware is, mag u als kijker zelf uitmaken. Humor en zelfrelativering heeft de man in elk geval, en als bonus neemt hij de kijker mee naar de locaties waar de besproken films werden opgenomen (althans, ook dat blijkt een illusie, want de meeste locaties zijn in een Nederlandse studio nagebouwd). En zelfs als u het hartgrondig met hem oneens bent, is ‘The Pervert’s Guide To Cinema Part 1 & 2’ een mooie aanleiding om klassiekers als ‘Vertigo’ en ‘Snow White’ weer eens opnieuw te zien. Al dan niet met andere ogen.

Nog te zien: ma 30-1 19:45 Cinerama 7 • wo 1-2 16.15 Pathé 2

‘Japón’ is een film met een reputatie, en hoewel ik die niet gezien heb, was ik derhalve nieuwsgierig naar opvolger ‘Batalla en el cielo’. De film, een existentiële verhandeling over schuld en boete, opent met een artistiek geregisseerde blowjob tussen een jong meisje en een lelijke dikke man. Het is vooral dat artistiekerige dat als een waarschuwing werkt: je gaat deze film haten of omarmen. Ik koos vol overgave de eerste optie (middenwegen zijn voor mietjes). Een man plast in zijn broek voor hij zijn geliefde aan het mes rijgt. Een cyclische slotscène die kan worden samengevat met ‘your sister sucks cock in heaven’. Lange camerabewegingen, opzettelijk houterige dialogen en dito acteerwerk en uitgebreide lelijke-mensenseks; het is soms allemaal teveel voor een mens. Sommigen zullen hier een Onbegrepen Meesterwerk in herkennen, maar ik zag slechts de zoveelste karikatuur van een kunsthuisfilm, een onwelkome oefening in pretentie. Toch nog één ster voor de werkelijk idiote politieinspecteur aan het eind van de film.

Kotsfactor: 0
Aanleiding voor een cultureel verantwoord braak-o-rama te over in deze film, maar de enige vorm van misselijkheid ontstaat onder het publiek wanneer dat getuige is van enkele honderden kilo’s neukend overjarig vlees.

Te zien: zo 29-1 22.00 Pathé 1 • ma 30-1 17.00 OffCorso • di 31-1 12.00 Cinerama 1 • za 4-2 17.00 Cinerama 1

Onze Miike laat het bloedvergieten (zo goed als) achterwege in deze wervelende film voor jong en oud over het jongetje Tadashi dat betrokken wordt bij een oorlog tussen de yokai (Japanse geesten) en de vuige Lord Kato. Na een visueel duizelingwekkende start waarin de premisse wordt uiteengezet neemt Miike gas terug om het klassieke verhaal over de strijd tussen goed en kwaad in behapbaar tempo te vertellen. Daarbij gebruikt hij zoveel flair en fraaie visuele vondsten, dat je zou willen dat hij vaker familiefilms maakte. Miike zou overigens Miike niet zijn als hij niet zich niet enkele perverse trekjes zou veroorloven, wat het duidelijkst tot uitdrukking komt in het nazi-kostuum van Lord Kato, diens sidekick, de geile überbabe Agi, en de hamster-in-magnetron-variant die wordt opgevoerd. De vormgeving, op een enkele stroeve overgang van puppets naar CGI na, is om te watertanden; met name de enorme variëteit in verschijningsvorm van geesten, van de aandoenlijke shinesoguri en cycloop tot schildpad en paraplu (!), getuigt van het enorme plezier dat de art-department moet hebben gehad tijdens het maken van deze film. ‘The Great Yokai War’ is een ode aan de rijke Japanse sagen en legenden en aan de verbeelding van de jeugd.

Kotsfactor: 0
Wat denkt u wel? Het is een familiefilm!

Te zien: zo 29-1 16:15 Luxor • di 31-1 13:30 Pathé 3 • do 2-2 15:45 Pathé 4

Vanaf de openingssequence, waarin de hoofdpersonages onder de beukende klanken van Bleeder worden geïntroduceerd met mugshots in halfschaduw, is het duidelijk dat dit geen film wordt over de Vereniging van Huisvrouwen te Kopenhagen. ‘Pusher’ en zijn twee sequels schetsen een rauw, onromantisch beeld van het drugs- en gangstermilieu in de Deense hoofdstad, waarin we Frank ontmoeten, die zich koning van Kopenhagen waant maar tenonder gaat aan domme pech en een schrijnend gebrek aan intelligentie. ‘Live by the sword, die by the sword’, is het motto van regisseur Nicolas Winding Refn. ‘Pusher’ was een instant succes en Refn het nieuwe wonderkind. Maar je bent zo goed of kredietwaardig als je laatste film, en na twee commerciële flops, waaronder het intrigerende ‘Fear X’, had Refn schulden zo groot als Australië. ‘Pusher II’ en ‘Pusher III’, direct na elkaar geschoten, waren de sequels die Refn gezworen had nooit te maken, maar die hem in één klap van die schulden zouden verlossen. Maar waar de meeste sequels slappe aftreksels van het origineel zijn, is hier het geheel groter dan de som der delen.
De drie Pusher-films vertellen in wezen iedere keer hetzelfde verhaal (deal loopt verkeerd en de rapen zijn gaar), maar dan vanuit het perspectief van drie verschillende personages. Intrigerend gegeven: op de hoofdrolspelers na worden alle personages vertolkt door (ex-)gangsters. Over realisme gesproken. Overigens zijn de Shakespeariaanse motieven (vadermoord in Denemarken!) nooit ver weg, en Refn legt er de nadruk op dat het hem in eerste instantie gaat om de personages in zijn films, of het nu criminelen zijn of niet. Refn ziet de trilogie zelf graag als een koningsdrama in het Kopenhaagse gangstermilieu, en waarom ook niet?
Hoewel de delen afzonderlijk van elkaar ook prima te genieten zijn, wordt de Pusher-trilogie het beste in zijn totaal en in één ruk genoten. Vanavond en zondag is er die gelegenheid tijdens een Pusher-marathon.

Kotsfactor: 2
In 'Pusher III' bakt de Joegoslavische gangster Milo sarma’s voor zijn bendeleden, met buikkrampen en een bescheiden kotsscène achter gesloten wc-deuren tot gevolg. Iemand krijgt ook diarree, maar dat telt niet. Wellicht iets voor een andere keer.

Nog te zien als marathon (losse films kunnen ook): vr 27-1 vanaf 18:00 Pathé 4 • zo 29-1 vanaf 9.30 Cinerama 5

NB Later dit jaar volgt een interview met Nicolas Winding Refn in Zone 5300

Rolling Stone Brian Jones werd in 1969, nog geen maand nadat hij door zijn bandleden ontslagen was, dood aangetroffen in het zwembad van zijn kapitale vila. Het is de stof waar legendes van gemaakt worden, en van legendes maak je een mooie film. Stephen Woolley, voorheen producer van Neil Jordan-films, baseerde zijn regiedebuut op het boek ‘Who Killed Christopher Robin’ van Terry Rawlings, waarin de vermeende moord op Jones wordt onderzocht. Je hoeft overigens geen Sherlock Holmes te zijn om te raden welk personage in de film bloed aan zijn handen heeft. De (vermoedelijke, want bewijzen zijn er nooit gevonden) dader heeft op zijn sterfbed bekend.
Meer dan een whodunnnit is ‘Stoned’ het portret van een egocentrische, narcistische Brian Jones, die met zijn gedrag de meer ontvankelijke medemens in zijn val meesleepte. Goede bedoelingen te over, maar Leo Gregory overtuigt niet helemaal als Jones, terwijl de andere personages, zoals Luke de Woolfson als Mick Jagger en Paddy Considine als Jones’ babysitter Frank Thorogood, het er te dik boven op leggen. De film geeft evenwel een mooi tijdsbeeld van de sixties, in passende stijl gefilmd, van stemmig zwartwit tot fel psychedelisch. Onvergeeflijk is dat de soundtrack bestaat uit een handjevol Stones-covers door de Counterfeit Stones. Al is het begrijpelijk dat de resterende Stones geen toestemming gaven voor het gebruik van hun songs voor deze verfilming van een zeer zwarte bladzij uit hun geschiedenis.

Kotsfactor: 0
Brian Jones verdronk (of werd vermoord) in zijn zwembad, en stikte niet zoals zovele rockartiesten in zijn eigen kots, of (zoals in 'Spinal Tap') die van een ander.

Te zien: za 28-1 17:00 Luxor • zo 29-1 14:15 Cinerama 1 • za 4-2 16:00 Doelen Jurrriaanse Zaal

Nergens wordt er zoveel en zovaak gekotst als tijdens het IFFR, is onze ervaring. Op het witte doek dan, wel te verstaan (al weten we natuurlijk niet precies wat er op de toiletten van de Schouwburg of Calypso of De Doelen gebeurt).
Natuurlijk wordt er in veel films gekotst (en tegenwoordig steeds en steeds meer): door dronken personages, of door jonge, nog niet afgestompte agenten wanneer ze een bloederig lijk zien, of door een combinatie van beide, enzovoort. Dat kan uiteraard fraaie strotvloeden opleveren, maar in de films op het IFFR wordt er niet zelden vele malen creatiever omgegaan met deze wellicht onpasselijk makende, doch o zo menselijke lichaamsfunctie.
Nog vers in ons geheugen ligt het Noorse meesterwerk ‘Junk Mail’ uit 1997 van Pål Sletaune, over een stalkende, alle regels overtredende postbode die het ook niet zo nauw neemt met zaken als hygiëne. Zo kan het gebeuren dat hij na een monumentale kotspartij zeker eenderde van de film met een plak spagetthi op zijn revers rondloopt. Van die dingen, mensen, van die dingen. En dan hebben we natuurlijk de superieure schlockmeister Miike Takashi, in wiens uitgebreide oeuvre elke lichaamsopening, waar mogelijkerwijs lichaamssappen uit (of in) kunnen stromen, met perverse precisie in beeld wordt gebracht. Dus ook, inderdaad ja. En ze bevatten misschien niet de meest monumentale kotsscènes ooit, maar ze waren wel allemaal ooit tijdens het IFFR te zien: ‘Memento’, ‘Clueless’, ‘Requiem For A Dream’, ‘Ginger Snaps’, en talloze andere films waarvan ik de naam vergeten ben (had ik het destijds maar beter bijgehouden).
Het is waarschijnlijk de enorme hoevéélheid films die er tijdens dit festival langskomt, waardoor het lijkt alsof er op meer gekotst wordt dan elders. Of toch niet?
Vanaf nu ga ik het aantal kotsscènes in een film turven, onderwijl punten toekennend aan de creativiteit en inventiviteit van de spuitbui. Kwantiteit, kwaliteit en hevigheid zullen op die manier de kotsfactor in een film bepalen.

En natuurljk zijn we ernstig benieuwd: wat is -niet per se tijdens het IFFR- uw mooiste filmische kotservaring? (En kom nu niet allemaal met ‘The Exorcist’ aanzetten, want een beetje originaliteit mag best.)

Nog maar een paar nachtjes slapen, en dan begint het 35e International Film Festival Rotterdam (maar je mag ook gewoon 'Rotterdams filmfestival' zeggen). Dat betekent als vanouds dat Zone 5300 zich 10 dagen lang in het filmgewoel onderdompelt en daarvan elke dag verslag doen op deze site, in tekst én beeld.
Marcel Ruijters, Sandra de Haan, Zutman en Tonio van Vugt zullen hun recensies, tips, adviezen, blijde bevindingen en ergernissen met u delen. Net zoals vorig jaar in de weblogvorm met mogelijkheid tot reageren, dus we verwachten van u dat u het publiekelijk hartgrondig met ons eens of oneens zult gaan zijn op deze site.

Wat zijn onze tips voor het festival?
Ten eerste is daar het White Light-onderdeel, dat de tweeëenheid drugs/cinema in het zonnetje zet. Van de films die in dat programma vertoond gaan worden kunnen we in elk geval de 'Pusher'-trilogie van de Deense regisseur Nicolas Winding Refn aanbevelen: een intens hard, maar even vaak hilarisch en dramatisch portret van de drugsmaffia in Kopenhagen, waarbij niemand gespaard wordt (ook het publiek niet). 'Reefer Madness' is -en we citeren het IFFR- 'een aanstekelijke musical die de buitengewoon paranoïde opzet van de gelijknamige Amerikaanse anti-drugsfilm uit 1936 parodieert'. We zagen de film nog niet, maar zijn zéér benieuwd (de film krijgt op de IMDb een 7.1, dus hoe beroerd kan het zijn?). Wat we wél zagen: 'Stoned' van Stephen Woolley, met een niet geheel overtuigende Leo Gregory als de in 1969 dood in zijn zwembad gevonden (kersverse ex-)Rolling Stone Brian Jones. De film neemt de stelling in dat het geen drugsongeluk was maar moord... In elk geval krijgt u een leuk beeld van de swinging sixties, en let u vooral even op acteur Luke de Woolfson als de ultieme Mick Jagger-parodie.
Speciale aanbeveling krijgt filmverzamelaar Jack Stevenson, die op zondag 29 januari en maandag 30 januari in een speciaal programma zijn verzameling bizarre Amerikaanse drugsfilms vertoont en die zelf van commentaar voorziet.
Wat de Zone 5300-lezer ook niet mag missen in dit programma, zo lieten wij ons door het IFFR vertelllen, is 'Japanese Animation Trips', een verzameling korte films geselecteerd door de Japanse filmkenner Ken Okubo uit het beste dat de Japanse avant-garde animatie te bieden heeft. 'Krassende dromen en vloeiende nachtmerries. Trips als spetterend vuurwerk door het onderbewustzijn', aldus het IFFR.

Ook dit jaar is de onvermijdelijke Miike Takashi-film voor het festival geselecteerd, maar ditmaal kunt u wél uw kinderen meenemen: 'The Great Yokai War' is zijn eerste familiefilm, dus géén psychopatische moordenaars, bloedfonteinen of seksuele perversiteiten. Wél een fantastiewereld vol bizarre wezens uit Japanse sagen en legenden, waarin de 10-jarige Tadashi verzeild raakt. De still uit de film belooft in elk geval een groots visueel spektakel. Zoals we eigenlijk van Takashi op zijn best gewend zijn, dus.

We blijven nog even in het verre oosten: 'The Lady Avenger' (1981) van Yang Chia-Yun is een zogenaamde 'Taiwan Black Movie', een sociaal-realistische misdaadfilm uit de jaren '80 (al mag u dat 'sociaal-realistisch' lezen als 'seks en geweld'). Het genre werd vooral berucht door de sensationele exponenten met vrouwelijke wreeksters in de hoofdrol, waarvan 'The Lady Avenger' een hoogtepunt schijnt te zijn; een 'Kill Bill' avant la lettre dus.

'Interkosmos' van de Amerikaan Jim Finn is net als voornoemd 'Reefer Madness' een musical, wederom met een twist. Het onderwerp is een geheim Oostduits ruimtevaartproject uit de jaren '70, waarin gepoogd werd om Oostduitse ruimtevaarders en hun bondgenoten socialistische kolonies op de manen van Jupiter en Saturnus te laten vestigen. Weird? Dat vond kortefilmmaker Finn ook, en hij maakte van zijn eerste lange film een -op papier- aangenaam allegaartje: complottheoriën, Guinese biggetjes en uitgebreide miniatuursets, hip gechoreografeerde musicalnummers en retro-70's muziek, en bijna abstracte scènes waarin de eindeloosheid en banaliteit van Duitstalig ruimtereizen aan de orde komt.

Dat dit maar het topje is van een voor velen onoverzichtelijk grote ijsberg, moge duidelijk zijn. Daarom zullen we u de komende tijd op deze plaats op de hoogte houden van de films die u moet zien. En bedenk: van veel van de 'uitverkochte' films zijn een uur voor de voorstelling nog vrijgekomen kaartjes te verkrijgen; enige vasthoudendheid loont soms best de moeite.
We wensen u veel plezier!

Met dank aan Gert-Jan Bleeker en Bert-Jan Zoet