Collega-resencent Tonio van Vugt is lyrisch over de film. Ik niet, en dat verschil ligt in deze zinsnede, zoals gejat van de IMDB-site:

In the end, Tideland will likely please a select group who prefer to experience cinema rather than opposing it with their own expectations (there were those who were still talking about it two days following its premiere, even when they hated it).

Gaandeweg de voorstelling hoop je op een Roald Dahl-achtig gemeen sprookje, want daarvoor zijn alle elementen aanwezig. Maar het is er niet. Blijft een aantal prachtige karakters over, waar veel te weinig mee gedaan wordt. En herinner je je enkel een hoop prachtige, fantastische beelden.

Terry Gilliam gelooft niet in de kwetsbaarheid van kinderen. Voor iedereen die geshockeerd is door alle gebeurtenissen rond het hoofdpersonage uit ‘Tideland’, de 10-jarige Jeliza-Rose, heeft hij maar één antwoord: ‘It’s an innocent film. My wife says this film is shocking ‘cause it’s innocent.’ Direct geschoten na ‘The Brothers Grimm’, is het samen met die film het eerste echte teken van leven van Gilliam sinds ‘Fear And Loathing In Las Vegas’ uit 1998. En wát voor teken van leven, dokter! ‘Tideland’ laat zich wellicht het best omschrijven als ‘Alice In Wonderland’ meets ‘Psycho’ meets ‘The Texas Chainsaw Massacre’ meets ‘Lolita’, dat alles in de soms duizelingwekkende stijl van filmen van Gilliam op zijn best.
Dat hij met deze film meer in zijn element is dan in ‘The Brothers Grimm’ moge duidelijk zijn, het is een persoonlijkere en betere film, een adaptatie van een boek van Mitch Cullin waar niemand zijn vingers aan durfde branden, maar waarmee Gilliam zich onmiddelijk verwant voelde. Het is een film die beter wordt, naarmate je hem langer achter je hebt liggen; één die een tweede en derde keer gezien mag worden, zoals met het beste werk van Gilliam altijd het geval is. Jodelle Farland als Jeliza-Rose draagt de film, en dat doet ze met een naturelle zelfverzekerdheid die verraadt dat ze al vanaf haar vierde gewend is te acteren. Het is ook dát naturel dat shockeert, wanneer ze bijvoorbeeld vader Jeff Bridges (in een reprise van The Dude) heroïne toedient met dezelfde vanzelfsprekendheid waarmee je een invalide rondduwt in een rolstoel. Hoewel hilarisch ook een toepasselijke omschrijving is. ‘Tideland’ is een grandioze terugkeer van een van een eigenzinnig en visionair regisseur.

Kotsfactor: 2
Jeff Bridges gooit zijn koekjes naar buiten tijdens een busreis, maar doet dat buiten beeld, zodat we de technicolor yawn er zelf bij mogen denken.

De film draait niet meer op het festival , maar zal in april of mei door distributeur A-Film landelijk uitgebracht worden.

NB Een interview met Terry Gilliam volgt later dit jaar in Zone 5300 of op deze site.