Voedsel is liefde, en serveerster wordt verliefd op de keuken van de dikke, stuurse kok. Of wordt ze verliefd op de kok zelf? Haar man trekt zijn conclusies. Grote publiekslieveling verliest zichzelf in mooifilmerij: op een gegeven moment gaan de nergens op slaande veelbetekende blikken tegenstaan. Het mongoloïde dochtertje van de serveerster wordt ernstig misbruikt als toeschouwerlijm, gelukkig verwijnt dat kind in de tweede helft van de film. De climax is aardig, en dat is te waarderen in een zee van kleffe zoetigheid.
Problematische film om een eenduidige mening over te hebben. Twee punten om er van af te zijn, meer kan deze publieksfavoriet toch echt niet gegeven worden.

Het eerste halfuur van ‘Eden’ voelt aan als een feelgood-film in de stijl van -God verhoede- Lasse Hallströms ‘Chocolat’, dé Margrietfilm bij uitstek. Maar Hofmann weet met zijn verhaal over de vriendschap tussen een eenzame oudere kok en een getrouwde vrouw met geestelijk gehandicapt kind alle valkuilen die deze premisse met zich meebrengt met flair te omzeilen en de juiste snaar te raken. Dat is deels de verdienste van Josef Ostendorf als de goedige dikzak Gregor en Charlotte Roche als de verwaarloosde Eden, deels de onderhuidse spanning die Hofmann oproept; ergens heb je als kijker het gevoel dat dit nooit lang goed kan gaan. Enter Edens jaloerse echtgenoot, een proleet die in alles de tegenpool is van de fijnzinnige Gregor. Meer weggeven is een doodzonde, dus dat doen we niet, behalve dan dit: de zaal met doorgaans cynisch pers- en industriepubliek had twee minuten nodig om te bekomen van de surprise ending.

Kotsfactor: 4
Hèhè! Waar gegeten wordt, wordt ook wel eens gekotst. En grafisch ook: zou dat bruinebonensoep zijn die ze gebruikt hebben?

Te zien: ma 30-1 21.45 Schouwburg Grote Zaal • wo 1-2 12.00 Cinerama 5 • vr 3-2 9.30 Cinerama 5 • za 4-2 13.15 De Doelen