Er zijn minstens drie dingen die niet kloppen aan deze titel. Om te beginnen: het is niet kort. Openingsscène: vrouw kan niet slapen. Woelen, piekeren. Dan maakt ze haar hubby wakker en vraagt of hij haar een verhaaltje wil vertellen. We zijn dan een kwartier onderweg. De camera verroert zich niet. Manlief begint te vertellen. Dit duurt ook een kwartier. Eerder een hoorspel dan een film dus. Tenslotte: wie denkt zich een beetje op de hoogte te kunnen stellen van de koloniale geschiedenis van de Filipijnen, komt bedrogen uit. Tweede bedrijf (20 minuten): kinderen staan geposeerd in het open veld naar een zonsverduistering te staren. De begeleidende pianomuziek is op het industriële af overstuurd en brengt de kijker in een ongemakkelijke trance.