Ondertussen, op een ander fantastisch festival...

Driehoeksverhoudingen, bloedwraak en spermadonorschap zorgen ervoor dat de paden van 7 mannen, die elkaar aan het begin van de film niet kennen, kruisen. In een subtiel psychologisch spel raken hun levens vervolgens steeds meer met elkaar vervlochten. De in zichzelf gekeerde Jack, die zijn vriendin deelt met de uitbundige Steve, wordt naar het leven gestaan door de rancuneuze James. Als deze laatste op aandringen van de onvruchtbare Wesley zijn sperma uitleent aan de zus van eerdergenoemde Jack is ondergetekende de verhaallijn al wel kwijt. En dat wordt in de loop van de film alleen nog maar erger. Want dan hebben we ook John, Simon en Kurt nog. Onbegrijpelijk plot volgt op onbegrijpelijk plot, en dat de regiseur ervoor heeft gekozen de hoofdpersonen onzichtbaar te maken helpt ook al niet echt.

Goed gecaste stemmen, prachtig poetisch camerawerk en oogverblindende achtergronden maken veel goed, maar slagen er toch niet in het gevoel weg te nemen dat je iets mist.(AH)

lees nog meer...

In vijf delen behandelt de maker 5 wereldwijde industrieën: mijnbouw in de Oekraïne, zwavelwinning in Indonesië, veeslacht in Nigeria, scheepssloop in Pakistan en hoogovens in China. Als epiloog de gesloten hoogovens in Duisburg, Duitsland, tegenwoordig opengesteld als museum.
Beelden van National-Geographic-achtige kwaliteit verbergen niet de denkwereld van de arbeiders zelf. In Indonesië vertellen ze over hun favoriete muziek (Bon Jovi); of anderen over dat zij als mietjes worden uitgelachen omdat ze per keer maar 70 kilo zwavel per keer naar boven tillen. Scheepsslopers in Pakistan zeggen dat vriendschap van levensbelang is, iedere fout kan immers dodelijk zijn. Enkelen steken hun mening over het werk niet onder stoelen of banken ('kutbaantje'), en iedereen gaat op de foto met een plastic AK-47. Of de mooie beelden over de formele economische hiërarchie die geldt in een hel van bloed en roet, in de Nigeriaanse slachtwijk.

Aan het begin citeert Glawogger enkele beelden uit de Sovjet-propagandafilm Entuziazm (1931) van Diga Vertov, welke een lofsymphonie is op het arbeidersparadijs van de Sovjet-unie. Workingman's Death is een volwaardig antwoord op die propaganda, zowel in beeld als in boodschap. Als je de kans krijgt: eerst Entoeziazm zien, dan deze film. In die volgorde.

http://www.workingmansdeath.com/

Robinson-crusoë-verhaal over gevierd frans acteur die terecht komt op een 'onbewoond' eiland. De lokale inboorling die hij redt uit een barbaars ritueel voedt hij op in de pompeuze maniertjes van een Frans acteur anno 1770, en uiteindelijk hoeft hij niets meer op te voeden. Als twintig jaar later een volgend schip langskomt, wil hij niet meer mee terug.
De pompeuze Franse toneeltraditie uit de achttiende eeuw is niet enkel een leitmotiv, maar ook de acteerstijl van deze film: schmieren, schmieren, schmieren. Dat is slecht te hebben.

Weduwe runt bezinestation, en wordt op een gegeven moment gegijzeld door een vluchtende bankovervaller. Niet veel later zijn de rollen omgedraaid, en gijzelt zij deze bankovervaller. Langzaamaan groet er een affectie en meer dan dat tussen de twee, die op het laatst tot uiting komt.
Gemaakt door de regisseur van Green Minds, Metal Bats: de politieagenten rijden weer op witte fietsen rond. Ook zien we het snollerige meisje dat luidkeels per mobiel haar intieme hygiene bespreekt weer terug.

Japanse relatiefilm over vrouw die geen relaties durft aan te gaan, uit schaamte voor haar manisch-depressieve staat. Als ze dan een keer een vent in bed krijgt, dan blijkt die ander ook met permanente schaamte behept. En zo blijft het maar niks met het leven. Totdat haar ergerlijk botte neef aanbelt omdat die door zijn vrouw het huis uit is gesmeten. Neef laat een frisse wind waaien, en houdt ook vol als ze een van haar psychische aanvallen krijgt (die meer lijkt op een zware migraine, maar allà).
Relatiefilms hebben niet mijn voorkeur, maar deze is aardig gelukt. Gode zij dank geen Frans geouwehoer.

Hara Masato vertoont in super-8 dubbelprojectie de location shoots die hij in 1971 maakte voor de film 'The First Emperor' (die nooit afgemaakt is). Het filmen liep een beetje uit de hand, waardoor er een wazige road movie van 6 à 7 uur onstond. Middels schaar en dubbelprojectie is dat teruggebracht tot twee uur. Niet voor mensen van ongeduldige aard, het beste te genieten met een lichte kater.

Niets toe te voegen, lees de andere recensies over deze film. Vier sterren.

Tergend trage mooifilmerij vertelt over 'gevoelens van haat, verlangen, angst en vleselijke lust'. Stijfgesubsidieerd door europese fondsen, alleen omdat hier niet in de Bollywood-stijl wordt gefilmd.
De film beheldt zeer gedempte stemmige beelden en geen kijkersmishandeling middels emotieporno. Prima film voor een tukje, dus.

Als Eden twee sterren kan krijgen, dan deze zeker niet minder.

Voedsel is liefde, en serveerster wordt verliefd op de keuken van de dikke, stuurse kok. Of wordt ze verliefd op de kok zelf? Haar man trekt zijn conclusies. Grote publiekslieveling verliest zichzelf in mooifilmerij: op een gegeven moment gaan de nergens op slaande veelbetekende blikken tegenstaan. Het mongoloïde dochtertje van de serveerster wordt ernstig misbruikt als toeschouwerlijm, gelukkig verwijnt dat kind in de tweede helft van de film. De climax is aardig, en dat is te waarderen in een zee van kleffe zoetigheid.
Problematische film om een eenduidige mening over te hebben. Twee punten om er van af te zijn, meer kan deze publieksfavoriet toch echt niet gegeven worden.

Drie mensen, door honkbal getekend. De hoofdpersoon heeft in zijn jeugd een bal tegen zijn kop gekregen, en denkt sindsdien niet meer helder. Hij ontmoet een aan honkbal verlaafde alcohololica die verliefd wordt op zijn swing, en ze kijgen te maken met een agent die ook getekend is door zijn honkbalverleden. In dit licht-komische drama komt licht-komisch geweld voor met honkbalknuppels. Tenminste: in Japanse ogen dan, want er worden nét geen schedels gespleten.

Deze film speelt in een naamloos land. Operettedictator Junior speekt heel erg Engels, terwijl hij er uitziet als een echt latijnse caudillo, zeg Franco of Pinochet. Maar dan met cartooneske overdrijving. Symbool van het verzet is de schrijver Thorpe, die gevangen zit en met poep op de muur schrijft. Halverwege is er een omwenteling en komt Thorpe aan de macht. Met alle gevolgen vandien, zodat de ene dictator door de andere vervangen wordt. Er zitten een paar scènes van bruut geweld in die totaal niet passen in een voorderest cartooneske film. De film durft dan ook niet te kiezen tussen persilflage en echt drama, waardoor het geen van beide is.

Nog te zien: Za 4/2 19:15 Pathé 7

Gokverslaafde en nietsnut gokt zijn hele leven bij elkaar en kwijt. Totdat hij een dobbelsteen bemachtigt met voorspellende krachten. Toch gaat het fout: waar gegokt wordt is geld is hebzucht is jaloezie. Introductie van Dagoberts geluksdubbeltje in een verhaal als dit kan erg gevaarlijk zijn, desondanks lookpt het voor de kijker wel goed af. (Mooi is bijvoorbeeld de woedeuitbarsting van de ene verslaafde als de andere er net 7500 euro doorheen gejast heeft.)

Nog te zien: Za 4/2 22:45 Cinerama 4

lees verder...