Ondertussen, op een parallel festival...

Deze film, die het midden houdt tussen een feel-good movie en een tearjerker, begint als Jane (voorheen Jack) ontwaakt na een mislukte man-naar-vrouw-operatie. Haar borsten zitten dan op haar rug. Gevoed door wraakgevoelens gaat ze op zoek naar de persoon die haar zo heeft toegetakeld. Tijdens de zoektocht komt ze erachter dat niet iedereen haar afwijking afzichtelijk vindt. Een aanzienlijke groep mensen blijkt het zelfs erg opwindend te vinden.
Met deze wetenschap stapt Jane de wereld van de prostitutie in. Daar verdient ze een hoop geld en ontketent ze onbedoeld een modegolf onder de overige hoertjes. Binnen de kortste keren is de hype ook op de catwalk te zien en volgt voor Jane zelf nog het moeilijke proces van zelfacceptatie. Want, zo heeft ze geleerd, al ligt de wereld aan je voeten, echt geluk vind je pas als je tevreden bent met jezelf.(AH)

Drie verhalen van grootsteedse ennui:
- A verkracht vrouwen om een gevoel van leegheid te verdrijven,
- B fotografeert de lijken van haar vriendje om erachter te komen wat een mens is en
- C duikt vuilnis, om zijn voyeurisme naar andermans platte levens te bevredigen.
Dit kan niet anders dan pijnlijk aflopen, en zo komen ze met een beurse bips terecht in de wachtkamer van de proctoloog. Daar blijkt de behandeling echter uitgevoerd te worden door een aluminium beer met afstandsbediening! En ze zijn voorgoed genezen.

Verlossing van innerlijke demonen kan op vele manieren komen, maar deze is wel de meest charmante.

Quills concenteerde zich op De Sade als de politiek gevangene, die zich tijdens zijn jarenlange straf met literaire viespeukerij overeind hield. Lunacy gaat dieper in op de inhoud van diens filosofische rants (en is bovendien een heel stuk dynamischer dan Pasolini's Salo). De staat is minstens zo wreed als de criminelen die zij opsluit, maar doet daar dus volgens de colerische markies huichelachtig over. Tevens is Lunacy gebaseerd op een kort humoristisch verhaal van Poe, Tarr & Feathers, waarin de gekken in een gesticht aan het muiten slaan en het personeel opsluiten. Intussen dansen biefstukjes, ogen en hersenen een vrolijk geanimeerd walsje.

Collega-resencent Tonio van Vugt is lyrisch over de film. Ik niet, en dat verschil ligt in deze zinsnede, zoals gejat van de IMDB-site:

In the end, Tideland will likely please a select group who prefer to experience cinema rather than opposing it with their own expectations (there were those who were still talking about it two days following its premiere, even when they hated it).

Gaandeweg de voorstelling hoop je op een Roald Dahl-achtig gemeen sprookje, want daarvoor zijn alle elementen aanwezig. Maar het is er niet. Blijft een aantal prachtige karakters over, waar veel te weinig mee gedaan wordt. En herinner je je enkel een hoop prachtige, fantastische beelden.

Terry Gilliam gelooft niet in de kwetsbaarheid van kinderen. Voor iedereen die geshockeerd is door alle gebeurtenissen rond het hoofdpersonage uit ‘Tideland’, de 10-jarige Jeliza-Rose, heeft hij maar één antwoord: ‘It’s an innocent film. My wife says this film is shocking ‘cause it’s innocent.’ Direct geschoten na ‘The Brothers Grimm’, is het samen met die film het eerste echte teken van leven van Gilliam sinds ‘Fear And Loathing In Las Vegas’ uit 1998. En wát voor teken van leven, dokter! ‘Tideland’ laat zich wellicht het best omschrijven als ‘Alice In Wonderland’ meets ‘Psycho’ meets ‘The Texas Chainsaw Massacre’ meets ‘Lolita’, dat alles in de soms duizelingwekkende stijl van filmen van Gilliam op zijn best.
Dat hij met deze film meer in zijn element is dan in ‘The Brothers Grimm’ moge duidelijk zijn, het is een persoonlijkere en betere film, een adaptatie van een boek van Mitch Cullin waar niemand zijn vingers aan durfde branden, maar waarmee Gilliam zich onmiddelijk verwant voelde. Het is een film die beter wordt, naarmate je hem langer achter je hebt liggen; één die een tweede en derde keer gezien mag worden, zoals met het beste werk van Gilliam altijd het geval is. Jodelle Farland als Jeliza-Rose draagt de film, en dat doet ze met een naturelle zelfverzekerdheid die verraadt dat ze al vanaf haar vierde gewend is te acteren. Het is ook dát naturel dat shockeert, wanneer ze bijvoorbeeld vader Jeff Bridges (in een reprise van The Dude) heroïne toedient met dezelfde vanzelfsprekendheid waarmee je een invalide rondduwt in een rolstoel. Hoewel hilarisch ook een toepasselijke omschrijving is. ‘Tideland’ is een grandioze terugkeer van een van een eigenzinnig en visionair regisseur.

Kotsfactor: 2
Jeff Bridges gooit zijn koekjes naar buiten tijdens een busreis, maar doet dat buiten beeld, zodat we de technicolor yawn er zelf bij mogen denken.

De film draait niet meer op het festival , maar zal in april of mei door distributeur A-Film landelijk uitgebracht worden.

NB Een interview met Terry Gilliam volgt later dit jaar in Zone 5300 of op deze site.

Imaginaire vriendjes zijn fun on the bun, en die van het Australische mijnwerkersdochtertje Kellyane heten Pobby en Dingan. Dat denkbeeldige vriendjes zich slecht laten mengen met nare opaalmijneigenaren en een goede gezondheid wordt al snel duidelijk, wanneer Pobby en Dingan op een kwade dag ‘verdwijnen’, en Kellyanes vader prompt wordt beschuldigd van ratting, ofwel het stelen van opaal, als hij op het grondgebied van een rivaal naar Kellyanes vriendjes zoekt. Moraal van het verhaal: is het zoeken naar opaal niet eigenlijk hetzelfde als het najagen van imaginaire vriendjes? Feelgood-familiefilm, die een welkome afwisseling biedt op het uitzichtloze bestaan van 75% van de filmkarakters op het IFFR.

Kotsfactor: 1
Het zieke meisje Kellyane kotst één keer op het toilet, maar doet dat uiterst bescheiden, zoals kleine meisjes betaamt.

Nog te zien: za 4-2 20.00 Cinerama 5

NB: vooraf krijgt u het uiterst charmante 'Björn & Bingo', een animatie over een pinguin en ijsbeer met ringbaardje, als extragratis bonus.

Nog meer Japanse kolder. En ja, het is een aanwinst voor dat leuke subgenre van de mockumentary. Nog nooit gehoord van de 'rendez-vous'-theorie? Vliegende vaart + vorst = verdubbeling. Is op het MIT in Masachusetts getest. Gooit iemand per ongeluk een doos met een muis in de vriezer, een maand later heeft de muis zich verdubbeld.
De ontdekkers, professor Harada en zijn twee zonen, brengen dit principe in de praktijk met een nieuwe sport: tweemans-schansspringen! Banzai! Zien is geloven.

Intiem en schokkend beeld van een aftakelend adellijk gezin. Mommy, Daddy en James. Mommy is zwaar ziek en verlaat het bed niet meer op eigen kracht. James is geestelijk niet in orde: hij heeft het verstand van een zesjarige en moet elke dag zijn pillen nemen om zijn aanvallen te onderdrukken. Als de vader het vervallen landgoed moet verlaten om enkele zaken te regelen, neemt James de zorg voor zijn moeder op zich. Dat gaat heel erg mis. De onafwendbare martelgang die volgt, zal velen de zaal doen verlaten. Ofwel je vindt het te akelig, of te gimmick-achtig, ofwel... je laat je volledig gaan in de hyperkinetische beelden van de door het kasteel waggelende James. In dit verband is de vergelijking met voorbeelden van Tsukamoto en Aronofsky gerechtvaardigd, maar The Living And The Dead deelt pas echt een mokerslag uit door de ontregelende blik in het verwarde brein van James.

Kotsfactor: 2
Vanwege de zieke moeder, van wie één keer een close-up, van een vuistvol pillen die weer naar buiten komt.

Jack Stevenson heeft een voorstelling gemaakt van allerlei rare fragmenten uit de Amerikaanse filmgeschiedenis die over drugs gaan. Variërend van een stomme film, via antidrugsvoorlichting van de US Navy, tot aan prachtig idiote fragmenten uit The People Next Door. The Mystery of the Leaping Fish uit 1916 gaat over de vrijelijk morfine-gebruikende detective Coke Ennyday, die ontdekt dat er drugs wordt gesmokkeld middels Leaping Fish. Ernstig hilarisch, voor een stomme film. The People Next Door gaat over het drugsprobleem in Suburbia anno 1970. De film is indertijd bijzonder geflopt. Als de dochter des huizes kwaad tegen haar ouders roept: "I gonna drop some acid!", dan begrijp je ook wel waarom.