Gisteren was het filmparliament, u weet wel: waar Submission niet vertoond is. Min of meer aansluitend was bovendien de premiere van 06/05. Wegens veiligheidsmaatregelen moest het premierepubliek eerst Luxor uit, voordat de wachtenden voor de volgende film konden gaan genieten van een fijne drie-extremen-blokje met Aziatische rariteiten en moordlust. Vreemde, maar absurdistische programmering. Eerst een film over een moord die een land op z'n kop zet, door een vermoorde filmmaker, waar het land helemaal van in hysterie geraakt en dan nog de vertoning van een gewraakt filmpje niet meegerekend. Vervolgens doodleuk drie films waarin met veel leut een hele hoop levens worden gelaten. Je moet maar humor hebben als filmprogrammeur.

Het is bijna Hollywood. Een keur aan de fijnste politici, gelegenheidsvrienden, echte familie en gajes, dat normaal nooit een filmfestivalfilm van dichtbij ziet, paradeert langzaam het theater uit. Zelfs zichzelf serieusnemend grachtengordel is voor de gelegenheid overgekomen. Een verloren journalist van het lokale radiostation stelt kleumend wat onzinnige vragen aan een een Rotterdamse politicus, die zich wereldberoemd waant. Een brede man bewaakt een grote auto. Even later stappen -omgeven door beveilingsmensen- de hoofdrolspelers en wat productiepersoneel in. De rest gaat, blijkbaar niet in gevaar, lopend naar de Doelen, zo'n miezerige 500 meter verderop om zich daar op een receptie klem te zuipen. Ernstige belangrijkheid en opgepompte ego's alom.

Alles wekt de suggestie dat er iets ergs zou kunnen gebeuren, een terroristische aanslag misschien. Het geeft natuurlijk een speciaal randje aan de avond, Nederland is nu een volwassen natie, waar wereldschokkende zaken kunnen gebeuren en daar hebben deze mensen deel aan. In de zaal wordt door beveilingsmensen gecontroleerd op wapens, maar buiten hangen twee politieagenten doodgemoedereerd op hun mountainbike rond, met die bizarre blauwe Calimerohelmen op. Niet bepaald voorbereid op wat eventueel kan gebeuren. Maar ze hebben gelijk, het echte gevaar komt niet van een aanslag, maar van de stoeprand en het pootje van het dranghek. Bijna alle premieregangers maken daar een dubbele struikeling en breken daardoor bijna hun nek.