Ondertussen, op een ander fantastisch festival...

Verloren gewaand minimalistisch meesterwerk uit 1933. Deze half-animatie half real-action film was zijn tijd ver vooruit. Bovendien wordt hij begeleid door een ook nu nog lekker swingende soundtrack van wilde jazz. Geen wonder dus dat hij destijds wereldwijd een enorme rage wist te ontketenen.
Door deze film hielden hangjongeren tijdelijk op met hangen en gingen ze springen. Op graven. Waar dit in Brazilië nog werd gedaan ter ering en nagedachtenis van de doden, werd het in de rest van de wereld vooral gedaan uit rebellie. Tegen kerk en staat en tegen de eindigheid van het leven. Maar rebels of niet, sommige subculturen wisten er echt iets uitzonderlijks van te maken. Schoonspringen van graf naar graf bijvoorbeeld. Of een wedstrijdje wie er het snelst van het kale graf rechtsachter naar het graf met het verwelkte boeketje linksvoor kon komen. Dit alles uiteraard tot groot ongenoegen van de kerk die de film dan ook uit de bioscopen wist te halen. Tot nu.
Of de film ook nu weer eenzelfde effect zal bewerkstelligen is nog maar zeer de vraag, want afgezien van de historische waarde en de nog steeds erg lekkere soundtrack is de film niet meer en niet minder dan de titel belooft. En dat dik twee uur lang.(AH)

lees nog meer...