Satire vermomd als woensdagavondgriezelfilm, of andersom. G.W. Bush is een president die stomme mensen het gevoel geeft dat ze even slim zijn als hij. Maar potverdikkie, ondanks alle daisycutters, stealths, napalm, SDI, a-bommen enzovoort lukt het de VS nog steeds niet om oorlogen zonder slachtoffers aan de eigen zijde te voeren. Als de gesneuvelde soldaten als zombies terugkeren om op de tegenkandidaat te gaan stemmen, zijn de rapen dus gaar voor de spindoctors in het Republikeinse kamp. Aardige grappen, keurige splattereffecten en een Wag the Dog-achtige plot zorgen voor een uurtje plezier. Homecoming laat echter één cruciaal politiek aspect ongemoeid: een tegenkandidaat, zoals John Kerry (eveneens Skull & Bones-lid!) had deze aandoenlijke zombies net zo goed naar Irak (straks Iran?) gestuurd.

Militair op een checkpoint in een godvergeten uithoek van Sri Lanka wordt door zijn vrouw bedrogen. Je moet toch wat. Er gebeurt niet gek veel sinds er een landerig bestand tussen twee strijdende partijen is ingetreden. Uiteraard is dit een trage film met veel zwijgsessies, maar toch best aangenaam gefotografeerd: niet te lelijk, niet te mooi. Langzaamaan begin je de personages toch wat beter te kennen. Dat is okee. Bovendien wordt er tamelijk expliciet in gepopt en dat is niet niks voor een derdewereldfilm. Een (eveneens) overspelige buurvrouw is hoogzwanger, maar wordt ineens dood aangetroffen voordat ze een bijdrage voor onze kotsemmer kan leveren.

Er zijn minstens drie dingen die niet kloppen aan deze titel. Om te beginnen: het is niet kort. Openingsscène: vrouw kan niet slapen. Woelen, piekeren. Dan maakt ze haar hubby wakker en vraagt of hij haar een verhaaltje wil vertellen. We zijn dan een kwartier onderweg. De camera verroert zich niet. Manlief begint te vertellen. Dit duurt ook een kwartier. Eerder een hoorspel dan een film dus. Tenslotte: wie denkt zich een beetje op de hoogte te kunnen stellen van de koloniale geschiedenis van de Filipijnen, komt bedrogen uit. Tweede bedrijf (20 minuten): kinderen staan geposeerd in het open veld naar een zonsverduistering te staren. De begeleidende pianomuziek is op het industriële af overstuurd en brengt de kijker in een ongemakkelijke trance.

Loser Jim keert platzak terug naar het ouderlijk huis, in Loserville, ergens in het onmetelijke Amerikaanse hinterland. Jims corebusiness, het uitlaten van honden van yuppies in Manhattan, liep niet meer zo. Oudere broer Tim is nog grotere loser en rijdt, als Jim hem dat eens klip en klaar heeft duidelijkgemaakt, tegen een boom. Veel gips, coma. Jim is dus depressief. Zijn voorland is nu een baantje in de looprekkenfabriek van pa en ma, terwijl hij een beroemd schrijver had willen worden in New York. De eerste nacht thuis gaat Jim uit. Jim versiert verpleegster Liv Tyler in het dorpscafé en popt haar op hun eerste date. Euhh... wacht even. Moet dát een loser verbeelden?? Lonesome Jim begint bitterzoet, kent weliswaar grappige momenten, maar eindigt gewoon mierzoet, om niet te zeggen pijnlijk voorspelbaar. Nee meneertje. Ook al heet je Steve Buscemi, zoveel afgekloven filmclichés in een independentf ilm, dat kán niet. En d'r wordt ook al niet gekotst. (Had best gemogen. Gewoon een plakje hier en daar uit existentiële zelfhaat, maar nee.)

De lange schaduw van de titel slaat op de lange schaduw die een bepaalde gebeurtenis op 11 september 2001 heeft achtergelaten in de hoofden van mensen. Fascinatie met het onderwerp is ondergetekende zeker niet onbekend, dus zien wat anderen ervan bakken.

Drie geblondeerde Italiaanse actreuses zwatelen wat af over alles wat het leven ongelukkig maakt. De filmmaker bedoelt zeker te zeggen dat de Lange Schaduw ieder denken onmogelijk heeft gemaakt. Maar omdat aan proberen te tonen met een stelletje hobbyleuteraarsters is de plank wel erg ferm missslaan.
De montage volgt de wetten van de videokunst anno 1988. Na circa 1 uur onbestemd geleuter krijgen we een digitaal gemanipuleerd beeld van inslag van in WTC toren 2. Het geleuter over niks gaat door, en de film eindigt met een digitale manipulatie van de onthoofdingsfilm van Nick Berg.
De impliciete boodschap van deze film is dat Amerikanen zich beter verre kunnen houden van pretentie. Het is net als het kurkje op de punt van je schaartje: een ongeluk zit immers in een klein hoekje, en dan is het weer huilen geblazen.

Filosoof, psycho-analist en filmliefhebber Slavoj Zizek toont zijn visie op de menselijke ziel aan de hand van diverse filmfragmenten, daarbij gretig referend aan Freud. De filmindustrie is een paternalistische wereld, waarin de man bang is van de moederfiguur én haar tegelijkertijd wil neuken (en dus in één moeite door de vaderfiguur wil vermoorden, maar dat spreekt uiteraard voor zich). Zó, en niet anders, dienen we Hitchcocks ‘The Birds’ te zien (waarin de agressieve vogels niet alleen een wraakzuchtige Moeder Natuur representeren, maar jaloerse moeders in het algemeen), of de voyeuristische seksscène uit David Lynch’s ‘Blue Velvet’. Het zijn regisseurs waar Zizek wel raad mee weet, maar ook Disney, Chaplin en William Friedkin komen aan bod. Vraag: Hoe bewust is de filmmaker zich van zijn eigen psyche? (Antwoord: David Lynch is zich zéér zeker bewust van waar hij mee bezig is.)
In het begin van deel 1 zegt de onverbeterlijk slissende Zizek in Oost-Europese filmboevenaccent, daarbij referend aan ‘The Matrix’ waarin Neo twee pillen krijgt aangeboden, een die de illusie in stand houdt en een die de waarheid toont: ‘I want a third pill, one that enables to perceive the reality within illusion itself.’ Of Zizeks realiteit de ware is, mag u als kijker zelf uitmaken. Humor en zelfrelativering heeft de man in elk geval, en als bonus neemt hij de kijker mee naar de locaties waar de besproken films werden opgenomen (althans, ook dat blijkt een illusie, want de meeste locaties zijn in een Nederlandse studio nagebouwd). En zelfs als u het hartgrondig met hem oneens bent, is ‘The Pervert’s Guide To Cinema Part 1 & 2’ een mooie aanleiding om klassiekers als ‘Vertigo’ en ‘Snow White’ weer eens opnieuw te zien. Al dan niet met andere ogen.

Nog te zien: ma 30-1 19:45 Cinerama 7 • wo 1-2 16.15 Pathé 2

‘Japón’ is een film met een reputatie, en hoewel ik die niet gezien heb, was ik derhalve nieuwsgierig naar opvolger ‘Batalla en el cielo’. De film, een existentiële verhandeling over schuld en boete, opent met een artistiek geregisseerde blowjob tussen een jong meisje en een lelijke dikke man. Het is vooral dat artistiekerige dat als een waarschuwing werkt: je gaat deze film haten of omarmen. Ik koos vol overgave de eerste optie (middenwegen zijn voor mietjes). Een man plast in zijn broek voor hij zijn geliefde aan het mes rijgt. Een cyclische slotscène die kan worden samengevat met ‘your sister sucks cock in heaven’. Lange camerabewegingen, opzettelijk houterige dialogen en dito acteerwerk en uitgebreide lelijke-mensenseks; het is soms allemaal teveel voor een mens. Sommigen zullen hier een Onbegrepen Meesterwerk in herkennen, maar ik zag slechts de zoveelste karikatuur van een kunsthuisfilm, een onwelkome oefening in pretentie. Toch nog één ster voor de werkelijk idiote politieinspecteur aan het eind van de film.

Kotsfactor: 0
Aanleiding voor een cultureel verantwoord braak-o-rama te over in deze film, maar de enige vorm van misselijkheid ontstaat onder het publiek wanneer dat getuige is van enkele honderden kilo’s neukend overjarig vlees.

Te zien: zo 29-1 22.00 Pathé 1 • ma 30-1 17.00 OffCorso • di 31-1 12.00 Cinerama 1 • za 4-2 17.00 Cinerama 1

Feest, feest, feest. Verfilming van manga-strip levert een resultaat op dat ergens lijkt op die ene Asterix-film waarin Obelix (Gérard Depardieu) de Romeinen wegmaait. Met dit verschil dat manga bij voorbaat verhalend idioter is, en visueel veel rijker. En de film is dat ook. Het Japanse moraaldenken is uiterst plastisch, en zo wordt deze film uitstekend geschikt voor uw moderne kinderopvoeding. Als ze wat van dat Japans snappen, tenminste. Anders blijft het enkel een topper voor volwassenen die het kinderlijke kunnen waarderen. Wel alle 135 minuten aan verhaalwendigen nemen voor wat ze zijn, anders ga je je ergeren.

lees verder...

Ondertussen, op een parallel festival...

Grootste makke van deze film is dat de regisseur geen keuze heeft willen maken. Daardoor is niet alleen de titel, maar de hele film één groot compromis geworden. Raceauto's, piramides, de Berlijnse Muur, de Heilige Graal, spaceshuttles, Japanse meisjes, navelpluis, moord, diepzeeduikers, tijdreizen, luchtspiegelingen, verlaten bossen en werkelijk alles wat je verder nog zou kunnen verzinnen komt voorbij. De film begint als een traditionele stop-motionstudie met musicalaspecten maar ontwikkelt zich gaandeweg tot een grimmige animatiefantasie. Aan het eind van de film heb je vooral het gevoel dat je teveel hebt gegeten, maar dat het nou niet echt voedzaam was (AH).