Wie een carriëre in de misdaad overweegt, doet er goed aan eerst de Pusher-trilogie te zien. Lullige maar catastrofale toevalligheden, stomme fouten, paranoia, eenzaamheid en vooral veel stress vallen Refns gangsterhelden hier ten deel. Milo, intens gespeeld door Zlatko Bubic, is een Servische dealer van middelbare leeftijd die zijn restaurant in de Kopenhaagse wijk Norrebro als dekmantel gebruikt voor duistere zaakjes. Hij is al een tijdje clean als de stress van een ripdeal, gecombineerd met het verjaardagsfeest van zijn dochter Milena, wier geluk alles voor hem betekent, uiteindelijk te veel wordt. Snuifff. Milo staat er ook alleen voor, want hij is geen beste kok: al zijn handlangers hebben een komische voedselvergiftiging opgelopen. Milo gaat dus door het lint als zijn Pools/Albanese zakenpartners een hoertje beginnen te martelen, dat hem net te veel aan zijn eigen dochter doet denken. Hoe bruut het vervolg ook is, het is het diep in Milo verborgen restje menselijkheid dat hierdoor zichtbaar wordt. Hij is een interessantere hoofdpersoon dan Tonny uit Pusher II, die door zijn extreme schlemieligheid eerder een karikatuur is. Alles in het milieu draait dus om geld en stress. Het reflecteert de geestestoestand van regisseur Nicolas Winding Refn, die na een een bejubeld debuut (Pusher I) en twee dure flops in Amerika met een miljoenenschuld kwam te zitten. In Gambler wordt getoond wat een kunstenaar dan te doen staat: zijn muze prostitueren en gokken dat twee nieuwe films genoeg geld opbrengen om uit de problemen te komen. Gezien de originaliteit en vitaliteit van de plichtmatige Pusher-sequels, in combinatie met de draaiomstandigheden, is Refn de eretitel 'de Deense Scorcese' beslist waardig.