Ondertussen, op een ander fantastisch festival...

Ruige bende van crackheads op Harley Davidsons maakt het platteland rondom Seattle onveilig. Ze doen alles wat God verboden heeft en laten daarbij een spoor achter van vernieling, moord en zilverpapiertjes. Op een dag krijgen ze collectief een visioen waarin de maagd Maria topless aan hen verschijnt en haar zegen over hen uitspreekt. Dit tot groot ongenoegen van vooral de jongste van het stel. In een poging alsnog uitgekotst te worden door de Heere besluit hij het nogmaals te proberen in de wereld van seks, drugs en rock ’n' roll. Hij hijst zich in een leren string, begint een band, neukt elke groupie die op zijn pad komt en snuift coke dat het een lieve lust is. Binnen de kortste keren is hij waanzinnig populair. SM-clubs roepen hem uit tot hun nieuwe Messias, pubers dragen hem op handen en tussen de schreeuwende groupies staat, jawel, de maagd Maria die goedkeurend naar hem knikt. De maat is dan echt wel vol en als hij zich aan het einde van de film een kogel door de kop jaagt is de parallel met andere overleden rocklegendes snel gelegd.(AH)

lees nog meer...

Metalliefhebbers -eigenlijk zijn het keurige jongens. Zo ook regisseur en gids Sam Dunn, die daarnaast ook gediplomeerd antropoloog is en in die hoedanigheid een keurige overzichtsstudie van zijn hobby maakte. Verrassingen zijn uitgesloten voor wie ook maar een beetje op de hoogte is van de scene: Black Sabbath waren de eersten. De joviale oudgediende Ronny James Dio legt uit dat hij het was die het duivelsgebaar populair maakte, nadat hij het van zijn bijgelovige Italiaanse oma had geleerd. De beoefenaars van het Noorse subgenre zijn humorloze knurften. Het gemiddelde Satanistische gehalte is bij metalbands niet hoger dan bij Halloween-verkleedpartijtjes. Het 'backwards masking'-proces tegen Judas Priest was een klucht. Enzovoort. Sociologen doen hun zegje over rebellie en groepsdwang. Lang is metal een exclusief jongensgebeuren gebleven: zó lang, dat acts als Twisted Sister en Poison midden jaren tachtig aan de lingerie en dikke lagen make-up gingen, op zoek naar een eigen look (of zoiets), maar intussen zijn er dames die het grunten ook prima onder de knie hebben. Kortom, alles wat u eigenlijk al wist. Maar wel lachen, natuurlijk.

Stilistisch gezien misschien wel de origineelste film van dit festival: een outsiderfilm over outsiders. De held heet Pero, een professioneel redenaar bij begrafenissen op het Sloveense platteland. Zijn buurman en beste vriend rijdt hem in diens minicoopertje van graf naar graf. Met de liefde gaat het allemaal niet zo tof. Pero is verliefd op Renata, maar die wil alleen SM -iets waar Pero niets mee heeft. Zijn vader, Dedo, doet de ene onhandige zelfmoordpoging na de andere sinds hij zijn vrouw heeft verloren. Pero's vrienden en familieleden hebben zo hun koddige eigenaardigheden. Hilarisch is de scène waarin Pero de Sloveense vlag uit wil hangen en uit het raam dondert. Maar ongeveer halverwege ondergaat Gravehopping een belangrijke verandering, namelijk van bitterzoete tragikomedie naar diepmenselijk drama, met een slotscène die nog lang op het netvlies zal blijven hangen. Dat Pero in zijn intelligente speeches ook Mark 'Chopper' Reid citeert, is een belangrijke vooruitwijzing. Meer mag niet 'gespoild' worden. Zien!

Je wordt geboren, je gaat een keer dood, en ergens daar tussenin moet je er wat van zien te maken. Zo ook de Sloveense begrafenisredenaar Pero en zijn kleurrijke familie. Pero zelf, die in zijn redes o.a. Mark ‘Chopper’ Reid aanhaalt (!), heeft een onmogelijke liefde voor de veel te jonge Renata. Zijn ene zus is getrouwd met een hork van een vent die nooit thuis is en zijn andere zus is niet helemaal van deze wereld. In Slovenië mag het aantal zelfmoorden dan hoger liggen dan het Europese gemiddelde, Pero’s depressieve vader slaagt er keer op keer maar niet in zijn leven op succesvolle wijze te beëindigen. Ondanks dat zal er in het kleine Sloveense dorpje meer dan genoeg werk voor Pero blijken te zijn.
Cvitkovic zet humoristisch in met enkele absurde maar geloofwaardige situaties, om vervolgens zijn publiek een paar rake klappen met een moker uit te delen, en zo toe te werken naar een film die je nog lang nadat de laatste eindtitel over het scherm is gerold met je meedraagt. Een bonafide viersterrenfilm, die zijn vijfde ster verdient in de eindsprint met de aangrijpende en ontroerende, prachtig gefilmde laatste scène. Deze doorgaans bikkelharde recensent moest een traantje laten, en dat kwam niet door de Fisherman’s Friend die hij innam.

Kotsfactor: 0
Nog drie dagen te gaan, en die ene beslissende kotsscène is nog niet voorbij gekomen.

Nog te zien: vr 3-2 13.30 Pathé 2 • za 4-2 22.00 Luxor

‘Change is valuable, because it lets the oppressed be tyrants’ luidt een gezegde. Daar komt cipier Ralph Fiennes ook achter als hij politiek gevangene Donald Sutherland helpt om dictator Tom Hollander uit het zadel te wippen. Toegegeven, de dictator is een ontzettend naar en dom mannetje met grootheidswaanzin, die graag acteert in slechte, door hemzelf geregisseerde films (een van de minst kwalijke zaken waarmee hij zijn volk terroriseert), en zijn manipulatieve vrouw (Lara Flynn Boyle) is nog erger, maar wanneer de revolutioniaren de macht hebben, bepalen burka’s en communistische slogans het straatbeeld (nota bene: het script voor deze film is pre-9/11).
Na een ‘Great Dictator’-achtige opening waar Chaplin trots op zou zijn geweest, valt de film tussen wal en schip, ofwel tussen satire en drama. Dan weer eens te dol om serieus te nemen (de dictator die een filmeditor, die het waagt een eigen artistieke mening te hebben, onder stroom zet), dan weer te gruwelijk om te lachen (de executies op straat); debuterend regisseur Robert Edwards weet geen maat te houden, en slaat volomen door in zijn karikaturisering van een postrevolutionaire samenleving (burka’s, verbanning van artsen). De boodschap wordt er weinig subtiel met een pollepel ingegoten. Op de vraag of de laatste scène impliceert dat alles zich slechts in het hoofd van Ralph Fiennes heeft afgespeeld, heeft regisseur Edwards geen commentaar. Dat beschouwen we maar als een bekentenis dat hij zich heeft schuldig gemaakt een van de grootste clichés uit de filmgeschiedenis.
‘Land Of The Blind’ beleeft overigens in een nog onaffe versie zijn wereldpremière op het IFFR: sommige scènes zijn in lage resolutie en enkele digitale effecten zijn nog niet helemaal af.

Kotsfactor: 0
Er wordt niet gekotst, maar om dat goed te maken schrijft gevangene Sutherland complete teksten op de muur met zijn excrementen. Quote: ‘You’re writing a long slogan today.’ - ‘I had a big meal last night.’

Nog te zien: vr 3-2 16.15 Pathé 7 • za 4-2 19.15 Pathé 7