Ken Jacobs in de bocht. De eerste film, 'Let There Be Whistleblowers' ontstijgt het niveau van de gemiddelde video-jockey niet. De soundtrack, Drumming van Steve Reich, paste precies: het verschil met gabber house is niet al te groot.
Deel twee, de hoofdvoorstelling, betreft het frame voor frame kapot projecteren van 2 seconden uit een Laurel and Hardy-film, dit alles met fikse stroboscopische effecten. Deze voorstelling leek te erg voor iedere gabberaar, en ook uw recensent verliet voortijdig de zaal.

Een beter alternatief lijkt Die schoensten Bahnstrecken op DVD.

Een reconstructie van de aanloop naar, gebeurtenissen tijdens, en de nasleep van de nacht van 17 oktober 1961, in Parijs. Een vreedzame demonstratie van de FLN tegen de Algerijnse oorlog wordt door de politie uit elkaar geschoten, met naar schatting van de film tussen 50 en 200 doden. Meer is er niet over bekend, deze zaak werd indertijd door de Franse overheid zeer diep in de doofpot gestopt.
De houding van de politie, de Algerijnse FLN, en de beweegredenen van de regeringsfunctionaris die de politie-aanvallen leidde, Maurice Papon, worden goed gechetst. De politie was rabiater dan het normale racisme, vanwege de moorden op afzonderlijke agenten in het jaar daarvoor. Politiek overleg van de Franse afdeling van het FLN (net over de grens in Duitsland), leidt tot het besluit voor deze demonstratie, met de bekende gevolgen. De Franse regering (die op zich de politie hier de schuld van had kunnen geven) koos voor de doofpot, voornamelijk omdat er achter de schermen al gesproken werd met de FLN over terugtrekking. Die niet lang daarna werd aangekondigd.
Zeer zorgvuldig, en van normale lengte.

De IFFR-site zegt over Glue:

In het uitgebreide subgenre van films over de groeipijn en het seksueel ontwaken van de jeugd, moet men van zeer goede huize komen om iets toe te voegen.

En dat blijkt. Het acteren is goed, de beelden zijn mooi, maar het verhaal is even saai als het puberen meestal is. Dan is twee uur wel erg lang, ook al wordt er nergens uit de bocht gevlogen.

Oh ja, er wordt in deze film 1 keer gekotst: over het meisje heen en in de punch-bowl. Zoals alleen 16-jarigen dat kunnen.

Stuntelende Japanse meiskes al dan niet in schooluniformen, het is een fetisj op zich. Een meidenpunkband zoals Shonen Knife weet al zo'n twintig jaar die aandoenlijkheidsfactor succesvol te kapitaliseren. Linda Linda Linda is een coming-of-age film over een groep pubermeiden die punkpopcovers van de jaren'80 band The Blue Hearts spelen. Of althans dat proberen, want een gebroken vinger doet de repetities in de soep lopen. In de Koreaanse uitwisselingsstudente Son wordt een vervangster gevonden, maar die heeft weer moeite met de Japanse taal. En er zijn uiteraard ook de onuitgesproken puberperikelen. We zien onze heldinnen vooral lanterfanten tussen de repetities door en dat maakt een lethargische indruk. Het schiet allemaal niet op in deze rolprent, maar alles is vergeven als ze er eenmaal staan op het schoolfeest, want het nummer uit de titel rockt dat het een lieve lust is. Zelfs de Ramones komen kijken! NB: voor de ontluikende romances was in dit tempo zeker nog drie uur nodig geweest, dus Yamashita houdt het maar bij de muziek. Die bezorgt de kijker een zeer opgewekt humeur. Ook de vertalingen van de lyrics mogen er wezen: "I'll grab a microphone like you've never seen, let's sing an endless song for this asshole of a world!"

De belegering van Leningrad. Een van de meest uitputtende veldslagen in de geschiedenis (niet slechts de 20e eeuw). De verschrikkingen zijn allemaal gefilmd. En vervolgens in archieven weggestopt en vergeten. Loznitsa restaureerde de originele beelden en laat die voor zichzelf spreken. Kapotte huizen, ingevroren auto's en trams. Duitse krijgsgevangenen sjokken door de straten, burgers ploeteren met emmers water en schamele bezitttingen op handkarren. Een tribune wordt tot brandhout verzaagd. Stalin is in geen velden of wegen te bekennen. Het eindigt met een openbare executie.

Mislukte hondenuitlater keert onaangekondigt terug vanuit Manhattan naar z'n geboortedorp in Indiana, alwaar moeders in een reflex een warme ontvangst bereidt. Echter, zijn meegenomen grootsteedse zwartgalligheid beneemt hem het vermogen om op te merken dat de rest van de familie lijdt aan dorpse zwartgalligheid. De verwikkelingen zijn gemoedelijk komisch, en op het eind kiest hij voor zijn dorpse liefde, en daarmee voor het dorp. Een prettige suburbia-schets met liefdevol uitgewerkte karakters.

Deze film waagt de 'This is Spinal Tap'-aanpak op de modellenwereld. Topmodel blikt vanuit haar veilige leventje in een inrichting terug op de dynamica van het modellenbestaan. Een paar prachtige scènes als de mislukte fotoshoot, en de wederkerende gag van de verstoorde relatie met haar moeder. Als persiflage gaat deze film eerlijker met het onderwerp om, waardoor de grapdichtheid laag lijkt te liggen. Dat ligt misschien aan het feit dat de modellenwereld vrij humorloos is. Desondanks toch gelukt.

lees verder...

Docu over Taiwanese schlockfilms van begin jaren 80. Veel kung fu, geboefte en lady avengers. Het zal wel iets te maken hebben met sociopolitieke veranderingen van dat tijdvak, maar het blijft ver van ons bed.

Beetje misleidende titel: plaats van handeling is niet Spanje, maar Italië. Een vinnige documentaire over censuur en satire, daar gaat het hier om. Regisseuse en comediënne Sabina Guzzanti (die zelf een lang niet misselijke Berlusconi-imitatie ten beste geeft) maakt zich kwaad als haar satirische show uit de lucht wordt gehaald. De nogal warrige, haastige montage maakt haar betoog lastig te volgen voor wie geen ingewijde is in de Italiaanse politiek. Ook een zekere Michael Moore-achtige ijdelheid is Guzzanti niet vreemd. Maar het is dus triest gesteld met de persvrijheid, zoveel is wel duidelijk. Onder het mom van 'obsceniteiten' en kulargumenten als zouden humor, satire en journalistiek door elkaar gehaald worden, sneuvelen er tv-shows en worden er lastige redacteuren ontslagen, ook bij de kranten die niet in handen van Berlusconi zijn. Anno 2005 heerst er angst. Interessant: de wetten die Berlusconi's machtsmisbruik mogelijk maken, zijn getekend toen het land een centrumlinkse regering had. Leuk: vergelijkingen met andere Europese satirische tv-programma's. Inderdaad, Kopspijkers komt ook even voorbij.