Het pubermeisje van de hoofdrol wordt achtereenvolgens door 8 actrices gespeeld. Een gimmick die gebruikt wordt in verwikkelingen rond kinderwens en abortus. Als het te saai wordt, wordt de burleske grap niet geschuwd. De vraag blijft: stond de gimmick aan de wieg van de film of is deze er later tegenaan geplakt?

De shogun Izo wordt teruggebracht naar steeds weer een andere instantie van Japan, omdaar zijn heilzame werk uit te voeren. Alleen laat hij zich toch wel meeslepen door een bepaald idioom. De kijker blijft achter met de boodschap dat iedereen afmaken de wereldvrede bevordert.

Hij die deze film bezoekt weet dat het over iets met een seriemoordenaar gaat, en de kijker met normale verstandelijke vermogens herkent deze persoon ook meteen in de eerste scene, en weet wat er komen gaat. Dat is best redelijk.

Edelbollywood met de lokale Georgina Verbaan als door dorpsgodin bezetene. Voor zij die van een dansje en een liedje houden, de rest doet er niet zo toe. Op het eind schiet de trommelaar iedereen dood, ook Georgina.

(Deze film staat vast in de toptien van uw lokale Shiva Temptations Video Store.)

Een spannend verhaaltje met mooie plaatjes. Een broeierige Zuidelijke sfeer met dito accent loopt vast in mooie karakteriseringen en bijbehorende beelden, waardoor het verhaaltje steeds meer vergeten wordt. (Vertel het dan ook niet, Green.)

Broertje gaat het lokale tuig uitmoorden, op een onderhoudende manier. Verschil met ander Noord-Engels sociaal-realistisch drama is dat hier de trieste levens echt beëindigd worden. Het probleem van hoe verder te leven met 6 moorden op je geweten wordt aan het eind opgelost op de meest belegen manier.

De regisseur bad vooraf: 'Probeer deze film niet te begrijpen. Kijk.'

Voor het derde bezoek aan een Joefit-voorstelling gaat men zich wapenen. De première die het hier betreft blijkt een voortzetting van het Bekende Oeuvre (1, 2). De vorm is het verhaal van (1), 10 jaar later. De burleskheid is wat op de achtergrond geraakt. Wat blijft, is de herhaling van bekende concepten. De gelobotomotiseerde gorilla's dwalen nog steeds door het dorp. Dezelfde prof mag de bijbehorende wetenschap nog een keer herhalen. Enzovoort.

Maar uiteindelijk wil je geen 0 geven. En dan wordt het, alleen vanwege het volstrekt idiote Oeuvre, toch een 3.

Horror met ve-tsin, de smaakversterker. Iedere plot-wending is veelal aan te zien komen, maar het is de production value die hier telt. Geen humor waar die niet past, bombast waar die werkt. Afwerking in enscenering, met vaart. Het verhaal beginnen met kunst en dood is meestal een slecht plan, maar wordt hier onderdeel van de spanning. De voice-over aan het eind (voor zij die TE DOM zijn) is als het misplaatste chocolaatje na het leegvreten van de Chinese menukaart. Toch verlaat men met een lichte tred de bioscoop.

Waar in 'South Park: Bigger Longer & Uncut' Canadezen nog zwarte kraaloogjes hadden, is hier ieder figuur hetzelfde Thunderbirds-poppetje. Dat werkt minder goed. Voorderest een paar uitstekende grappen als de kotsscène of de zwarte panters, maar uiteindelijk niet genoeg om de vergelijking met SP positief te kunnen doorstaan. Dat krijg je ook als je te serieus die latente politieke boodschap wil brengen.

Zondagochtend, een keurige flattoren in Mexico. Moeders laat zoonlief + vrindje achter de X-box met geld voor pizza en belofte dat ze zich zullen gedragen. 14-Jarige, landerige knulletjes zetten de zaak naar hun hand, en de pizzabezorger blijft ook koppig. Het buurmeisje wil graag gebruik maken van de oven. De goed ingezette landerigheid tussen 4 personages wordt uitgespeeld tot een soort van coming-of-age film, wat uiteindelijk toch wat afbreuk doet.

Terwijl de jeugd naar Off_Corso of dies meer zij gaat voor de laatste biets en pieces, blijft de al wat oudere hangjongere voor de afterfilmsessie de schouwburg trouw. Men kan natuurlijk gewoon blijven staan, maar men kan ook plaatsnemen op harde banken, of een beetje naloungen op één van de camemberts op een steeltje, zoals uw Zone-hoofdredacteur hiernaast op charmante wijze demonstreert. De ruimte is geoutilleerd met een rode en een blauwe lichtlijn voor eenvoudige navigatie, en de sluitingstijd wordt op niet mis te verstane wijze door de bewaking aangekondigd.

Wederom een uitstekende interpretatie van het sexuele leven der Belgen. Charmezanger wordt gegijzeld en in een jurk gehesen. Want hij kan zo mooi zingen, net als Gloria. En Gloria, die verdomde hoer, die mag dit keer niet weg. Zoek de hoer! Let overigens ook op het dansje in het midden van de film.

P.S. Volgens de definitie van Liorah's hoerentelling zou hier eventueel enkel het kalf in aanmerking kunnen komen.

Duizend bommen en granaten! Fritz blijkt inderdaad een latente homo! Lee Marvin mag de boodschap over de zinloosheid van oorlog dragen in een veelheid aan voorvallen in de tocht van een Amerikaans peloton van Afrika via D-day naar het vernietigingskamp. De film is naar tegenwoordige maatstaven wellicht knullig uitgevoerd, maar wel erg compleet. Alles wordt terloops aangestipt want 'men moet door!' Fuller gebruikt de afstandelijkheid van een rol gespeeld door Lee wel weer maximaal.

De moderne Spielberg had zulk een film vast veel vetter (en daarmee ook wel slechter) aangezet. Vooruit, een 4.

Girls just wanna have fun, en Renata Litvinova al helemaal. Waarom wij er deelgenoot van moeten worden gemaakt is onduidelijk. Meisje droomt van zich af in een film van 105 minuten lang, nadat het initiële verhaaltje al na een half uur onschadelijk is gemaakt. Cyndi Lauper deed het in drie minuten, en voor meer exotica zetten we MTV wel aan. Dan wordt ons tenminste de eindpreek over liefde bespaard. Onbegrijpelijk dat dit kreng meedingt naar een Tiger Award.

Driemaal extreem, tweeëneenhalf keer raak. Deel 1 gaat over de problematiek met betrekking tot de nieuwe verjongingskuur van tot dumplings verwerkte geaborteerde foetussen. Deel 2 gaat over het dilemma van een gijzeling. Deel 3 is een Takashi die zijn oude idioom verlaat tot het verkennen van alle schuldgevoelens die uit 'Ik zou je wel in een doosje willen doen' kunnen volgen.

Deel 1 en 3 maken de film.

Voor hen die bij de voedselvitrine te Cinerama de reprimande krijgen 'staat u wel in de rij?' terwijl de aanstaande film over 5 minuten begint, is er altijd de optie om met gezwinde tred de bioscoop te verlaten voor de McDonalds op de Oude Binnenweg. Snel, goedkoop en ook een variatie op al die 'verse ingedienten eerlijke kwaliteit'-meuk. Een handzame burger is verzwolgen voor u terug in uw stoel zit, en de voorstelling kan beginnen! (Let op: loop de Febo voorbij.)

Na voorgaande Aziatische en Russische raadspelletjes dit keer iets totaal anders. Een leeg theater als decor voor een droge registratie van het toneelstuk van Marivaux. Liefde, bedrog, dubbelspel en geld zijn de ingredienten voor een spervuur van woordgevechten waarin aan de bedoelingen van de personages dit keer niets te raden wordt overgelaten. Totdat er weer een dubbele bodem uit valt. De zichtbare zelfgenoegzaamheid van de acteurs bij het afvuren van deze mitrailleurgevechten wordt op film uiteindelijk wel irritant. De schuld daarvan ligt niet bij Marivaux, maar bij Jacquot.

Na eerst 4 + 10 minuten verplicht kijken naar de bewustzijnstroom van de filmer (welke geen meerwaarde heeft op de halfslaap van de kijker zelf) het hoofdprogramma. Hierin zijn wij getuige van twee mannen die als gorillas met een hersenbeschadiging door kreken en velden waden. Totdat de bom valt. Daarna wordt papa nog gedist als een leugenachtige hond, en als 'ze' dan echt wakker wordt blijkt het te laat om haar echte werk te doen. Pontificale zinloosheid die zo bizar is dat je ondanks alles blijft kijken. Alweer met rondjesrennende mannen zonder onderbroek.

Schuld en boete als Koreaans experiment. Deels geslaagd, deels mislukt. Desondanks niet onaardig.

In een documentaire in de stijl van '120 Years of Sylvester Stallone - A Golden Era' vertellen de pratende hoofden over hoe bijzonder het was om een cable channel te hebben dat echte films uitzond. Veel fragmenten die naar meer doen verlangen. Jammer dat ze het nooit hebben aangedurfd om Sam Peckinpah's 'Das Eiserne Kreuz' (Cross of Iron) in deutsche verfassung uit te zenden. Die lag sinds 1983 bij de ARD zó op de plank.

Paul Verhoeven mag ook nog uitleggen dat ie Rutger Hauer eigenlijk een farmer vond.

Na eerst drie minuten naakte mensen anno 1915, begint de wereld van Yufit deel drie pas echt met de film 'Silver heads'. Yufit heeft hier de belangrijkste elementen uit Bad Taste samengegoten met de traagste diepzinnigheid van Tarkovski. De kijker krijgt onder meer voorgeschoteld: een man in een houten wasmachine, rondjesrennende Z-mensen zonder broek, een opgezette wolf en een kwaaie Poetin.

'Alweer' een 'eerste film' van een Jap met een Peruaans mutsje op z'n hoofd. Resultaat compleet anders. Deze film mag vernoemd worden tot de eerste adequate vertaling van een Manga-strip zonder te animeren. Geen 'The Shining', geen 'Donnie Darko', maar iets er goed gewogen tussen in. Wegens het gebrek aan durf op het gebied van dialogen (ook wel 'het Japanse tekort' geheten): een punt in mindering.

De Japanse neiging tot kopiëren leidt hier tot een soort van 'Magnolia' meets 'Tom & Jerry'. Qua aankleding tot in de puntjes modieus verzorgd, maar plot-technisch achtergebleven en met idiote dialogen. Bij zulk een irritatie kan ondergetekende principiële kritiek gaan leveren, maar ook kan hij proberen om de problemen op z'n aziatisch weg te lachen. Het laatste.

De ziel van San Diego, getroffen in 1 film. Het Zoetermeer van Californië dient als achtergrond van een precieze verkenning van karakters, allemaal even voortreffelijk geacteerd. Nostalgie naar verloren kansen mondt snel uit in hilarium en gene, en weer snel terug. Effectbejag is uit den boze, want het verhaal moet zichzelf vertellen. En dat doet het. Ondertussen wordt de muziek - geheel in stijl - verzorgd door het dienstdoende jazzcombo van de lokale Ramada Inn.

De film schijnt overladen met Oscarnominaties: meer dan terecht.

Gehoord in Singapore: 'Kan iemand dat geklingel afzetten?'

Terwijl in de (hier op zich niets mee te maken) film Oldboy (Chan-wook Park, 2004) de desperaatheid van een voor 15 jaar onschuldig opgesloten man voor de kijker invoelbaar wordt gemaakt, doet Wong Kar-wai het in '2046' andersom: hij sluit de hoofdpersoon 2046 jaar op in een hotelkamer, en laat de desperaatheid aan de kijker. Lucide mensen zouden zich nog kunnen laven aan het trage tempo en de mooifilmerij, maar de rest van de wereld moet het doen met een uitgesponnen reklamespot voor een onbekend produkt. Vol met geile mensen, wel.