Gidi Dar
Het begint al met het praatje van de scenarist en hoofdrolspeler. Het enige
wat hij ons vooraf mee te delen heeft, is dat dit de enige echte joodse
film is in de afgelopen 4000 jaar. Dat is de macht van de grote getallen,
want vooral de eerste 3890 jaar was de concurrentie buitengewoon
moordend.
Het plot is van deze komedie is al net zo simplistisch: man in ultra-orthodoxe wijk van Jeruzalem doet niet veel anders dan jaren bidden om zijn nogal geweldadige verleden, zijn kwaadheid en armoede te overwinnen en daarnaast hoopt hij op een kind, een zoon natuurlijk. God stelt hem op de proef en zorgt er natuurlijk voor dat alles goed komt.
Wat is er nou in godsnaam zo speciaal aan deze ultravoorspelbare film? De hoofdrolspeler is een tot religie gekomen Bekende Acteur, die zichzelf speelt, en er hebben Echte Orthodoxe Joden aan meegewerkt. Dat is heus wel een beetje bijzonder: neem een camera ter hand in de ultra-orthodoxe wijk in Jeruzalem en je ziet meer onderduikende joden dan de afgelopen vijftig jaar in oorlogsfilms. Toch is het feit dat er echte christenen meespelen in een EO-film geen aanbeveling. En hoe zou een fanatieke moslimfilm nu ontvangen worden? Normaal zou je een film van een religieus fanaticus over zijn eigen geloof terecht wantrouwen, maar als christelijk reli-toerist komt het je maar wat goed uit dat deze film de werkelijkheid behoorlijk wat mooier laat lijken dan het is.
De onbedoelde ironie van deze luchtige komedie is dat de ultra-orthodoxe hoofdrolspeler zijn agressie en kwaadheid probeert te overwinnen middels zijn geloof, terwijl luttele kilometers verderop in naam van datzelfde geloof een strijd wordt uitgevochten met de Palestijnen, een verwijzing die in de film natuurlijk vakkundig ontbreekt. De man is het prototype van de joodse fanaticus: alleen bidden, niet werken. Waar de film ook niet over rept is het feit dat deze man er vast van overtuigd zal zijn dat op grond van zijn Torah de gruwelijkste gewelddaden geoorloofd zijn. En in tegenstelling tot de gemiddelde moslimterrorist die zijn eigen handen nog vuil maakt, is deze man wegens zijn geloof door de staat Israel vrijgesteld van militaire dienst.
De scenarist en hoofdrolspeler, die zichzelf immers speelt in de film, leunt dus relaxed achterover, laat de agressie over aan anderen en maakt een fijne komedie. Laat u als festivalbezoeker niet om de tuin leiden: die zoete nasmaak van de film is de smaak van bloed. Echt bloed van echte mensen van de laatste 60 jaar.
Het plot is van deze komedie is al net zo simplistisch: man in ultra-orthodoxe wijk van Jeruzalem doet niet veel anders dan jaren bidden om zijn nogal geweldadige verleden, zijn kwaadheid en armoede te overwinnen en daarnaast hoopt hij op een kind, een zoon natuurlijk. God stelt hem op de proef en zorgt er natuurlijk voor dat alles goed komt.
Wat is er nou in godsnaam zo speciaal aan deze ultravoorspelbare film? De hoofdrolspeler is een tot religie gekomen Bekende Acteur, die zichzelf speelt, en er hebben Echte Orthodoxe Joden aan meegewerkt. Dat is heus wel een beetje bijzonder: neem een camera ter hand in de ultra-orthodoxe wijk in Jeruzalem en je ziet meer onderduikende joden dan de afgelopen vijftig jaar in oorlogsfilms. Toch is het feit dat er echte christenen meespelen in een EO-film geen aanbeveling. En hoe zou een fanatieke moslimfilm nu ontvangen worden? Normaal zou je een film van een religieus fanaticus over zijn eigen geloof terecht wantrouwen, maar als christelijk reli-toerist komt het je maar wat goed uit dat deze film de werkelijkheid behoorlijk wat mooier laat lijken dan het is.
De onbedoelde ironie van deze luchtige komedie is dat de ultra-orthodoxe hoofdrolspeler zijn agressie en kwaadheid probeert te overwinnen middels zijn geloof, terwijl luttele kilometers verderop in naam van datzelfde geloof een strijd wordt uitgevochten met de Palestijnen, een verwijzing die in de film natuurlijk vakkundig ontbreekt. De man is het prototype van de joodse fanaticus: alleen bidden, niet werken. Waar de film ook niet over rept is het feit dat deze man er vast van overtuigd zal zijn dat op grond van zijn Torah de gruwelijkste gewelddaden geoorloofd zijn. En in tegenstelling tot de gemiddelde moslimterrorist die zijn eigen handen nog vuil maakt, is deze man wegens zijn geloof door de staat Israel vrijgesteld van militaire dienst.
De scenarist en hoofdrolspeler, die zichzelf immers speelt in de film, leunt dus relaxed achterover, laat de agressie over aan anderen en maakt een fijne komedie. Laat u als festivalbezoeker niet om de tuin leiden: die zoete nasmaak van de film is de smaak van bloed. Echt bloed van echte mensen van de laatste 60 jaar.